Kanonierka typu Teroch (po mandaloriańsku "okrutny") to niewielka jednostka stosowana przede wszystkim do siania zamętu w liniach wroga oraz jako szybki uzbrojony transportowiec ogólnego zarachowania. Wykorzystywana była powszechnie podczas wojen mandaloriańskich, spędzając sen z oczu niejednemu republikańskiemu admirałowi czy dowódcy naziemnemu.

Teroch może zabrać na pokład do kilkunastu osób, co czyni go wymarzonym transportowcem dla niewielkich grup uderzeniowych oraz komandosów. Sprzyja temu również jego przystosowanie do lądowania w wielu warunkach terenowych oraz przyzwoita prędkość zarówno w przestrzeni kosmicznej, jak i w atmosferze. Do ładowni tej jednostki można zaś upchnąć około 8 ton ładunku, co pozwala drużynie wojska na zabranie całkiem pokaźnej ilości ciężkiego sprzętu. Teroch może być więc wykorzystany jako jednostka infiltracyjna z możliwością służenia za ruchomą bazę, jako lekki desantowiec do wykorzystania zarówno w małych, jak i w większych natarciach, a także w roli promu dla mobilnego oddziału saperów, medyków czy innej wyspecjalizowanej jednostki poruszającej się indywidualnie po polu bitwy czy większym teatrze działań. Terochy są również wykorzystywane jako jednostki dyspozycyjne oraz do przewożenia ważnych ładunków, pasażerów czy więźniów, jak na przykład pojmanych przez Mandalorian Jedi, których dostarczano tą drogą szalonemu naukowcowi - Demagolowi.

Teroch służy jednak nie tylko jako transportowiec. Choć mogło by się to wydawać zaskakujące, biorąc pod uwagę jego mało liczne uzbrojenie, jednostki te wykorzystywane były przez Mandalorian również jako kanonierki w starciach formacji floty. Grupa tych statków miała zazwyczaj za zadanie przedrzeć się przez linię wroga nie angażując się w walkę kołową czy jakąkolwiek dłuższą wymianę ognia, a następnie zaatakować ją od drugiej strony, wprowadzając zamieszanie w nieprzyjacielskiej formacji i zmuszając poszczególne okręty do walki na kilka frontów. Głównymi czynnikami zwiększającymi skuteczność Terochów była tu ich przyzwoita szybkość i zwrotność oraz fakt posiadania ograniczonego, ale dość silnego jednak uzbrojenia - ich działka laserowe były silniejsze, niż w wielu myśliwcach kosmicznych, a więc skoordynowany atak kilku kanonierek mógł być pewnym zagrożeniem nawet dla większych jednostek liniowych. No i nie można też zapominać, że Teroch mógł w każdej chwili okazać się jednostką wysłaną w celu dokonania abordażu...

Kanonierka przechwytująca typu Fury to uniwersalnego przeznaczenia bojowy transportowiec wykorzystywany przez Imperium Sithów w okresie wielkiej wojny galaktycznej. Jednostka ta sprawdza się zarówno w misjach szturmowych, jak i w walkach z niewielkimi statkami czy myśliwcami wroga. Jest również ulubionym pojazdem dyspozycyjnym Lordów Sithów.

Głównym atutem transportowca typu Fury są jego silniki nad- i podświetlne, zapewniające tej jednostce wysoką prędkość oraz porównywalną z myśliwcami kosmicznymi zwrotność. Ciężkie uzbrojenie laserowe czyni z niej natomiast groźnego przeciwnika nawet dla okrętów o rozmiarach korwety, o czym na własnej skórze przekonały się republikańskie jednostki tej klasy patrolujące region Korribanu w początkowych fazach wielkiej wojny galaktycznej.

Swoim wyglądem Fury wpisuje się w konwencję przyjętą przez Imperium Sithów i wiele jemu pokrewnych sił, przypominając między innymi swoich mniejszych braci - myśliwce przechwytujące Sithów. Płaty skrzydeł złożone są podczas przelotu i lądowania, a rozkładane do walki, co pozwala zwiększyć zwrotność statku i poprawić zasięg jego ognia.

Statek posiada centralnie położony kokpit, a między nim a dwoma silnikami głównymi znajduje się wystarczająco dużo miejsca dla drużyny wojska (zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem), lub też dla podróżującego daną jednostką Sitha wraz z osobami towarzyszącymi. W tym drugim przypadku wnętrze transportowca typu Fury jest zazwyczaj dodatkowo zmodyfikowane, luksusowo wykończone i udekorowane zgodnie z gustami jego właściciela.

Thunderclap (grzmot pioruna) to jeden z najbardziej charakterystycznych i największych transportowców szturmowych Republiki podczas wielkiej wojny galaktycznej. Jednostka ta zaprojektowana została przede wszystkim do przewożenia niewielkich oddziałów bojowych na miejsce akcji, a także do wspierania ich ogniem i, w ograniczonym zakresie, spełniania roli kanonierki podczas walk w przestrzeni kosmicznej.

Zgodnie z życzeniami Sił Specjalnych Republiki transportowiec wyposażony został w ciężkie działka laserowe dużej mocy oraz modułowe osłony energetyczne. Na wypadek, gdyby one zawiodły, jednostka posiada również solidny pancerz, a co więcej - została tak skonstruowana, aby sam kształt kadłuba sprzyjał rykoszetom i chronił najważniejsze systemy pokładowe BT-7. Maszyna napędzana jest baterią sześciu silników jonowych i wyposażona w składane do lądowania skrzydła, zapewniające lepszą dystrybucję ognia w locie.

Mimo ściśle bojowego przeznaczenia Thunderclapa, jego wnętrze jest na tyle przestronne, aby zapewnić minimum komfortu nawet podczas długotrwałych samodzielnych misji. Na pokładzie znajduje się oddzielne centrum dowodzenia, sala odpraw z miejscami siedzącymi wystarczającymi dla dwóch drużyn, zbrojownia, pomieszczenie medyczne, a nawet... instalacje rozrywkowe do zabijania czasu podczas długich podróży. Dzięki temu morale oddziałów korzystających z BT-7 z reguły nie cierpi podczas przedłużającej się bezczynności, jaka zwykle poprzedza intensywne akcje bojowe oraz po nich następuje.

Stare tatooińskie przysłowie mówi, że dopóty Jawa kradnie droidy, dopóki mu się ucha nie urwie. Podobna sytuacja miała miejsce z firmą MandalMotors i jej produkcją myśliwców kosmicznych. Przez dłuższy czas udawało jej się skutecznie unikać problemów z imperialnymi instytucjami odpowiedzialnymi za kontrolę rynku uzbrojenia, przy niemałym udziale odpowiednio opłacanego imperialnego "doradcy" sprawującego pieczę nad firmą, ale w końcu Mandalorianie doigrali się i zostali przywołani do porządku - a wraz z nimi i ich przekupny mecenas. Doigrali się natomiast głównie przez skonstruowanie na specjalne zamówienie Hutta Jabby kanonierki typu M22-T Krayt, czwartego i najpotężniejszego z serii "zabójczych jaszczurów" (Scyk, Dunelizard, Kimogila), o nazwie zaczerpniętej od gigantycznego gada z planety Tatooine.

