Składaki to w zasadzie osobna klasa myśliwców, niepodobna do niczego innego, co lata. Maszyny te powstają najczęściej w warsztatach, których najlepszym określeniem jest "niezależne", a montowane są z tego, co akurat udało się zakupić na najbliższym składowisku złomu. Najczęściej korzystają z tego typu maszyn piraci i najemnicy, gdyż to te grupy zazwyczaj potrzebują wsparcia myśliwskiego, a rzadko mogą sobie pozwolić na pełnoprawną maszynę bojową. Jako że najłatwiej jest zdobyć części pochodzące ze złomowanych Y-wingów i myśliwców typu TIE, jednymi z bardziej popularnych modeli składaków są TIE-Y (zwane też "TYE" lub "DIE-wing" - "die" oczywiście od umierania).

Składaki tego typu nie mają generalnie najlepszej reputacji, zresztą bardzo zasłużenie. Są to myśliwce słabe, rozsypujące się przy mocniejszym trafieniu - złośliwi twierdzą nawet, że wystarczy po prostu silnie kopnąć. Zaletą DIE-winga jest natomiast jego prędkość. Dzięki dwom silnikom wymontowanym z myśliwca typu Y oraz wyjątkowo lekkiej konstrukcji, w locie po prostej jest on w stanie prześcignąć nawet A-winga - oczywiście o ile się w międzyczasie nie rozsypie. Okazje do tego typu wyścigów zdarzają się jednak rzadko, a każdy zdrowy na umyśle pilot TYE zaczyna myśleć o ewakuacji na samą wzmiankę o prawdziwych myśliwcach bojowych. Po drugiej stronie celownika, piloci myśliwscy Rebelii czy Imperium patrzą zazwyczaj na składaka jako coś niewartego większego zachodu i zazwyczaj się nie mylą. Dopiero kiedy składaki mają kilkukrotną przewage liczebną, sytuacja zaczyna robić się ciekawa...

Y-TIE to kolejny ze składaków, jakie często konstruowane są przez piratów czy najemników. Maszyna ta powstała z połączenia kadłuba Y-winga ze skrzydłami myśliwca TIE - jest więc w zasadzie negatywem TIE-winga (myśliwca wielu imion; dla zwiększenia zamieszania, maszyny te bywają również, jak tamten, nazywane "TYE-wingami".

Nie tylko wygląd ma ten myśliwiec odwrotny, ale i większość osiągów także: prędkością i zwrotnością może rywalizować najwyżej z lekkimi frachtowcami, poziada za to dużo większą siłę ognia oraz mocny pancerz i osłony. Drobną niespodzianką dla atakujących może być zatrzymana z Y-winga wieżyczka obrotowa, dla odmiany wyposażona w działka laserowe pochodzące z TIE i obsługiwana przez drugiego pilota. Generalnie jednak, jak zwykle, myśliwcom tego typu nie poleca się atakować czegokolwiek, co zostało skonstruowane z myślą o działaniach bojowych.

Jak i w przypadku większości innych składaków, nie ma czegoś takiego, jak "seryjny" X-TIE - dlatego podać można tylko ogólne cechy dotyczące tej konstrukcji. Aby stworzyć ten myśliwiec, na warsztat poszły elementy z X-winga (w tym główny kadłub) oraz, tradycyjnie już, z imperialnego TIE/ln (przede wszystkim skrzydła) - być może dlatego, że jego szczątki są dość łatwe do pozyskania.

Zaletą tego typu składaków są z reguły zachowane z X'a wyrzutnie torped wraz z systemami celowniczymi oraz wytrzymały kadłub i fakt posiadania osłon. Wady to niska zwrotność, niezbyt wysoka prędkość, a także mała ilość uzbrojenia do walki bezpośredniej. Myśliwiec X-TIE dzięki swoim torpedom może być bardzo skutecznie wykorzystywany przeciw dosyć dobrze uzbrojonym frachtowcom lub patrolowcom, jednak po wyczerpaniu tej broni lepiej, żeby zajął się kimś, kto nie jest w stanie wyrządzić mu większej krzywdy.

