Rakiety wstrząsowe to posiadające własny napęd i ograniczone systemy samonaprowadzania pociski fizyczne o jedno- lub dwustopniowym ładunku bojowym. Broń ta posiada dużą siłę niszczącą, chociaż z reguły mniejszą niż torpedy protonowe. Jak i inne pociski fizyczne, rakiety są w stanie przebić się przez niektóre rodzaje osłon: te, których celem bywa tylko powstrzymywanie broni energetycznej. Ze względu na ograniczoną zwrotność większości modeli tych rakiet, przeciw bardziej zwrotnym celom odpala się je zazwyczaj z niewielkich odległości.

Wersja jednostopniowa pocisku zawiera po prostu ciasno upakowany materiał wybuchowy i przeznaczona jest do niszczenia dużych, ale słabo opancerzonych celów. W przypadku pocisku dwustopniowego, przeznaczonego do atakowania obiektów wyposażonych w mocny pancerz zewnętrzny, po uderzeniu w cel następuje odpalenie głowicy kumulacyjnej, która ma za zadanie przebić jego pancerz, a następnie detonacja klasycznego ładunku wybuchowego - aby wyrządzić wewnątrz dodatkowe szkody w konwencjonalny sposób.

Rakietowe pociski wstrząsowe produkowane są w kilku rozmiarach - od rakiet przeznaczonych na uzbrojenie myśliwców szturmowych, aż po te będące na wyposażeniu gigantycznych Gwiezdnych Niszczycieli czy platform oblężniczych, przeznaczone do atakowania tarcz planetarnych. Różnią się one między sobą przede wszystkim ilością przenoszonego materiału pędnego i wybuchowego, co w prosty sposób przekłada się na zasięg i moc bojową.

W przypadku myśliwców i kanonierek wyrzutnie rakiet instaluje się im zazwyczaj po to, aby zwiększyć ich siłę ognia w starciu z silniejszymi przeciwnikami - imperialne bombowce TIE są sztandarowym przykładem jednostki, która sama w sobie niewiele może, ale dzięki swojemu uzbrojeniu rakietowemu staje się, szczególnie w większej formacji, niesamowicie groźnym przeciwnikiem. Również transportowce szturmowe ATR-6 są przykładem takiego podejścia do stosowania rakiet: dzięki swojemu opancerzeniu i zwrotności grupa tych maszyn wyposażona w ciężkie rakiety jest w stanie zniszczyć nawet Gwiezdny Niszczyciel typu Imperial.

Jednostki liniowe natomiast zwykło się wyposażać w rakiety głównie z dwóch przyczyn. Po pierwsze, ich główne uzbrojenie, turbolasery, są bardzo energochłonne, co ogranicza ilość egzemplarzy tego uzbrojenia, z jakiej można równocześnie oddać salwę. Tymczasem salwa z dowolnej ilości wyrzutni rakiet może być oddana bez tego typu utrudnień, jako że nie korzystają one praktycznie w ogóle z własnych zasobów energetycznych okrętu. Drugim powodem jest duża różnorodność głowic, w jakie można wyposażyć pociski rakietowe, oraz ich możliwość manewrowania, co sprawia, że są w stanie razić cele trudniej dostępne czy w pewnym stopniu odporne na broń energetyczną. Z tego względu dość często spotyka się rakiety przeznaczone do ataków na cele naziemne lub skalibrowane specjalnie do destabilizowania silnymi salwami osłon planetarnych - korzystały z nich między innymi imperialne Gwiezdne Niszczyciele Victory.

W niektórych momentach historii zdarzały się też sytuacje, kiedy to właśnie rakiety, a nie broń energetyczna, stanowiły podstawowe uzbrojenie floty wojennej. Jedna z nich to czasy wojen mandaloriańskich, gdzie siły Mandalorian intensywnie korzystały z pocisków rakietowych zarówno w walkach w przestrzeni, jak i w bombardowaniach powierzchni niepokornych planet. Tu też zapisali oni niechlubną kartę w dziejach tej broni, wyposażając rakiety w głowice nuklearne i siejąc nimi spustoszenie wśród celów cywilnych. Również Nowa Republika, projektując serię okrętów Nowej Klasy, postawiła przynajmniej częściowo na ciężkie rakiety, udoskonalone jednak o doświadczenia z prób z lżejszymi pociskami kierowanymi. Kanonierki Warrior, ciężkie krążowniki Majestic oraz Gwiezdne Niszczyciele typu Nebula wyposażone były w wyrzutnie tych pocisków o udoskonalonych systemach naprowadzania, będących w stanie skutecznie zwalczać nawet niewielkie korwety i zagrozić cięższym okrętom. Okazało się to bardzo przydatne w starciach z dobrze opancerzonymi i zaopatrzonymi w silne osłony okrętami Yevethów, którzy też zresztą dysponowali swoją odmianą takiej broni.

W okresie galaktycznej wojny domowej przez pewien czas w użyciu były lżejsze warianty rakiet wstrząsowych - pociski kierowane o zwiększonym zasięgu i prędkości, wyposażone w zaawansowane systemy naprowadzania i wskutek tego przenoszące dużo mniejszy ładunek bojowy.