Krayt konstrukcyjnie jest w dużej mierze następcą myśliwca Kimogila, jednak ze względu na rozmiary i możliwość przewożenia w sumie czterech osób - dwóch członków załogi i dwóch pasażerów - klasyfikowany jest najczęściej już nie jako myśliwiec, ale jako kanonierka. Jego głównym przeznaczeniem było służyć jako jednostka dyspozycyjna dla zaufanych "oficerów" w organizacji przestępczej Jabby - z jednej strony dodając im prestiżu, a z drugiej zapewniając odpowiednią siłę ognia konieczną do zapewnienia porządku wśród podwładnych. Dlatego też Krayt poza porządnym pancerzem i uzbrojeniem wyposażony został w cały szereg detali i rekonfigurowalnych paneli oraz stateczników mających znaczenie jedynie estetyczne i dodających mu groźnego wyglądu oraz zapewniających jego właścicielom poczucie wyjątkowości.

Również uzbrojenie kanonierki typu Krayt może być w szerokim zakresie modyfikowane. Cztery sprzężone działka laserowe obsługiwane przez pilota zazwyczaj pozostają na miejscu, jednak co do wieżyczki (charakteryzującej się bardzo dobrym polem ostrzału), to równie często jak lasery instaluje się tam działka jonowe. Kontrolę nad wieżyczką sprawuje drugi członek załogi - operator uzbrojenia, a jego stanowisko pracy wyposażone jest w zaawansowane systemy celownicze zapewniające mu przewagę nad większością wrogów nie korzystających ze sprzętu wojskowego. Wyrzutnia rakiet może być kontrolowana przez pilota lub przez wspomnianego już strzelca, a zapas 16 rakiet w jej magazynku pozwala na zagrożenie zarówno większym celom, jak i spokojne szafowanie pociskami w celu zlikwidowania większej ilości słabszych przeciwników.

Dzięki możliwości przewiezienia niemal pół tony ładunku oraz dwóch pasażerów, Krayt może służyć nie tylko jako prywatna jednostka dyspozycyjna czy szturmowa, ale i jako szybki i dobrze uzbrojony prom, jednostka kurierska czy gangstera czy też pojazd dla łowcy nagród. Wysokie koszty sprawiły natomiast, że raczej nie bywa wykorzystywany jako podstawowy myśliwiec czy kanonierka danej formacji - jeśli już, to raczej jako maszyna dowódcy eskadry. Kanonierki te bywają też używane w charakterze eskorty dla prywatnego jachtu jakiegoś bogatego przedsiębiorcy czy gangstera.

Krayty nie były produkowane masowo, a jedynie w odpowiedzi na konkretne zamówienia, jednak mimo wysokiej ceny na rynek trafiła całkiem spora ich ilość. Dopiero po pewnym czasie z powodu kłopotów natury więziennej, jakie spotkały imperialnego doradcę MandalMotors i następujących w ich rezultacie komplikacji w działaniach samej firmy, ich produkcja została wstrzymana. Chociaż tak naprawdę w przypadku tej korporacji nigdy nie można być tego do końca pewnym...

Jednostki abordażowe typu Droch to sposób Separatystów na przejmowanie wrogich statków kosmicznych bez wyrządzania im zbytniej krzywdy - szczególnie w celu późniejszego ich użycia w tajnych operacjach. Drochy - lekkie, małe i tylko symbolicznie uzbrojone transportowce - mają za zadanie przylgnąć do kadłuba zaatakowanego statku kosmicznego i przy pomocy czterech "świdro-ostrzy", mogących działać w konfiguracji świdra lub nożyc, wyciąć w jego kadłubie otwór pozwalający na dokonanie abordażu. Przez otwór ten na pokład wdziera się drużyna sześciu droidów bojowych, której zadaniem jest fizyczna eliminacja wrogiej załogi i przejęcie sterowania daną jednostką.

Jeżeli atak przeprowadzany jest na większy okręt nieprzyjaciela, dysponujący większą załogą będącą w stanie stworzyć spójną siłę obronną, to do akcji wprowadza się całą chmarę Drochów, które atakując w wielu różnych miejscach mogą zmusić wroga do rozproszenia sił. Nie można tylko przesadzić, bo zbyt duża ilość desantowców może przerobić kadłub statku na ser szwajcarski i uniemożliwić jego dalsze używanie...

Droch jest szybki i nieco opancerzony - na tyle, aby zapewniało mu to ochronę przed pojedynczymi trafieniami z lżejszej broni. Nie ma natomiast osłon i jest zadziwiająco mało zwrotny, toteż w większości przypadków jego sukces zależy albo od zaskoczenia przeciwnika (często dzięki odwróceniu jego uwagi przez inne jednostki), albo od zaatakowania na tyle wielką chmarą, że wróg nie będzie w stanie strącić wszystkich napastników i niektórzy dotrą do jego kadłuba. Oczywiście najlepsza sytuacja zachodzi wtedy, gdy nieprzyjacielem jest jednostka pozbawiona uzbrojenia...

Drochy bywają również używane w charakterze promów wojskowych, przewożąc niewielkie oddziały specjalnego przeznaczenia. Podczas bitwy pod Abregado były natomiast wykorzystane do niszczenia kapsuł ratunkowych z republikańskich Gwiezdnych Niszczycieli typu Venator unicestwionych przez Malevolence.

Wśród dość dużej ilości promów lepiej lub gorzej przystosowanych do działań abordażowych, imperialny prom szturmowy typu Spiral wyróżnia się przede wszystkim tym, że jest pojazdem jednorazowym. Ten niewielki, sześcioosobowy stateczek przeznaczony jest do ataków na szczególnie ciężko opancerzone i osłaniane obiekty w przestrzeni kosmicznej. Ma on wystartować ze statku-matki, przemknąć się w pobliże celu, a następnie z rozpędu wbić się w niego i pozwolić załodze na dokonanie desantu i przejęcie jednostki wroga.

Cała konstrukcja tej jednostki podporządkowana jest temu właśnie zadaniu, które można podzielić na dwa etapy: lot do celu oraz kontrolowana kolizja. Aby Spiral był skuteczny na pierwszym etapie swojej misji, ponad 70 procent objętości jego kadłuba przeznaczono na silniki oraz generatory osłon. Silniki nadają mu w przestrzeni prędkość myśliwca, co razem z dość silną ochroną zapewnianą przez osłony zapewnia możliwość dotarcia do celu bez znaczących uszkodzeń. Dodatkowo maszyna jest wygłuszona i wyposażona w systemy utrudniające wykrycie jej przez czujniki wroga.