W czasie kryzysu koreliańskiego zanotowano pojawienie się w siłach Dyktatu i związanych z nim sił pewnej liczby maszyn o konstrukcji zbudowanej na wspomnianej wyżej zasadzie, jednak legitymujących się dużo lepszymi osiągami. Koreliańskie X-TIE dorównywały w zasadzie starszym myśliwcom liniowym. Ich uzbrojenie składało się z czterech działek laserowych (wyrzutnie torped usunięto), a zwrotność i prędkość zwiększono tak, że posiadały nawet niewielką przewagę nad wczesnymi wersjami seryjnymi myśliwca typu X (Incom T-65A i T-65B). Miewały one również hipernapęd.

Pochodzenie tych koreliańskich składaków było dość ciekawe i nieco tłumaczy ich dobry stan techniczny. Otóż po nacjonalizacji firmy Incom w fabrycznych magazynach pozostało mnóstwo X-wingów w różnym stadium kompletności. Imperium nie zamierzało z nich korzystać, nie zamierzało jednak dopuścić, by wpadły one w ręce Sojuszu Rebeliantów - czy to jako rezerwy części zamiennych, czy jako możliwe do skompletowania maszyny. Dlatego zdecydowano się elementy X-ów umieścić w magazynach na "bezterminowe składowanie" - a miejscem tego przechowywania były stacje kosmiczne w układzie koreliańskim właśnie. Na przestrzeni lat różni miejscowi "przedsiębiorcy" znaleźli sposoby, aby bez pozostawiania śladów w dokumentacji wydostać dużą część niekompletnych myśliwców z rąk Imperium i przerobić na swoje potrzeby. Części do TIE było, jak już wspomnieliśmy, wystarczająco dużo, aby przy ich użyciu skompletować całą flotyllę X-TIE.

Niekiedy za odmianę brzydala X-TIE uważa się też X-ceptora, czyli maszynę o kadłubie X-W oraz płatach TIE Interceptora.

Wśród wielu typów brzydali, po Galaktyce krąży kilka maszyn, dla których określenie takie jest w pewnym sensie obrazą. To eleganckie pod każdym względem X-ceptory - myśliwce z kadłubem X-winga i płatami TIE Interceptora, niemalże zadające kłam twierdzeniu, że składak nie może równać się z legalnie i seryjnie budowanym myśliwcem.

Typowy Xorceptor zachował z T/I swoje uzbrojenie składające się z czterech działek laserowych zapewniających mu całkiem poważną siłę ognia. Maszyna rebeliancka z kolei dostarczyła tak przydatnych rzeczy jak generator osłon, wyrzutnia torped czy robot astronawigacyjny - oraz hipernapęd. Dzięki tym akcesoriom X-T/I okazuje się być bardzo dobrą maszyną - do tego stopnia, że nawet niektóre organizmy państwowe zdecydowały się włączyć te jednostki do swoich flot myśliwskich.

Myśliwce tego typu wzięły udział m.in. w bitwie o Dantooine podczas inwazji Yuuzhan Vongów, gdzie walczyły ramię w ramię z regularnymi eskadrami wojskowymi Nowej Republiki.

Z-'ceptor to określenie brzydali stworzonych z części Z-95 Headhuntera oraz TIE Interceptora - z reguły przez osadzenie silników i kokpitu tego pierwszego w konstrukcji nośnej tej drugiej maszyny.

