Leviathan - prototypowa jednostka typu Interdictor - był flagowym okrętem floty Imperium Sithów w czasach, kiedy wskrzesili je Revan i Malak. Podczas gdy standardowe jednostki wojenne Republiki budowane były w tym czasie pod kątem osiągnięcia jak największej zwrotności, szybkości i poprawy koordynacji między poszczególnymi okrętami wchodzącymi w skład zgrupowania, Leviathan - jak i kolejne okręty tego projektu - to okręty w pełni samodzielne, silnie opancerzone i wyposażone w bogaty zestaw uzbrojenia. Ich broń może być wykorzystywana nie tylko przeciw celom w przestrzeni; konstrukcja okrętu przystosowana została także do prowadzenia długotrwałego niszczącego bombardowania planetarnego. Kilka okrętów tego typu jest w stanie wykonać to, co później, w dobie Gwiezdnych Niszczycieli, nazwane zostało procedurą Base Delta Zero - pełnoskalowe bombardowanie orbitalne kończące się całkowitym zniszczeniem wszelkich cywilizowanych ośrodków życia na planecie.

Leviathan był pierwszą jednostką tego typu, która weszła do służby jeszcze we flocie Republiki. Krótko później admirał Saul Karath przyłączył się do buntu Rewanżystów i wraz ze swoim okrętem stał się kluczowym ogniwem floty nowopowstałego Imperium Sithów. Po zdradzie Revana przez Malaka okręt ten stał się flagowym okrętem nowego Mrocznego Lorda i wraz z nim brał udział m.in. w masakrze Taris. To również na jego mostku Karath ostatecznie poniósł śmierć z ręki Cartha Onasi, gdy na zlecenie Malaka okręt przechwycił Ebon Hawka z Revanem, Bastilą i ich towarzyszami na pokładzie. W hangarach Leviathana miał też miejsce pierwszy pojedynek między pozbawionym pamięci Revanem a Malakiem zakończony pojmaniem przez Mrocznego Lorda Bastili.

Jako jednostka prototypowa, Leviathan różnił się nieco od kolejnych krążowników typu Interdictor. Poza uzbrojeniem, główną różnicą była pojemność hangarów - mieściły one tylko dwie eskadry myśliwców Sithów.

Niewidzialna ręka, zmodyfikowany okręt typu Providence, przeznaczona była pierwotnie dla wicekróla Neimoidian, Nute Gunraya, została jednak przekwalifikowana na okręt dowodzenia Generała Grievousa. Ten zbudowany przez ochotników z Dac ciężki krążownik typu Providence został następnie przebudowany tak, aby mógł skuteczniej pełnić rolę jednostki flagowej całej floty Separatystów. Zmodyfikowano i powiększono mu pokład hangarowy, lepiej przystosowując Rękę do roli hybrydy lotniskowca i okrętu uderzeniowo-desantowego. Centrum komunikacyjne umieszczone w rufowej iglicy przekształcono w salę tronową i pomieszczenia mieszkalne przeznaczone dla Hrabiego Dooku, który korzystał z nich, gdy przebywał na pokładzie okrętu. Po pracach modernizacyjnych okręt mógł przewozić na pokładzie, poza myśliwcami bezpilotowymi, półtora miliona droidów bojowych różnych typów, z których do 6000 mogło być w danym momencie uaktywnione i pełnić rozmaite potrzebne funkcje jako załoga lub oddziały (anty-)abordażowe. Udoskonalono również jego systemy kontroli ognia, pozwalając uzbrojeniu - nie różniącemu się ilościowo czy jakościowo od tego instalowanego na zwykłych krążownikach - na osiąganie znacznie większej celności i skuteczności ognia.