Po dotarciu do celu - z reguły chronionego przez potężne osłony i pancerz - załoga Spirala zaczyna procedurę abordażu. Na minimum 10 sekund przed planowanym uderzeniem pilot dokonuje ostatniej korekty kursu, po czym cała załoga zamyka się w "kokonach" foteli amortyzujących, a transparistalowe iluminatory zostają zasłonięte przez dodatkowe płyty ciężkiego pancerza. Na cztery sekundy przed uderzeniem uzbrojona zostaje umieszczona z przodu pojazdu głowica protonowa skalibrowana specjalnie do lokalnego przeciążania i przebijania osłon. Ładunek eksploduje na około dwie sekundy przed uderzeniem w kadłub celu, otwierając "korytarz" dla promu. Następnie zostaje już tylko kolizja...

Cały przód promu typu Spiral skonstruowano z tektonitu - specyficznego materiału, który w momencie kolizji gwałtownie paruje, absorbując niemal 92 procent energii zderzenia po stronie promu. Pancerz zaatakowanej jednostki nie ma takiej ochrony, dzięki czemu zgruchotany Spiral przebija się do jej wnętrza, równocześnie ją dehermetyzując. Załoga promu, wyposażona w bojowe skafandry próżniowe, wydostaje się z pancernego przedziału desantowego i - korzystając z zaskoczenia - rozpoczyna akcję na pokładzie celu.

Główną zaletą Spirala jest możliwość przeprowadzania za jego pomocą gwałtownych uderzeń na cele, które trudno byłoby przejąć przy użyciu standardowych metod abordażu, jak na przykład wycinanie otworów w kadłubie przy pomocy palników plazmowych - nie wspominając już o mozolnych i ryzykownych działaniach w rodzaju ataków przez śluzę. Wycięcie otworu w pancerzu wroga zajmuje cenny czas, pozwalając mu na przygotowanie oddziału antyabordażowego. Silnie opancerzony przeciwnik może okazać się trudna do "nadgryzienia", a silnie uzbrojona - może zagrozić jednostce desantującej. Tymczasem Spiral atakuje z zaskoczenia i dostarcza pasażerów bezpośrednio do wnętrza statku lub okrętu wroga.

Nie ma jednak mantezji bez jadu. Głównym problemem Spirala jest znikoma przestrzeń ładunkowa oraz mała ilość członków desantu. Poza wyposażeniem osobistym (broń osobista - zazwyczaj pistolet blasterowy i wibronóż, medpakiet itp.) na pokładzie mieści się zazwyczaj - w dodatkowym schowku - jedynie kilka sztuk broni długiej i skrzynka granatów, względnie zapasowy zestaw medyczny. Sześć osób desantu to nie jest też ilość, która pozwoliłaby na przejęcie kontroli nad okrętami posiadającymi zazwyczaj dość liczne własne oddziały piechoty kosmicznej, przygotowane do wykorzystania w takich właśnie okolicznościach. Stąd Spirale muszą albo atakować w większych ilościach - co nastręcza problemów z koordynacją - albo być wykorzystywane przeciwko słabiej obsadzonym (acz nadal silnie opancerzonym) celom w rodzaju ciężkich frachtowców lub orbitalnych platform bojowych. Innym sposobem może być wymierzenie ataku w szczególnie ważne elementy okrętu, lub też użycie sił desantowych w roli jednostki samobójczej, mającej wyrządzić jak największe szkody bez konieczności opanowania atakowanego obiektu.

Jednorazowość tej jednostki sprawia, że korzystanie z promów typu Spiral jest dosyć kosztowne, jednak Imperium zazwyczaj było sobie w stanie na taką ekstrawagancję pozwolić. Mimo tego, transportowce te nie były nigdy szerzej wykorzystywane. Dwie jednostki tego typu, przejęte przez Sojusz Rebeliantów, zostały wykorzystane w akcji przejęcia kontroli nad gigantycznym pociągiem kontenerowym Black Ice.

Pinasy to lekkie jednostki bojowe szczególnie cenione przez piratów, którzy lubią używać statków małych, nie rzucających się w oczy i łatwych do serwisowania poza głównymi portami gwiezdnymi. Ta konkretnie pinasa nie przewozi zbyt wiele ładunku ani pasażerów, posiada za to inne zachęcające parametry, takie jak spore uzbrojenie, dobra zwrotność i niezła prędkość - jest więc wykorzystywana głównie jako "dubeltówka" zgrupowania pirackiego i jednostka abordażowa. W tej pierwszej roli ma za zadanie zapewniać wsparcie ogniowe w walce z myśliwcami lub opornym frachtowcem. Pomocne w tym jest charakterystyczne rozmieszczenie uzbrojenia na tym statku - działka w wieżyczkach mogą bądź operować niezależnie, bądź też być sprzężone, zablokowane w pozycji "do przodu" i obsługiwane przez pilota - jak w myśliwcu kosmicznym. Dobrze uzbrojona pinasa jest bardzo skutecznym środkiem zastraszania załogi przyszłego pryzu.

Drugie zastosowanie jednostek tego typu to przeprowadzanie szybkich misji abordażowych mających na celu przejęcie atakowanego statku i sterroryzowanie załogi. W tym celu pinasa może być wyposażona w tradycyjny palnik plazmowy oraz hermetyzowany korytarz do dokowania. O ile ze względu na małą liczebność oddziału abordażowego sposobu tego raczej nie wykorzystuje się przeciw celom o dużej ilości załogi (czy też należącym do wojska, piratów itp.), o tyle w przypadku zwykłego frachtowca wysadzony desant zwykle wystarcza aż nadto do przejęcia kontroli nad obiektem starań. Wtedy pozostaje już tylko dokowanie z większą jednostką piracką celem przeładunku wszelkich przydatnych towarów, lub też obsadzenie zdobyczy załogą pryzową i odesłanie do własnej bazy.

Bardziej legalni użytkownicy, szczególnie na obszarze Sektora Korporacyjnego, korzystają z pinas jako jednostek eskortowych dla okrętów i konwojów pozbawionych osłony myśliwców.

"Myśliwiec" Aggressor firmy Trilon to - nieco wbrew swojej nazwie - lekki transportowiec bojowy o dwupokładowym wnętrzu, przeznaczony dla 4 osób załogi. Jednostka ta była już obecna na scenie galaktycznej podczas wojen klonów, a wytrwała na niej aż po lata 40 po bitwie o Yavin, w międzyczasie stając się podstawą dla IG-2000 - statku IG-88, jednego z najsłynniejszych łowców nagród w Galaktyce.