Składaki skonstruowane w ten sposób należą do dość uniwersalnych maszyn, charakteryzujących się zarówno przyzwoitą prędkością, jak i odpornością oraz siłą ognia. Uzbrojenie oczywiście bywa różne w zależności od egzempalrza, ale z reguły spotyka się myśliwce uzbrojone w dwa zamontowane na stałe, sprzężone działka pochodzące z Z-95 lub X-winga oraz dwa lżejsze, umieszczone w obrotowej, bezzałogowej (i niekoniecznie działającej) wieżyczce w miejscu, gdzie TIE miałby właz do kabiny pilota.

Cały myśliwiec wygląda oczywiście tak, jakby zmontowano go na łapu-capu z dowolnych części, które akurat były pod ręką, no i z reguły jest to prawda. W rękach dobrego pilota maszyna taka może jednak sprawować się całkiem nieźle, szczególnie, jeżeli wykorzystywana jest nie przeciw liniowym myśliwcom sił wojskowych lub porządkowych, a do napadów na frachtowce, do straszenia cywilów, do porachunków między grupami przestępczymi itp. W takim właśnie charakterze korzystali z tych myśliwców Korsarze Kavila czy Kintańscy Handlarze Bronią (nazwa własna) z sektora Moddell.

Tri-fighter to kolejna maszyna, w której wykorzystano kadłub nieśmiertelnego T/F. Konstrukcja została wykonana i zmontowana we własnym zakresie przez piratów podległych Leonii Tavirze z nadzieją na uzyskanie maszyny lepszej od standardowego TIE/ln. Produkcja tych maszyn odbywała się według konkretnej specyfikacji, tak więc rezultat nie do końca przypomina tradycyjne składaki z ich tendencją do różnorodności w obrębie nawet tego samego "typu", choć równocześnie nie jest czymś, pod czym podpisałby się jakikolwiek zawodowy inżynier - projektant statków kosmicznych.

Zbieżność nazwy maszyny z myśliwcami Tri z czasów wojen klonów jest najprawdopodobniej przypadkowa. Myśliwiec nazywany jest też "łapsem", ze względu na fakt, że trzy płaty ogniw słonecznych (zmontowanych z odpowiednich podzespołów pozyskanych z myśliwców TIE) sprawiają wrażenie jakby dłoni trzymającej w garści kulę kokpitu. Dolne "płetwy" pełnią równocześnie rolę podwozia, a w kokpicie wycięto dodatkowe iluminatory poprawiające widoczność.

Łaps uzbrojony jest w lasery również pochodzące z TIE/ln, a jako dodatek wyposażono go w umieszczone w górnym płacie działko jonowe. Osłony to kolejny z dodatków, jakich nie poskąpiono tej maszynie aby zwiększyć jej szanse w boju z liniowymi myśliwcami. Główną zaletą Tri-fightera jest jednak jego niesamowita zwrotność, znacznie poprawiona w porównaniu z imperialnym pierwowzorem i dorównująca zwinności A-winga. W rękach wprawnego pilota łaps staje się dzięki temu bardzo groźną bronią, zwłaszcza ze względu na nietypowe manewry, jakie można wykonywać dzięki odwracaniu ciągu silników jonowych. Na szczęście dla potencjalnych ofiar, piraci - najczęściej używający Tri-fighterów - do mistrzów pilotażu zwykle nie należą.

Najdłuższa seria łapsów wykorzystywana była przez jego twórców, grupę piratów znanych jako Gnębiciele, działających z ex-imperialnym niszczycielem Invidious pod dowództwem Leonii Taviry.

Mało który rząd planetarny decyduje się wykorzystywać jako podstawowe jednostki swojej floty coś, na widok czego większość przeciwników będzie wybuchała śmiechem. Twi'lekowie nie posiadają rządu planetarnego, co ułatwia im korzystanie z maszyn nazwanych w ich języku Chir'daki.

