Wyrzutnie tego typu stosowane są do odpalania torped protonowych. Podobnie jak same torpedy, ich wyrzutnie mogą mieć różne rozmiary - od tych miniaturowych, będących na wyposażeniu Szturmowców Zero-G, przez najbardziej popularne średnie modele montowane na myśliwcach szturmowych i transportowcach, aż po ciężki sprzęt instalowany na okrętach liniowych.

Wyrzutnie torped zasilane są pociskami z zewnętrznej komory amunicyjnej uzbrojonej w nie jednostki, stąd też ilość torped przypadających na wyrzutnię zmienia się w zależności od statku. Zazwyczaj wynosi ona jednak 3-6 sztuk w przypadku myśliwca, do kilkunastu na transportowcu, czy nawet kilkudziesięciu na okręcie liniowym. W tym ostatnim jednak przypadku zazwyczaj tylko część pocisków umieszczona jest w komorze amunicyjnej konkretnej wyrzutni, a doatkowy zapas - w centralnych magazynach danego okrętu, z którego uzupełniane są lokalne magazynki.

Do bardziej znanych modeli wyrzutni należą Krupx MG-7 stosowane na X-wingu, Krupx MG9 montowane na B-wingach oraz Arakyd Hi-fex przystosowany do instalacji na jednostkach klasy kanonierek lub lekkich frachtowców i szeroko wykorzystywany przez działających na pograniczu prawa przemytników, łowców czy najemników.

W czasach Imperium instalowanie wyrzutni torped protonowych na jednostkach cywilnych jest nielegalne, za wyjątkiem przypadków specjalnych, popartych stosownymi zezwoleniami.

Wyrzutnia ta to system wykorzystywany do odpalania rakiet wstrząsowych - zarówno niekierowanych, jak i samosterujących. Podobnie jak wyrzutnie torped protonowych, wyrzutnie rakiet występują w wielu rodzajach, dostosowanych do różnych typów i kalibrów odpalanych pocisków. Niektóre ich wersje pobierają amunicję z zewnętrznych komór, inne zaś - szczególnie te stosowane do odpalania pocisków niekierowanych - występują wyłącznie w wersjach jednostrzałowych, a ich ponowne załadowanie odbywa się dopiero po wylądowaniu.

Najpopularniejszymi modelami tego wyposażenia są Morne-3 oraz ST2 produkcji firmy Arakyd, które wprost idealnie nadają się do montowania na lekkich frachtowcach - z dwóch wyrzutni ST2 korzystał Han Solo na Sokole Millennium. Wśród wyposażenia dla myśliwców znane są przede wszystkim Krupx MG5 stosowane na Headhunterach oraz Dymek HM-6 instalowany w późnych modelach A-winga.

Na instalowanie wyrzutni rakiet na jednostkach cywilnych potrzebne jest z reguły specjalne pozwolenie.

Uniwersalna wyrzutnia przystosowana do odpalania rozmaitych typów środków bojowych to dość rzadko spotykane rozwiązanie, praktykowane jednak w kilku sytuacjach - na przykład na myśliwcach szturmowych albo orbitalnych stacjach obronnych lub niektórych okrętach. Wyrzutnia taka może prowadzić ogień przy pomocy całego garnituru uzbrojenia, od lekkich pocisków kierowanych, aż po ciężkie bomby kosmiczne.

W odniesieniu do myśliwców istnieją dwa podstawowe typy tego sprzętu. Pierwszy z nich to charakterystycznego kształtu ruchoma wyrzutnia niezależna M-s3, instalowana między innymi w maszynach szturmowych TIE/gt oraz TIE/sa i dość dobrze widoczna pod ich kadłubami. Wyrzutnia ta zasilana jest z magazynu amunicji znajdującego się w kadłubie wyposażonej w nią jednostki i może być kalibrowana do odpalania rozmaitych pocisków i zasobników - od bomb z baradium, przez rakiety wstrząsowe, aż po pojemniki z żywnością lub ulotkami. W bardziej zaawansowanych myśliwcach klasy TIE (np. TIE Advanced, TIE Defender) podobnego typu wyrzutnia, M-g-2, instalowana była już bezpośrednio w kadłubie maszyny, w sposób podobny, jak na myśliwcach rebelianckich.

Drugi, mniej popularny typ wyrzutni uniwersalnej to wyrzutnia modułowa, której przedstawicielem jest M-s-3 Sienara zastosowana w myśliwcach Cygnus StarWing. Przenoszone pociski są w niej usytuowane równolegle do siebie, niczym na regale lub etażerce, odpalane są zaś każdy indywidualnie ze swojego miejsca. Eliminuje to potrzebę przemieszczania kolejnych torped lub rakiet z komory amunicyjnej do wyrzutni, co znacznie zwiększa niezawodność oraz szybkostrzelność całego systemu. Łatwiejsza jest też zmiana rodzaju uzbrojenia, gdyż nie trzeba w tym celu przekalibrowywać zamontowanej na stałe wyrzutni, ale wystarczy wymienić jej wewnętrzne bloki wraz z ewentualnie zamontowanymi w nich pociskami. W końcu wreszcie, uzupełnienie amunicji polega po prostu na włożeniu brakujących pocisków w wolne sloty.

Wadą natomiast rozwiązania modułowego jest zużywana przez nie powierzchnia. Wariant z podajnikiem pozwala na umieszczenie magazynu amunicyjnego daleko wewnątrz kadłuba statku, a tutaj wszystkie pociski muszą być umieszczone bezpośrednio przy jego zewnętrznej powierzchni, co nie we wszystkich konstrukcjach jest możliwe. Dlatego z reguły rozwiązanie to jest stosowane na jednostkach ściśle przeznaczonych do boju - w szczególności kanonierkach szturmowych oraz eksperymentalnych myśliwcach MissileBoat.

W klasie wyrzutni przeznaczonych do instalacji na okrętach i stacjach bojowych na uwagę zasługuje natomiast Arakyd Vanguard. Broń ta zasilana jest ręcznie lub automatycznie z pokładowych magazynów amunicyjnych i może prowadzić ogień przy pomocy torped protonowych lub rakiet wstrząsowych. Wyposażone w nią są między innymi stacje kosmiczne typu FireStar.