Aggressor to jednostka szybka, dobrze opancerzona i dysponująca silnym uzbrojeniem - idealny pojazd dla osób, które potrzebują przewieźć nieco towaru (niekoniecznie na handel), a równocześnie planują prowadzić działania bojowe w przestrzeni kosmicznej. Dwa sprzężone ciężkie działka laserowe potrafią w kilka sekund roznieść na strzępy co słabszego przeciwnika, a umieszczony pod kabiną emiter promienia ściągającego nie pozwala uciec wrogowi, co do którego załoga może mieć inne plany (np. abordaż).

Charakterystyczne "szczypce" kanonierki, skierowane ku jej rufie, to rozkładane skrzydła wyposażone w dodatkowe elementy aktywnego sterowania (dysze manewrowe), zwiększające zwrotność Aggressora podczas walki. W położeniu marszowym przylegają one do kadłuba, zmniejszając opory podczas lotu w atmosferze czy po prostu powierzchnię przekroju poprzecznego przy locie w przestrzeni kosmicznej - a więc i prawdopodobieństwo zostania wykrytym lub trafionym. Z kolei przednie "szczęki" transportowca mieszczą jego działka laserowe, jak również służą pomocą przy dokonywaniu abordażu.

Dolny pokład maszyny mieści ładownię, która może z powodzeniem służyć jako magazyn wyposażenia, broni czy amunicji. Można ją również przerobić na kwatery dla dodatkowych pasażerów, chociaż wymaga to przeróbek w systemie podtrzymywania życia, który nie jest dostosowany do ciągłego utrzymywania tam odpowiednich warunków. W normalnej sytuacji cała załoga przebywa na pokładzie głównym, na którym znalazło się miejsce zarówno dla stanowisk bojowych, jak i dla skąpej infrastruktury mieszkalnej. Jest to możliwe w dużej mierze dzięki szerokiemu kadłubowi Aggressora, proporcjami odpowiadającemu raczej lekkim frachtowcom niż myśliwcom czy nawet transportowcom bojowym.

Ze względu na swoją specyfikę, Aggressory nie cieszyły się powodzeniem wśród szerokiego grona klientów, jednak znalazło się wystarczająco dużo ich amatorów, aby produkcja statku była opłacalna. Z maszyn tych korzystali przede wszystkim najemnicy, często związani z Mandalorianami bądź w ogóle należący do któregoś z klanów; jak również niektórzy spośród łowcy nagród, w tym wspomniany już IG-88. Aggressorem podczas wojen klonów latał eks-Jedi Bardan Jusik, a w 41 roku ABY pod Fondorem myśliwców tych użyli Mandalorianie.

Vigo (noszący nazwę stanowiska "porucznika" w organizacji przestępczej Czarne Słońce) to podstawowy lekki transportowiec Czarnego Słońca, Xizor Transport Systems i innych powiązanych z księciem Faleenów grup w okresie galaktycznej wojny domowej. Początkowo zaprojektowany jako zwykły transportowiec, z czasem przerobiony został na coś przypominającego bardziej kanonierkę.

Pierwotna wersja AEG-77 dostosowana była do przewożenia 100 ton ładunku i dysponowała przyzwoitą prędkością, jednak okazało się to zbyt mało wobec zdecydowanych działań konkurencji, sił porządkowych czy piratów - w zależności od sytuacji i przewożonego ładunku. Kiedy liczba straconych frachtowców stała się w końcu zbyt duża, podjęto decyzję o modyfikacji tych statków i większą część przestrzeni ładunkowej wykorzystano na zainstalowanie systemów koniecznych do obsługi sześciu wieżyczek z działkami laserowymi - 4 na grzbiecie i 2 na brzuchu Vigo - oraz dwukrotnie silniejszych generatorów osłon.

W ten sposób AEG-77 stał się uzbrojonym transportowcem mogącym służyć zarówno jako kanonierka eskortowa dla innych, nie zmodyfikowanych jednostek, jak i jako jednostka do samodzielnego, bezpiecznego przewozu wartościowego ładunku. Dodatkowo jego trójpokładowe, mało regularnie zaaranżowane wnętrze pozwoliło mu pełnić rolę jednostki przemytniczej, umożliwiając instalację wielu mniejszych i większych schowków na kontrabandę.

Kanonierka X4 produkowana przez Incom to skuteczna lekka jednostka bojowa, dostarczająca Sojuszowi Rebeliantów tak bardzo brakującej mu zwykle siły ognia. Statków tych, odpowiadających rozmiarami lekkiemu frachtowcowi, nie wyprodukowano zbyt wiele, a większość z nich trafiła w ręce rebeliantów lub osób z nimi sprzymierzonych.

Głównym atutem X4 jest sześć niezależnych działek laserowych umieszczonych w wieżyczkach - po 3 na grzbiecie i na brzuchu maszyny. Dzięki nim kanonierka ta jest bardzo efektywną jednostką do zwalczania myśliwców i może skutecznie bronić siebie i eskortowanych maszyn przed licznymi napastnikami nadlatującymi z wielu kierunków. Może również skoncentrować swój ogień na jednym celu, zapewniając mu z reguły aż nadmiar wrażeń, szczególnie, jeśli do akcji włączą się również dwa nieco cięższe działka na stałe zabudowane w kadłubie. Tak znacząca ilość uzbrojenia strzeleckiego sprawia, że nawet mimo braku pocisków rakietowych czy torped X4 może być wykorzystana do zwalczania korwet czy innych niewielkich okrętów wroga.

Kanonierka Incoma jest dobrze opancerzona i osłaniana, a umieszczone w charakterystycznym bloku na rufie silniki jonowe zapewniają jej dobrą prędkość. Nieco gorzej jest z osiągami w nadprzestrzeni i ze zwrotnością, jednak ruchome mocowanie większości uzbrojenia niweluje dużą część tej ostatniej wady.

W przestronnym dwupokładowym wnętrzu statku znajduje się zaś dość miejsca zarówno dla załogi i pasażerów, jak i na pewną ilość ładunku na wypadek, gdyby X4 miała posłużyć do przełamania blokady czy do przemytu. Główny użytkownik Incomów X4, Sojusz Rebeliantów, z początku używał tych maszyn głównie jako eskortowców, jednak z czasem, po odkryciu ich skuteczności w roli jednostki szturmowej, zaczął wykorzystywać je również i w tym charakterze.

Model dosyć już przestarzały, uważany w zasadzie za poprzednika imperialnego transportowca Dx-9. Grek jest dosyć słabo opancerzonym promem przeznaczonym głównie do spokojnego przewożenia zaopatrzenia i oddziałów wojskowych z okrętu na okręt lub na bezpieczne obszary lądowania. Inaczej, niż jego następca, nie ma nawet szans, żeby posłużyć jako kanonierka/szturmowiec, w niektórych przypadkach bywa jednak - z braku innych środków - używany do abordażu jednostek nieprzyjaciela. Głównym zadaniem promu tego typu jest wtedy jak najszybciej dolecieć do celu i wyładować oddział przewożonych na pokładzie 50 żołnierzy.

