Prom szturmowy typu Beta to bezpośredni przodek szeroko znanej (i przez niektórych niespecjalnie lubianej) Gammy. O ile jednak Gammę przeznaczono już specjalnie do działań abordażowych w kosmosie, o tyle Beta jest jednostką dużo bardziej uniwersalną.

Wynika to przede wszystkim z modularnej budowy tego transportowca. Podczas gdy przednia część z kabiną pilotów i sekcją dowodzenia oraz część silnikowa są stałe, moduł ładunkowy może być odłączony - czy raczej "wyjęty" - i wymieniony na inny. Poza standardowym modułem dla szturmowców zero-G, mieszczącym 40 astrożołnierzy i cały potrzebny im sprzęt i wyposażenie, producent zaproponował jeszcze trzy standardowe opcje: transport zwykłego wojska (moduł mieści wtedy 68 żołnierzy plus sprzęt), transport ładunku lub moduł bojowy. Ten ostatni sprowadza się do tego, że zamiast ładowni, Beta otrzymuje sekcję z dodatkowym uzbrojeniem przeznaczonym do walki w przestrzeni, ataków naziemnych i tak dalej - co znacznie zwiększa jej użyteczność bojową, czyniąc z niej wyjątkowo niebezpiecznego przeciwnika, w bezpośrednim starciu prawdopodobnie groźniejszego nawet od Gammy.

Główną wadą tego rozwiązania okazały się wyjątkowo duże naprężenia powstające w sekcjach łączących poszczególne moduły - zwłaszcza w sytuacjach manewrowania w walce. Ze względu na te naprężenia konstrukcja promu dość szybko ulega zmęczeniu, co prowadzi do konieczności wykonywania przeglądu generalnego całej jednostki regularnie co dwa lata. U następcy, dzięki zrezygnowaniu z wymienialnych modułów, okres międzyprzeglądowy udało się zwiększyć do całych pięciu lat. Utracono jednak wiele z uniwersalności, co spowodowało, że promy typu Beta przetrwały w całkiem sporej liczbie, szczególnie w sektorach wyposażonych w mniejszą liczbę okrętów. Kiedy nie ma się do dyspozycji czterech różnych jednostek do misji o rozmaitym profilu (a Gamma występuje tylko w dwóch wariantach - szturmowym oraz transportowca wojska), Beta i jej możliwość szybkiej rekonfiguracji okazuje się wartością nie do przecenienia.