Przez wiele lat Twi'lekowie nękani byli przez łowców niewolników i innych przestępców wywodzących się zarówno spośród ich własnej rasy, jak i z zewnątrz. Kiedy więc w końcu akceptujące i popierające taki stan rzeczy Imperium zaczęło chylić się ku upadkowi, poszczególne klany i miasta zaczęły stopniowo pracować nad uwolnieniem się spod wpływu prześladowców i uzyskaniem pełnej niezależności - także od "ochraniających" je piratów i tym podobnych szemranych typów. Aby być w stanie bronić swojej niezależności, Twi'lekowie potrzebowali maszyn zdolnych do walki z typowymi myśliwcami używanymi przez syndykaty przestępcze. Wobec braku możliwości zakupu czegoś standardowego, odpowiedzią na to zapotrzebowanie stały się składaki - ale składaki nie byle jakie.

Chir'daki (w języku galaktycznym Deathseed, czyli nasienie lub nosiciel śmierci) to myśliwce należące do gatunku bardzo nieprzyjemnych niespodzianek. Wyglądając jak pierwszy lepszy składak sklecony ze szczątków i resztek za pomocą sznurka, druta, śliny i tego wszystkiego, co akurat było pod ręką, większością osiągów dorównują tradycyjnym myśliwcom wojskowym. W przeciwieństwie do większości składaków, wśród których nawet w obrębie danego typu występują bardzo duże różnice między poszczególnymi egzmplarzami, Chir'daki budowane są według dokładnych i nie zmieniających się planów. Ich "techniczna" nazwa to TIE-B-wing-X-wing: pochodzący od maszyny typu TIE kadłub połączony jest z należącymi do X'a skrzydłami za pomocą ruchomego pierścienia pochodzącego jakby prosto z projektu B-winga. Układ ten pozwala na wykonywanie wielu nietypowych manewrów, a w walce wszystko, co zaskakuje przeciwnika, znacznie zwiększa szanse na wygraną.

Piloci myśliwscy stanowią wśród Twi'leków jedną z najbardziej poważanych kast, ze względu na swoje wysokie umiejętności cieszą się w społeczeństwie sławą wielkich wojowników. W większości przypadków jest to prawda - piloci Chir'daki mogą śmiało iść w zawody z regularnymi siłami obu walczących stron i wszystkich ważniejszych sił Galaktyki, co udowodnili walcząc na przykład u boku Wedge'a i Eskady Łotrów podczas wojny o bactę.

Składak B-winga i frachtowca koreliańskiego to jednostka po raz pierwszy opisana jako występująca w układzie koreliańskim, jednak podobnie jak z innymi tego typu rozwiązaniami, dobry (czyt. działający) projekt ma tendencje do rozpleniania się poza miejsce powstania oryginalnego projektu.

Brzydal ten, nazywany czasem C-wingiem, stworzony jest z kokpitu jednostki w rodzaju YT-1300 lub podobnej oraz kadłuba B-winga. Nie było nigdy tajemnicą, że elementy mocowania i stabilizacji obrotowego kokpitu w myśliwcu typu B należały do najbardziej wrażliwych na uszkodzenia i najtrudniejszych w naprawie elementów tej maszyny. Wiele republikańskich B-wingów zostało bowiem spisane na straty ze względu na uszkodzenia tego modułu i po wymontowaniu cenniejszego wyposażenia sprzedanych na złom lub wręcz pozostawionych na polu bitwy. Taka podaż wykreowała popyt - w egzemplarzach pozyskanych ze złomu wystarczyło brakujący element czymś zastąpić, i to czymś jak najmniej awaryjnym. Padło na kokpity uniwersalnych frachtowców koreliańskich, które nie bezpodstawnie cieszą się renomą jednostek bardzo łatwych w modyfikacjach i których części są równie uniwersalne, co same statki.