Greki są w zasadzie ogólnodostępne i można je kupić na wolnym rynku, toteż poza rozmaitymi siłami wojskowymi wykorzystują je zarówno legalni przedsiębiorcy, jak i piraci.

Prom szturmowy typu Beta to bezpośredni przodek szeroko znanej (i przez niektórych niespecjalnie lubianej) Gammy. O ile jednak Gammę przeznaczono już specjalnie do działań abordażowych w kosmosie, o tyle Beta jest jednostką dużo bardziej uniwersalną.

Wynika to przede wszystkim z modularnej budowy tego transportowca. Podczas gdy przednia część z kabiną pilotów i sekcją dowodzenia oraz część silnikowa są stałe, moduł ładunkowy może być odłączony - czy raczej "wyjęty" - i wymieniony na inny. Poza standardowym modułem dla szturmowców zero-G, mieszczącym 40 astrożołnierzy i cały potrzebny im sprzęt i wyposażenie, producent zaproponował jeszcze trzy standardowe opcje: transport zwykłego wojska (moduł mieści wtedy 68 żołnierzy plus sprzęt), transport ładunku lub moduł bojowy. Ten ostatni sprowadza się do tego, że zamiast ładowni, Beta otrzymuje sekcję z dodatkowym uzbrojeniem przeznaczonym do walki w przestrzeni, ataków naziemnych i tak dalej - co znacznie zwiększa jej użyteczność bojową, czyniąc z niej wyjątkowo niebezpiecznego przeciwnika, w bezpośrednim starciu prawdopodobnie groźniejszego nawet od Gammy.

Główną wadą tego rozwiązania okazały się wyjątkowo duże naprężenia powstające w sekcjach łączących poszczególne moduły - zwłaszcza w sytuacjach manewrowania w walce. Ze względu na te naprężenia konstrukcja promu dość szybko ulega zmęczeniu, co prowadzi do konieczności wykonywania przeglądu generalnego całej jednostki regularnie co dwa lata. U następcy, dzięki zrezygnowaniu z wymienialnych modułów, okres międzyprzeglądowy udało się zwiększyć do całych pięciu lat. Utracono jednak wiele z uniwersalności, co spowodowało, że promy typu Beta przetrwały w całkiem sporej liczbie, szczególnie w sektorach wyposażonych w mniejszą liczbę okrętów. Kiedy nie ma się do dyspozycji czterech różnych jednostek do misji o rozmaitym profilu (a Gamma występuje tylko w dwóch wariantach - szturmowym oraz transportowca wojska), Beta i jej możliwość szybkiej rekonfiguracji okazuje się wartością nie do przecenienia.

Gamma to jeden z najlepiej znanych i równocześnie najgroźniejszych spośród bojowych transportowców Imperium. W odróżnieniu od swoich poprzedników (promy Beta) oraz innych transportowców przystosowanych do pełnienia całego wachlarza misji, od bojowych po transportowe, głównym zadaniem Gammy jest uczestniczenie w bitwach kosmicznych i atakach na rozmaitego typu instalacje orbitalne.

Prom szturmowy typu Gamma jest we flocie Imperium podstawowym nosicielem Szturmowców Zero-G, zwanych także Spacetrooperami lub astrożołnierzami. W głównym przedziale ładunkowym transportuje on zazwyczaj 40 szturmowców, wraz ze zbrojami oraz całym potrzebnym sprzętem i uzbrojeniem. Każdy z takich astrożołnierzy jest w stanie w pojedynkę zagrozić słabszym jednostkom kosmicznym, zaś w zespole stanowią praktycznie niepowstrzymaną siłę zdolną dokonać abordażu i przejąć kontrolę nawet nad największymi okrętami nieprzyjaciela. Zbroje są nieustannie ładowane z zasobów energetycznych transportowca, a dla każdego szturmowca przygotowano oddzielny właz desantowy (po 10 na burtach i 20 na grzbiecie Gammy), dzięki czemu mogą oni wszyscy wystartować do akcji równocześnie.

Jak na jednostkę swoich rozmiarów, prom szturmowy jest bardzo mało zwrotny, szczególnie w porównaniu z myśliwcami. Nie staje się to jednak zbytnią przeszkodą w momencie, gdy wykorzystywany jest zgodnie ze swoim przeznaczeniem - czyli przeciwko dużo większym, ciężko uzbrojonym i opancerzonym okrętom wojennym. Aby móc poradzić sobie w takich warunkach, Gamma posiada niesamowicie silne osłony, dla których zarezerwowane jest prawie 62 procent mocy jej głównego reaktora (w standardowych jednostkach bojowych jest to zwykle około 25%) i które potrafią odchylać nawet wiązki energii pochodzące z ciężkich turbolaserów. Zaletą Gammy jest też jej wysoka prędkość oraz uzbrojenie, które może być używane zarówno do walk z dużymi okrętami, jak i małymi transportowcami czy myśliwcami. Należy też zwrócić uwagę na emiter promienia ściągającego o wyjątkowo dużej mocy, stosowany do obezwładniania i zmniejszania zwrotności celu.

Oprócz tego prom dysponuje bardzo dobrym systemem sensorów, mogącym wykryć obiekty będące poza zasięgiem systemów wykrywania innych jednostek. Imperium najczęściej używa Gamm do abordażu stacji kosmicznych i wszelkiej wielkości okrętów - prom nawiązuje walkę z dużo (pozornie) silniejszą od siebie jednostką, nierzadko unieruchamiając ją promieniem ściągającym lub harpunami magnetycznymi, a przez ten czas szturmowcy przedostają sie na jej pokład. Znane są przykłady obezwładnienia w ten sposób jednostek typu Victory przy bardzo niewielkich stratach własnych wśród atakujących.

Standardowa załoga tej jednostki wynosi 5 osób: dwóch pilotów, dwóch operatorów broni laserowej oraz jeden odpowiedzialny za promień ściągający i wyrzutnię rakiet.

Jest to podstawowy lekki statek szturmowo-transportowy floty Imperium, ogniwo pośrednie między promami szturmowymi typu Gamma a kanonierkami Skipray. Dx-9 jest używany do transportu szturmowców i komandosów - zarówno do zwykłego przewożenia ich z miejsca na miejsce, jak i w celach abordażowych oraz desantowych. Równocześnie bywa też wykorzystywany do dowożenia zaopatrzenia i ważnych ładunków na niebezpieczne obszary, przechwytywania jednostek przemytniczych, a także ataków na mniejsze okręty. Jego typowa misja w warunkach bojowych polega na zaatakowaniu i unieruchomieniu wrogiej jednostki (często we współpracy z myśliwcami), a następnie przeprowadzeniu abordażu celem jej opanowania lub przejęcia jakiegoś ważnego ładunku lub pasażerów.

