YV-929 to jeden z ostatnich przedstawicieli koreliańskiej serii YV, wypuszczony na rynek dwa lata po bitwie o Endor, po około dwuletnim cyklu projektowym i testowym. Niepokoje tego intensywnego okresu galaktycznej wojny domowej sprawiły, że CEC postanowiło zaproponować odbiorcom jednostkę bardzo dobrze uzbrojoną i nie przewożącą być może dużo więcej ładunku niż jej poprzednicy, ale za to będącą w stanie bez problemów obronić się przed piratami czy maruderami. Formalnie zdecydowano się sklasyfikować nowego YV jako "uzbrojony frachtowiec", chociaż prawdopodobnie równie dobrze można by sprzedawać go jako "towarową kanonierkę" - ale tu byłoby już zapewne nieco trudniej z przepisami bezpieczeństwa.

YV-929 posiada charakterystyczny wąski mostek serii YV, dobrze znany z YV-100 czy YV-330 i podobnie jak one, nie wymaga wielu osób załogi - w zasadzie jeden pilot może sobie poradzić ze wszystkimi operacjami niezbędnymi do wykonania czy to podczas lotu, czy to przy starcie i lądowaniu. Pozostałe trzy osoby wchodzące w skład załogi pełnią przede wszystkim rolę strzelców pokładowych, obsługując liczne zainstalowane na YV-929 uzbrojenie.

Poza zainstalowanymi w wieżyczce dziobowej działkami jonowymi frachtowiec ten posiada bowiem wycelowane do przodu dwa podwójne turbolasery i dwa potrójne blastery, a także w sumie osiem wyrzutni rakiet sprzężonych parami. 2 podwójne wyrzutnie wycelowane są również do przodu, cztery pozostałe rury mierzą natomiast w tył i mogą sprawić nieprzyjemną niespodziankę dowolnych rozmiarów napastnikowi, albo posłużyć do ostrzału wybranego celu podczas odlotu od niego po dokonaniu ataku z udziałem głównego uzbrojenia.

Nietrudno zauważyć, że takie rozmieszczenie uzbrojenia czyni z YV-929 jednostkę raczej ofensywną niż defensywną. Być może projektanci w CEC postanowili tu pójść na rękę tym użytkownikom lekkich koreliańskich frachtowców, którzy za najlepszą obronę uznają atak, a być może od razu planowali dostarczenie odbiorcom ukrytej pod płaszczykiem frachtowca kanonierki. Faktem jest, że najwięcej spośród maszyn tego typu działało w szeregach grup rebelianckich związanych z Nową Republiką, a drugim ich największym użytkownikiem stała się wkrótce flota Sektora Korporacyjnego, również dobrze znana z zamiłowania do wykorzystywania w charakterze jednostek patrolowo-szturmowych uzbrojonych transportowców (o czym świadczy przykład lichtugi Etti).

Co - poza uzbrojeniem - może zaoferować swoim właścicielom YV-929? Przede wszystkim dużą ilość miejsca. Jednostkę zbudowano na standardowym szkielecie serii YV, który obudowano serią dodatkowych komór o różnym przeznaczeniu. Moduły te zapewniają miejsce na 150 ton ładunku, dużej mocy generatory osłon, oraz oczywiście stanowiska uzbrojenia. Niezależnych przedsiębiorców postanowiono skusić obszernymi pomieszczeniami dla załogi, w tym salonem umieszczonym w module przypominającym leżącą na boku kopułę, zainstalowanym poniżej kokpitu. "Baniak" ten często jest przez kupujących modyfikowany tak, aby służył za dodatkowe miejsca dla pasażerów, co zwiększa uniwersalność YV-929 w roli cywilnego przewoźnika.

Jednego tylko nie dopatrzono podczas projektowania i testów tej jednostki. Wprawdzie dużej mocy osłony zapewniają jej dość duży poziom bezpieczeństwa w walce i są w stanie wytrzymać ostrzał nawet i kilku mniejszych przeciwników, jednak po ich utracie YV-929 dotyka pewien poważny problem. Mianowicie, po kilku bezpośrednich trafieniach w kadłub statek po prostu rozpada się na niezależne części! Jest to winą braku spójności konstrukcji - poszczególne jej moduły charakteryzują się wprawdzie wysoką odpornością na trafienia, jednak brakuje solidnego szkieletu i odpornych mocowań lub grodzi, które trzymałyby wszystko razem. Z tego względu posiadaczom tej jednostki zaleca się unikanie skoncentrowanego ognia nieprzyjaciela, który mógłby przeładować lub przebić osłony, jak również odradza się wykonywanie ryzykownych manewrów mogących zaowocować gwałtownym kontaktem fizycznym kadłuba z jakąś przeszkodą.