Imperium Galaktyczne nie mogło narzekać na brak transportowców desantowych - dysponowało całym ich garniturem, od olbrzymich barek desantowych Titan, przez mniejsze MT/191 i promy typu Sentinel, aż po wykorzystywane w tym charakterze transportowce Dx-9. W pewnym momencie jednak Wywiad Imperialny zażyczył sobie czegoś mniejszego, zwinniejszego i lepiej dostosowanego do planowanych przez siebie operacji militarnych, w których wykorzystywani być mieli szturmowcy-komandosi operujący w kilkuosobowych drużynach. Odpowiedzią stał się opracowany za zgodą Wilhuffa Tarkina TIE/rp zwany Reaperem.

Bazą i inspiracją do projektu tego myśliwca był opracowany krótko wcześniej TIE/sk Striker - widać to szczególnie w charakterystycznym poziomym układzie płatów, do tej pory nie spotykanym w żadnej maszynie z linii TIE. Przejęto również koncepcję kombinowanego napędu - zainstalowania poza silnikami jonowymi repulsorów dużej mocy, znacznie poprawiających parametry lotu w atmosferze oraz umożliwiających szybki start z zatrzymania po zakończeniu desantu. W odróżnieniu od Strikera jednak, w Reaperze zadbano o to, aby nie miał on problemów z lataniem z dala od planet czy innych większych ciał niebieskich - moc silników jonowych jest wystarczająca, aby utrzymać parametry lotu także w głębokiej przestrzeni. Cała maszyna jest też oczywiście dużo większa, a w jej kadłubie udało się zmieścić nie tylko przestrzeń dla dwóch członków załogi oraz 10 osób desantu, ale i hipernapęd klasy pierwszej oraz generator osłon - wyposażenie standardowe w większości transportowców, jednak rzadko spotykane w maszynach posiadających w swojej nazwie skrót "TIE". Wbrew doktrynie Marynarki Wojennej Wywiad Imperialny stanął bowiem na stanowisku, że jest to opłacalna inwestycja wobec kosztu szkolenia i wyposażenia elitarnych oddziałów szturmowców, które Reaper przewozi.

Statek wyposażono w dużą rampę desantową, która pozwala żołnierzom na szybkie opuszczenie jego pokładu i sprawne wkroczenie do akcji nawet bez konieczności pełnego przyziemienia przez transportowiec. Pewnym problemem jest tylko to, że jest ona skierowana do przodu pojazdu, co oznacza, że albo szturmowcy wybiegają prosto pod ogień nieprzyjaciela, albo, by zapewnić im osłonę, Reaper musi się obrócić tyłem do wroga - w takiej zaś sytuacji nie jest w stanie skorzystać ze swoich działek laserowych do ostrzału przeciwnika... Zresztą generalnie desantowiec ten nie został zaplanowany jako maszyna wsparcia sił naziemnych, w przeciwieństwie do chociażby LAAT/i czy współczesnych sobie U-wingów, i CAS zapewniać musi jego eskorta - w zamysłach konstruktorów przede wszystkim TIE/ln lub (szczególnie w atmosferze) TIE Strikery, osłaniające go również w trakcie dolotu do celu.

Poza rolą desantową, TIE/rp przygotowany został do pełnienia jeszcze drugiego typu zadań: walki radioelektronicznej. Podczas gdy pilot transportowca odpowiada za dostarczenie ładunku do celu i unikanie ognia wroga, drugi członek załogi zarządza baterią systemów zakłócających zdolnych do obezwładniania wrogiej łączności, systemów wykrywania i celowniczych, a także mylenia wrogich pocisków kierowanych, rakiet i torped. W ten sposób Reaper może pełnić rolę tarczy WRE większego zgrupowania myśliwców, albo też łatwiej przeniknąć do miejsca planowanego desantu przewożonych sił naziemnych. Dzięki silnym nadajnikom i czułym odbiornikom może również funkcjonować jako lokalne centrum łączności - czy to dla jednostek naziemnych, czy poruszających się w atmosferze lub przestrzeni kosmicznej.

Mimo, że TIE Reaperów nie zbudowano zbyt dużo, bo też nie miały one być powszechnie używane poza siłami specjalnymi, wzięły one udział w kilku kluczowych dla historii Galaktyki potyczkach - przede wszystkim w bitwie o Scarif, gdzie nie udało im się zapobiec przejęciu przez rebeliantów planów Gwiazdy Śmierci.