Jak przystało na statki produkowane i używane masowo, transportowce typu Delta występują w kilku odmianach, różniących się między sobą ilością załogi (od 3 do 5 osób), długością kadłuba (18 - 20 m) oraz uzbrojeniem. Typowy Dx-9 uzbrojony jest w dwa działka laserowe i dwa jonowe - te ostatnie są oczywiście szczególnie przydatne w przypadku konieczności unieruchomienia atakowanej jednostki bez powodowania na niej zbyt wielu uszkodzeń. Transportowiec ten może być także uzbrojony w dwie wyrzutnie rakiet lub torped (po 5 pocisków w każdej), co czyni go bardzo niebezpiecznym dla innych jednostek podobnej klasy, a także dla słabiej bronionych okrętów.

Jednostka może zabrać na pokład maksimum 40 osób, jednak standardowo podczas misji bojowej przewozi 30 szturmowców lub 10 astrożołnierzy. Jej wyposażenie obejmuje uniwersalny pierścień dokujący wzbogacony o zestaw specjalnych palników, pozwalających na wdarcie się na pokład jednostki, która zdecydowała, że w danym momencie akurat nie ma ochoty na przyjmowanie gości.

Prędkość i opancerzenie transportowca szturmowców nie należą może do specjalnie imponujących, praktyka wykazała jednak, że są one w zupełności wystarczające do pełnienia stawianych przed nim zadań. Kiedy tylko pod ręką nie ma promów typu Gamma albo kanonierek czy myśliwców szturmowych, z reguły do akcji wkracza wtedy transportowiec Telgorna. Jeszcze w 10 roku ABY jednostki te zostały wykorzystane przez siły imperialne do przeprowadzenia desantu na planetę Altyr V.

Istnieje także wydłużona o 5 metrów wersja tego transportowca, Dx-9s, charakteryzująca się nieco większą ładownością.

Katarn - nazwany tak od pewnego dość znanego drapieżnika z lasów Kashyyyku - to transportowiec bojowy przeznaczony specjalnie do przeprowadzania abordażu na wrogie statki i okręty. Podczas gdy niemal wszystkie typy promów muszą przycumować do śluzy atakowanego obiektu, aby pozwolić na przedostanie się tam przewożonych przez nie oddziałów, Katarn po prostu taranuje ofiarę i wycina dla swoich pasażerów otwór w kadłubie wrogiej jednostki (lub poprawia ten wybity samym impetem uderzenia). Używa do tego specjalnego palnika plazmowego, przy którego pomocy można w ciągu minuty stworzyć całkiem wygodne dodatkowe drzwi w burcie nawet mocno opancerzonego przeciwnika. Następnie wysuwany jest specjalny, hermetyczny łącznik, którym oddziały szturmowe bez większych problemów przedostają się na pokład atakowanej jednostki.

Cała operacja od momentu uruchomienia palnika do wkroczenia oddziału szturmowego przy dobrze wytrenowanej załodze trwa zazwyczaj niewiele ponad półtorej minuty. Uderzenie może byc dzięki temu przeprowadzone dużo szybciej i skuteczniej, niż standardową metodą związaną ze zdobywaniem śluzy, a wszystko to bez użycia Szturmowców Zero-G, którzy nie zawsze są pod ręką (a poza tym z reguły bywają dość aroganccy). Pod względem prędkości i opancerzenia Katarn nie ustępuje zbytnio promowi typu Gamma, uzbrojenie ma oczywiście słabsze, ale przy misjach, do jakich jest wykorzystywany, problem ten schodzi na dalszy plan. Jednostka jest dosyć nowa i używana głównie przez siły Marynarki Imperialnej przeciw rebeliantom i przemytnikom, chociaż kilka egzemplarzy tego promu znalazło się także w tzw. "innych rękach". Szczególnie cenią sobie Katarna piraci oraz rebelianckie kosmiczne oddziały specjalne.

Transportowiec szturmowy ATR-6 Gamma (nie należy mylić go z promem szturmowym typu Gamma), najczęściej nazywany po prostu ATR, to duża jednostka przeznaczona specjalnie do ataków na flotę i instalacje orbitalne przeciwnika.

ATR jest większy i dużo lepiej uzbrojony od zwykłego transportowca szturmowców Dx-9, a odpornością i opancerzeniem sytuuje się już niemal w klasie korwet, mimo dużo mniejszych od nich rozmiarów. Statek ten prędkością dorównuje okrętom liniowym, zwrotnością oczywiście je przewyższa, a całość uzupełniają wieżyczki z turbolaserami, wyrzutnie ciężkich rakiet oraz para dział jonowych pozwalających na obezwładnianie co mniejszych przeciwników. Na pokładzie jest miejsce dla pełnego plutonu abordażowego, co pozwala transportowcowi szturmowemu przejmować kontrolę nad dużo od niego większymi jednostkami. Może on też skutecznie bronić się przed myśliwcami i kanonierkami, dzięki czemu nie wymaga dodatkowej eskorty.

Jak wykazuje praktyka, większa grupa ATRów typu Gamma jest w stanie poważnie uszkodzić lub nawet zniszczyć okręt wielkości krążownika, szczególnie w przypadku atakowania skoordynowanymi falami z różnych kierunków. Z reguły jednak używa się transportowców szturmowych raczej do ataków na okręty klasy fregat oraz instalacje orbitalne, szczególnie gdy planuje się ich przejęcie. ATRy mają też tę zaletę, że łatwiej jest je ukryć i przygotować zasadzkę za pomocą kilku z nich, niż przy użyciu dużego okrętu.

Jednostki te wykorzystywane były podczas galaktycznej wojny domowej przez obie strony tego konfliktu, choć oczywiście większą ich liczbę posiadało Imperium. Również inne frakcje korzystały z tego typu jednostek - chociażby Ripoblusi podczas sepańskiej wojny domowej, czy też siły zbuntowanego admirała Zaarina. Egzemplarze rebelianckie często wykorzystywane były do dowodzenia kombinowanymi atakami grup transportowców i myśliwców.

Transportowiec eskortowy typu Beta (nie mylić z promem szturmowym typu Beta) to średniej wielkości wielozadaniowa jednostką stworzona na potrzeby Imperium przez Telgorn Corporation - producenta transportowca szturmowców Delta Dx-9 oraz poprzednika Bety, szturmowego ATR-6. Eskortowiec typu Beta przeznaczony jest zarówno do osłony konwojów przed atakami myśliwców i lekkich transportowców, jak i do zapewniania bezpieczeństwa jednostkom technicznym zakładającym punkty kontrolne czy innego rodzaju instalacje naziemne i orbitalne w niespokojnych rejonach Galaktyki.