Po zmontowaniu "na sztywno" konstrukcji nośnej i kabiny pilota (jeśli kokpit był duży, to może się w nim zmieścić dodatkowych 2 do nawet 6 pasażerów, dzięki czemu otrzymujemy lekki, uzbrojony prom pasażerski), mysliwiec tradycyjnie przyozdabia się wszystkim, co tylko jest akurat pod ręką - rozmaitymi działkami, wyrzutniami torped (jeśli jakieś uda się dostać), czasem uzbrojeniem przeznaczonym do wykorzystania w pojazdach atmosferycznych czy w artylerii naziemnej (w "koreliańskim B-wingu" bywa to często turbolaserowe działko przeciwpiechotne). Silniki i generatory również mogą pochodzić z różnych źródeł - czy to z którejś z jednostkek bazowych, czy z zupełnie innego statku kosmicznego. W związku z tym potencjalny przeciwnik w zasadzie nigdy do końca nie wie, czego się po danym brzydalu spodziewać - zarówno w kwestii siły ognia, jak i prędkości oraz zwrotności. Z odpornością zresztą bywa podobnie - często składak jest w niektórych miejscach silnie opancerzony, a w innych wystarczy jedno słabe trafienie, aby uszkodzić jakiś ważny element konstrukcji.

Ze składaków Corellian/B-wing korzystali przede wszystkim piraci, którzy wykorzystywali je przede wszystkim do ataków na lekkie frachtowce kosmiczne. C-wingów używały też izolacjonistyczne siły koreliańskie podczas konfliktu nazwanego później pierwszą insurekcją koreliańską - szczególnie w pierwszej fazie walk, kiedy wykorzystanie brzydali pozwalało utrzymać w tajemnicy fakt zaangażowania się ich w działania wojenne.

Kiedy ktoś posiada dużo pieniędzy, ambicji i znajomości w odpowiednich kręgach, czasem może stworzyć coś niebywałego. Niejaki Erron Kell, najemnik z rebelianckimi koneksjami, wydawał się mieć tego wszystkiego w bród, wskutek czego stworzył Deathravena - składak o potężnej sile ognia, będący raczej kanonierką niż myśliwcem.

Główna konstrukcja Deathravena to zasadniczo dwa połączone wspólnym kokpitem B-wingi E2, których kilka wraków Kell pozyskał od swoich znajomych w służbach Nowej Republiki. Znajomości w KDY pozwoliły mu stworzyć z tych szczątków spójny i sprawny statek kosmiczny, uzbrojony i opancerzony silniej, niż jego składniki bazowe. Poza pokryciem dodatkowym pancerzem, Deathraven zainstalowane ma potężne generatory osłon, a także cały garnitur uzbrojenia pochodzący od kilku dawców: cztery sprzężone wyrzutnie torped protonowych, cztery działka laserowe, a także osiem (!) działek jonowych.

Podobnie jak w maszynie bazowej, dwuosobowa kabina pilotów może się obracać wokół własnej osi - czy raczej, cały kadłub myśliwca obraca się wokół kabiny, pozwalając na wykonywanie nietypowych uników przy równoczesnym zachowaniu kierunku lotu. Kokpit został dodatkowo powiększony w stosunku do i tak rozbudowanego wariantu wykorzystywanego w B-wingu/E2 i poza pilotem i pasażerem może pomieścić ćwierć tony ładunku. Wprawdzie jednostka ta dysponuje hipernapędem klasy 1 oraz zapasami wystarczającymi na 2 miesiące lotu, ze względu na ciasnotę wnętrza w praktyce nie nadaje się jednak do dłuższych podróży. Właściciel statku zwykł więc na dłuższych trasach nadawać go na bagaż, samemu spędzając ten czas w wygodniejszych warunkach na pokładzie statku pasażerskiego lub towarowego.

Unikalność tej jednostki sprawiła, że nikt nie zastanawiał się specjalnie nad jej słabymi punktami, szczególnie, że spotyka się ją tylko z jej właścicielem, bardzo dobrym pilotem myśliwskim, za sterami, jednak analiza techniczna wskazuje, że przy bardzo niskiej zwrotności mogłaby mieć ona problemy w walce z małymi i zwrotnymi myśliwcami wroga.