Gdyby nie względy natury politycznej i ambicjonalnej, to StarWing (Gwiezdne Skrzydło) miał szansę stać się pierwszym imperialnym myśliwcem dalekiego zasięgu. Ta wyposażona w osłony, hipernapęd i potężne uzbrojenie maszyna szturmowa zaprojektowana została przez Cygnus Spaceworks - firmę znaną między innymi z licencyjnej produkcji promów typu Lambda. Gunboat miał być w zamyśle odpowiedzią na podobnie wyposażone myśliwce rebelianckie, a równocześnie zerwaniem z dotychczasową doktryną Marynarki Imperialnej, która zakładała użycie dużej ilości małych myśliwców przenoszonych na miejsce akcji przez okręty-bazy.

Co różni ten myśliwiec od tradycyjnych maszyn imperialnych klasy TIE? Przede wszystkim filozofia konstrukcji. Gunboat nie miał być jak najlżejszy - miał być jak najtwardszy. Stąd solidna konstrukcja kadłuba, odporna zarówno na ataki zewnętrzne, jak i zmęczenie oraz przeciążenia, a także mocne generatory osłon. Do tego dochodzi wysokiej klasy awionika - chociaż tu akurat na dostawcę głównego komputera kontroli lotu dość pechowo wybrano Miradyne, która przeliczyła się z nadziejami na kontrakty wojskowe. Firma po dwóch latach od wypuszczenia stosowanego w kanonierce RCS-6 zbankrutowała, co doprowadziło do rzadko spotykanej w historii Galaktyki sytuacji, w której siły wojskowe mają problem ze znalezieniem komponentów na wymianę zużytych części do systemów elektronicznych swojego myśliwca. W odróżnieniu od najlżejszych TIE, myśliwiec typu Alpha (nadal mówimy o StarWingu-Wielu-Imion) ma też oczywiście fabrycznie instalowaną katapultę dla pilota.

Uzbrojenie tej maszyny składa się z dwóch lekkich działek laserowych umieszczonych w nosie myśliwca, dwóch jonowych osadzonych nad kabiną pilota, oraz dwóch blokowych wyrzutni pocisków kierowanych po bokach kokpitu. O ile dobór uzbrojenia strzeleckiego powoduje, że myśliwiec ten w walce kołowej nie dysponuje zbyt dużą siłą ognia, o tyle jest on równocześnie najmniejszą spośród maszyn imperialnych wyposażonych w broń jonową. Wspomniane już dwie wyrzutnie charakteryzują się natomiast dość nowatorską konstrukcją - są dostarczane jako gotowe, łatwe do wymontowania i wymiany moduły. Dzięki temu StarWing może być w kótkim czasie przezbrojony z rakiet w torpedy, z torped w ciężkie bomby kosmiczne czy w jeszcze jakiś inny typ uzbrojenia. Dodatkowo przyspiesza to też uzupełnianie amunicji oraz ewentualne naprawy - zamiast dłubać przy myśliwcu, wymontowuje się blok wyrzutni i wkłada na jego miejsce nowy, sprawny i załadowany, a całą pracę wykonuje się na module wymontowanym, podczas gdy Gunboat może być już na powrót w akcji.

Charakterystyczne są też kształty Alfy. Dwa potężne silniki jonowe i pięć płatów skrzydeł i stateczników - od których pochodzi zresztą nazwa StarWing - kontrolowane są przez stworzony przez Miradyne komputerowy system adaptujący się do warunków lotu. W połączeniu z umieszczonymi na statecznikach dodatkowymi dyszami sterującymi sprawiają one, że ten duży i ciężki myśliwiec wyjatkowo dobrze zachowuje się w atmosferze (nie wydając przy tym charakterystycznego odgłosu wycia, które towarzyszyło manewrującym w takich warunkach maszynom TIE), jak również pozwalają uzyskać przyzwoitą zwrotność w kosmosie. Nadal nie daje to jednak Gunboatowi parametrów pozwalających na swobodne nawiązywanie walki kołowej z co zwrotniejszymi myśliwcami wroga, dlatego szybko zaproponowano specyficzną taktykę działania StarWingów - jedna ich grupa, uzbrojona w torpedy lub bomby, wypełniała zadania szturmowe, podczas gdy druga, wyposażona w pociski kierowane, pełniła rolę osłony. Później, gdy admirał Zaarin opracował pokładowy wariant emitera promienia ściągającego, kanonierki eskorty w miarę możności wyposażano w to pożyteczne urządzenie, pozwalające im na dłuższe utrzymanie wroga w celowniku i skuteczniejsze naprowadzanie rakiety.

Początkowo wydawało się, że nowy myśliwiec wejdzie do służby w większych ilościach i stanie się znaczącym instrumentem w walce z Rebelią. Dotychczasowa doktryna Marynarki Imperialnej okazała się jednak silniejsza od zapędów modernizatorskich, w związku z czym StarWing nie zdobył hurtowych zamówień wojskowych, przyznawanych nadal Sienarowi i jego TIE. Niektórzy twierdzili, że Imperium bało się utraty kontroli nad maszynami wyposażonymi w hipernapęd - taką jednostkę dużo łatwiej było porwać, żeby sprzedać ją czy też przejść na stronę Rebelii. Być może wpływ na tę losy tej maszyny miało też niefortunne zakończenie pokazów prototypu StarWinga, przerwanych przez atak rebelianckich R-22 Spearhead. Tak czy inaczej, część wyprodukowanych myśliwców sklasyfikowano w końcu jako kanonierki i przydzielono na pokłady Gwiezdnych Niszczycieli (gdzie wykorzystywano je nawet do ataków naziemnych, jak np. na Orionie IV w ramach operacji Strike Fear), inne sformowano w kilka eskadr dalekiego zwiadu (i wykorzystano m.in. w polowaniu na admirała Harkova), resztę zaś przeważnie przekazano jednostkom służącym na obrzeżach Galaktyki, na mało znaczących planetach w rodzaju błotnistej Redcap. W rezultacie myśliwiec typu Alpha, Cygnus Xg-1 StarWing Assault Gunboat, stał się widokiem nieczęsto spotykanym w przestrzeni kosmicznej.