Silną stroną transportowca typu Beta są bardzo mocne osłony energetyczne, jak również solidny pancerz. Jego prędkość jest również spora i daje mu przyzwoite możliwości manewru w przypadku pełnienia działań eskortowych. Kiedy dodać do tego liczne uzbrojenie strzeleckie, można łatwo zrozumieć, dlaczego transportowce eskortowe nie były nigdy szczególnie lubiane przez piratów czy członków Sojuszu Rebeliantów.

ETR-3 wykorzystuje podstawową konstrukcję kadłuba transportowca szturmowego typu Gamma, rozbudowaną przez dodanie charakterystycznego modułu grzbietowego. Dzięki temu może nie dość, że zabrać na pokład pluton żołnierzy przydatnych przy abordażu lub do zabezpieczenia perymetru obiektu naziemnego, to na dodatek jest w stanie zmieścić tam pełen szwadron zwiadowczych skuterów repulsorowych. Transportowiec eskortowy może też pełnić rolę klasycznego promu kosmicznego i przewozić zarówno ludzi, jak i towary.

Specjalną wersję tego transportowca przygotowano na potrzeby imperialnego projektu modyfikacji maszyn TIE prowadzonego przez dyrektora Lenzera. ETR-3 pełniły w nim rolę ruchomych centrów sterowania zautomatyzowanymi myśliwcami z rodziny TIE Experimental, pozwalając im na działanie z dala od baz czy większych jednostek macierzystych. Pojedynczy transportowiec mógł mieć na pokładzie stanowiska sterowania dla całej eskadry maszyn TIE i zapewniał pilotom znacznie większe bezpieczeństwo niż w sytuacji, gdyby siedzieli oni za sterami swoich nieopancerzonych maszyn. Oczywiście wadą takiego rozwiązania było to, że kiedy już wróg dowiedział się, skąd myśliwce są sterowane, to oczywistym rozwiązaniem było dla niego skoncentrowanie ognia na jednostce kontrolującej. Z tego względu transportowce starały się trzymać jak najdalej od pola bitwy... Co nie zawsze jednak im się udawało.

Szefostwo programu TIE Experimental wprowadziło ponadto dodatkowy, niejawny poziom zabezpieczeń: systemy podtrzymywania życia w transportowcach zmodyfikowano tak, żeby wszystkie przestawały działać w chwili, w której jednostka została unieszkodliwiona przy pomocy broni jonowej. Miało to teoretycznie uniemożliwić pozyskanie wiedzy na temat projektu przez wroga, jednak w rzeczywistości skuteczność tego pomysłu pozostawiała wiele do życzenia - wprawdzie personel rzeczywiście ginął, ale statek wraz z całym wyposażeniem i tak wpadał w ręce nieprzyjaciela.

Kanonierka VT-49 Decimator uważana jest za jedną z groźniejszych imperialnych jednostek średniej klasy, konkurując pod tym względem chociażby z kanonierką Skipray. Decimator to swoista hybryda jednostki patrolowej, transportowej i bojowej, wykorzystywana może niezbyt często, ale za to wyjątkowo intensywnie.

VT-49 zaprojektowano pierwotnie jako statek zwiadowczy dalekiego zasięgu oraz do przewożenia ważnych ładunków przez niebezpieczne obszary. Z czasem jednak Decimator awansował do roli uniwersalnego transportowca bojowego, wykorzystywanego zarówno w roli transportowca, jednostki łącznikowej, jak i kanonierki działającej w szpicy lub w eskorcie większego zgrupowania bojowego; a także jako desantowca abordażowego z oddziałem komandosów na pokładzie czy kanonierki mającej przełamać linię nieprzyjaciela i wprowadzić chaos w jego szeregi. Wykorzystywano go również do transportu zaopatrzenia dla sił specjalnych lub placówek położonych w niebezpiecznych obszarach - traktowanych tak czy to ze względu na przeciwnika, czy warunki naturalne w rodzaju pól asteroid. VT-49 z czasem zaczęły również służyć jako jednostki krążownicze lub patrolowe, wykorzystując swoją wysoką ładowność do pomieszczenia zapasów niezbędnych do prowadzenia długich patroli. Naprawdę sporadycznie zaś jednostki tego typu udaje się pozyskać celnikom czy też agentom Imperialnej Służbiy Bezpieczeństwa.

Decimator jest szybki i dobrze uzbrojony - dysponuje przewagą ognia nad większością jednostek zdolnych go doścignąć i przewagą prędkości nad większością okrętów o silniejszym wyposażeniu bojowym. Dodatkowym atutem jest jego niewielki profil poprzeczny i boczny oraz silne opancerzenie i przyzwoite osłony, dzięki którym przeżywalność VT-49 jest bardzo wysoka. Charakterystycznym elementem wyglądu tej jednostki jest też szyba kokpitu przypominająca te dobrze znane z myśliwców TIE, jednoznacznie identyfikująca ją jako okręt imperialny.

Decimatory uważane są za jedne z bardziej prestiżowych jednostek jeśli chodzi o przydział dowództwa. Kapitan VT-49 dysponuje dużą niezależnością, swobodą działania, a parametry jego jednostki umożliwiają mu osiąganie imponujących sukcesów. Dlatego Decimator często traktowany bywa jako odskocznia do bardziej znaczących stanowisk w Marynarce Imperialnej - przede wszystkim tych związanych z samodzielnym dowództwem na jakimś mniejszym (a później i większym) okręcie liniowym. Z drugiej strony, dowódcy "poważnych" okrętów często spoglądają na personel kanonierek jak na niedoświadczony narybek usiłujący odgryźć kęs większy, niż są w stanie pomieścić w ustach... Tak, jak to bywało w niemal wszystkich flotach na przestrzeni wielu tysiącleci.

Ten zaprojektowany na Korelii kuter mieści się parametrami gdzieś pomiędzy promem desantowym a kanonierką, będąc idealną jednostką dla niewielkich, mobilnych oddziałów wojska spodziewających się walki zarówno w przestrzeni, jak i na powierzchni planety. Jego profil doskonale odpowiada więc zarówno siłom porządkowym, jak i grupom najemników oraz jednostkom specjalnym; Mynock nie cieszy się natomiast zbytnim powodzeniem wśród piratów, gdyż nie został zaprojektowany z myślą o abordażu w przestrzeni kosmicznej - jak chociażby prom typu Katarn - i operacje takie potrafią być w jego przypadku dość niewygodne.

Wywodzący się od jednostki patrolowej Mynock charakteryzuje się znaczącą prędkością - może pod tym względem stawać w szranki z większością starszych myśliwców, a z powodzeniem prześciga praktycznie wszystkie frachtowce i wiele kanonierek. Dzięki temu stanowi idealną jednostkę do przebicia się przez blokadę oraz do misji desantowych czy ograniczonego wsparcia sił naziemnych - a pomagają mu w tym solidne osłony, przyzwoity pancerz i zróżnicowane uzbrojenie. Do samoobrony Mynock wykorzystuje umieszczone w górnej wieżyczce poczwórne sprzężone działka laserowe. Do działań zaczepnych przeciw większym celom posiada wyrzutnię rakiet oraz parę działek jonowych, natomiast siły naziemne może wspierać przy użyciu dwóch lekkich działek umieszczonych z przodu w dolnej części kadłuba.

