W miarę wprowadzania przez Starą Republikę do służby nowych typów myśliwców, należące do Separatystów zwykłe droidy-sępy wniesione w posagu przez Federację Handlową powoli zaczęły stawać się przestarzałe. Nawet wielka przewaga liczebna nie była już w stanie pomóc im w starciu z Delta-7 Aethersprite pilotowanymi przez Jedi, okazało się też, że ciężkie i dobrze chronione myśliwce klonów także nie stanowią tak łatwego łupu, jak na przykład N-1 podczas konfliktu na Naboo. Prymitywne były też obwody sztucznej inteligencji droidów, co sprawiało, że praktycznie każdy żywy pilot był je w stanie przechytrzyć podczas walki kołowej. Dlatego dowództwo postanowiło zwrócić się do producentów Droidów Niszczycieli o nową jednostkę do walk w przestrzeni, tym razem do wykorzystania już nieco mniej masowo, ale nadal niemal wyłącznie przeciw siłom myśliwskim nieprzyjaciela.

W ten właśnie sposób powstał tri-fighter (nie mylić z późniejszym tri-fighterem - "łapsem", składakiem wykorzystywanym przez piratów w czasach po bitwie pod Endorem). Nowy droid jest zgodnie z tradycją niewielki, bezpilotowy, zwrotny (chociaż mniej od swojego poprzednika, "sępa") i szybki - co przydaje się szczególnie podczas walki z twardymi, ale dość powolnymi ARC-170. Ma też znacznie usprawnioną sztuczną inteligencję, a także zwiększony zasięg, dzięki zastosowaniu nowego, wysoko wydajnego reaktora.

Nazwa tri-fightera pochodzi od jego trójstronnej symetrii, zainspirowanej wyglądem czaszki prehistorycznego drapieżnika z Colla IV - trzy pylony z działkami laserowymi otaczają kulę centralną, a trzy zespoły niezależnych dysz napędzają ten myśliwiec i ułatwiają mu walkę kołową. Jako dodatek do uzbrojenia strzeleckiego, maszyna ta wyposażona jest też w wyrzutnię rakiet, z której odpalać zarówno zwykłe pociski, jak i rakiety-nosicieli insektoidów.