Głównym przeznaczeniem tych maszyn w siłach koreliańskich jest prowadzenie ataków połączonych z desantem na cele naziemne - czy to stałe, czy ruchome. W zależności od sytuacji Mynocki albo wysadzają desant, a następnie wspierają go z powietrza, lub też najpierw przełamują obronę przeciwnika, a następnie desantują przewożony oddział, po czym zapewniają mu dodatkowe wsparcie ogniowe.

Frachtowiec eskortowy VCX-820 to jedno z ważniejszych ogniw mocno zmilitaryzowanej serii VCX, zaprojektowanej przez Corellian Engineering Corporation już za czasów Nowej Republiki. Dzieląc ten sam podstawowy kokpit co VCX-350 i VCX-700, VCX-820 jak zwykle dołącza do niego kadłub o zupełnie odmiennej konstrukcji i przeznaczeniu.

Mimo, że jednostka ta nazwana została frachtowcem, w rzeczywistości jest niemal zupełnie nieprzystosowana do pełnienia tej roli, dysponując przestrzenią ładunkową zaledwie na tonę towaru i nie zapewniając ani jednego miejsca dla pasażerów. W istocie jest to bowiem stworzona dla cywilów kanonierka, zbudowana zgodnie z wojskowymi standardami i uzbrojona po zęby.

VCX-820 został silnie opancerzony i dysponuje osłonami jakich może mu pozazdrościć każda jednostka podobnych rozmiarów, może z wyjątkiem grającego w zupełnie jednak innej lidze promu Gamma. Dodatkowo "frachtowiec" ten spełnia wszystkie normy wytrzymałościowe materiałów i wyposażenia przewidziane dla jednostek wojskowych, dzięki czemu jest w stanie brać udział w intensywnej walce tak samo długo jak i one - w przeciwieństwie do większości cywilnych jednostek, które po podrasowaniu są nierzadko zdolne do podobnych wysiłków, ale związane z nimi obciążenia fizyczne i energetyczne sieją spustoszenie w ich konstrukcji i systemach pokładowych, nie pozwalając na toczenie naprawdę długich czy powtarzających się potyczek. VCX-820 jest natomiast w stanie brać udział w dłuższych lub powtarzających się akcjach bez utraty zdolności bojowej.

Frachtowiec eskortowy VCX-820 dysponuje dość zróżnicowanym uzbrojeniem o ściśle ofensywnym przeznaczeniu i rozmieszczeniu. W walce z mniejszymi przeciwnikami, do jakich najczęściej zaliczają się pirackie lekkie myśliwce, zastosować może baterię ośmiu autoblasterów, które mogą stworzyć nawałę ognia, przez którą nic nie będzie w stanie się przedostać. Na nieco lepiej opancerzone cele w rodzaju uzbrojonych frachtowców nasz eskortowiec użyć może dwóch podwójnych działek laserowych wysokiej mocy, z których każda para dysponuje siłą równą sile salwy z czterech luf myśliwca kosmicznego. Na koniec, przeciw jeszcze większym przeciwnikom VCX-820 wyposażony został w wyrzutnię torped protonowych. Tylko jedną wprawdzie, ale za to dysponującą zapasem aż 16 pocisków, co powinno wystarczyć przeciw nawet i bardzo upartym kanonierkom czy lekkim korwetom.

Głównym przeznaczeniem tego statku jest eskortowanie frachtowców w sytuacjach, w których nikt nie oddelegował do ich ochrony okrętów, kanonierek czy innych jednostek wojskowych. Docelowym odbiorcą są więc albo służby ochrony mniejszych i większych korporacji, które pragną zabezpieczyć swoje zasoby przed piratami i innymi napastnikami, albo najemnicy, którzy za pieniądze wynajmują się do obrony konwojów czy grup frachtowców należących czy to do zrzeszenia niezależnych przewoźników, czy też do wspomnianych firm przewozowych. Z początku w CEC zakładano, że największym popytem VCX-820 będą cieszyły się na pogranicznych terenach Republiki, szczególnie w pobliżu obszarów graniczących z sektorami Resztek Imperium, dość mocno sponsorujących wówczas korsarzy, jednak wraz z wybuchaniem w Galaktyce kolejnych konfliktów pojawiało się coraz więcej zainteresowanych nabywców ze wszystkich rejonów kosmosu. Prawdziwy boom na VCX-820 nastąpił zaś po upływie kilkunastu pierwszych tygodni najazdu Yuuzhan Vongów, kiedy to siły Republiki cofnięte do obrony Światów Środka nie były już w stanie ochraniać większości szlaków międzygwiezdnych i kupcy zostali zmuszeni do własnoręcznego dbania o swoje bezpieczeństwo.

Yorik-vec to podstawowy transportowiec bojowy Yuuzhan Vongów, wykorzystywany zarówno jako lekka kanonierka, jak i do przewożenia oddziałów komandosów lub niewielkich porcji zaopatrzenia.

Podobnie jak inne jednostki najeźdźców z obcej galaktyki, yorik-vec nie jest skonstruowany, a wyhodowany dzięki unikalnej biotechnologii. Napęd i ochronę przed bronią energetyczną oraz fizyczną zapewnia mu dovin basal - wykorzystując grawitację pobliskich ciał kosmicznych do poruszania statku, a swoją własną - do zakrzywiania przestrzeni i chronienia w ten sposób transportowca przed atakami. Organiczne uzbrojenie yorik-veca składa się z działek wulkanicznych, wystrzeliwujących z dużą prędkością rozgrzane do wysokiej temperatury pociski skalne. Główne, poczwórne działko umieszczone jest w sposób pozwalający mu strzelać w każdym kierunku, natomiast burty chronione są dodatkowo przez jedno działko każda.

Yuuzhańskie kanonierki yorik-vec rozmiarami i nośnością odpowiadają standardowym galaktycznym lekkim frachtowcom w rodzaju YT-1300, są jednak przypisane do sił zbrojnych, co oznacza, że jeśli chodzi o ładunek, to z reguły przewożą albo zaopatrzenie wojskowe (na przykład dla pomniejszych, odległych posterunków), albo oddziały wojowników - czy to w celach czysto transportowych, czy też na przykład do abordażu. Natomiast w zadaniach czysto bojowych wypełniają lukę między myśliwcami a korwetami, czyli klasycznej kanonierki/transportowca szturmowego w rodzaju Delty Dx-9 czy promu szturmowego Gamma.