Okręt flagowy Separatystów już wkrótce stał się najskuteczniejszą i budzącą największą grozę jednostką ich floty. Prowadził wiele decydujących ataków na pozycje republikańskie, dzięki swej sile ognia - ale tez i reputacji - przełamując obronę sił lojalistycznych. Jego sława sprawiła, że Separatyści wprowadzili do linii siostrzane jednostki Ręki - Dźwięczny głos (Lucid Voice) i Rój Colicoidów (Colicoid Swarm). Okręty te okazały się mniej skuteczne od Niewidzialnej ręki, spełniały jednak dwa ważne zadania - po pierwsze, wywierały odpowiednie wrażenie psychologiczne, zastraszając przeciwnika; po drugie, wprowadzały zamęt w meldunkach Wywiadu Republiki, utrudniając namierzenie okrętu flagowego Grievousa czy też odkrycie wzorca jego działań. Między innymi dzięki temu atak Separatystów na Coruscant stał się dla Republiki takim zaskoczeniem.

Podczas bitwy o Coruscant jasna stała się jedna z głównych wad Ręki - jej słabe przystosowanie do zwalczania nieprzyjacielskich myśliwców. W walce z małymi i zwrotnymi jednostkami okręt polegał głównie na własnych myśliwcach bezpilotowych - Sępach oraz Tri, co okazało się nieskuteczne przeciw myśliwcom pilotowanym przez Jedi i doprowadziło do odbicia przez nich Kanclerza. W wyniku intrygi Palpatine'a, okręt nie został w porę wycofany i dał się osaczyć ciężkim okrętom Republiki, które ostatecznie zmieniły go w płonący wrak. Korpus okrętu przełamał się podczas wchodzenia w atmosferę planety i jedynie przednia część jednostki, pilotowana przez Anakina Skywalkera, zdołała w częściowo kontrolowany sposób osiąść na powierzchni Coruscant.

Pancernik to pancernik. Drednoty Rendili za swoich czasów były najpotężniejszymi jednostkami liniowymi i trzonem floty Republiki, później zwanej Starą. Katana pełniła rolę jednostki flagową Ciemnej Flotylli, zwanej też od jej miana "Flotą Katańską" - złożonej z 200 pancerników "eskadry reprezentacyjnej" Republiki, przeznaczonej do misji dyplomatycznych, demostracji siły i tym podobnych okazji.

W celu zredukowania koniecznej ilości załogi, okręty wyposażono w zaawansowane systemy podporządkowania, sterowane centralnym komputerem i sprzężone z systemem komputerowym Katany. Dzięki temu wszystkie jednostki były w stanie dużo sprawniej wykonywać wyznaczone zadania, a z pokładu okrętu flagowego można było praktycznie sterować flotą jak jednym organizmem. Niestety, ułatwienie to było też główną przyczyną utraty przez Republikę całej Floty Katańskiej. Kiedy przyniesiony z jakiejś planety złośliwy wirus wydobył się z uśpienia i zaatakował załogi okrętów, doprowadzając je najpierw do pomieszania zmysłów, a następnie do śmierci, na Katanie załoga sprzęgła komputery wszystkich okrętów, po czym wykonała skok w nadprzestrzeń w nieznanym kierunku... I tyle widziano Flotę Katańską.

Przez wiele lat sprzedano setki fałszywych map i informacji dotyczących miejsca pobytu Ciemnej Flotylli (nazwa zresztą nie miała - przynajmniej początkowo - nic wspólnego z losem okrętów, pochodziła po prostu od ciemnoszarego koloru, na jaki pomalowano kadłuby pancerników), wielu straciło fortuny próbując zrobić fortunę na odnalezieniu drednotów, a teorie dotyczące miejsca pobytu czy losu floty mnożyły się w nieskończoność, aż w końcu stały się jedną z wielu legend ludzi przestrzeni, historią opowiadaną młodzikom przez weteranów i dzieciom przez ojców - kapitanów okrętów. Trwało to aż do czasu, kiedy to wielki admirał Thrawn odnalazł kogoś, kto przypadkiem odnalazł Flotę. Imperium szybko wykorzystało świeże okręty i już niebawem niemal dwieście obsadzonych przez klony z góry Tantiss pancerników pojawiło się w linii, w walce przeciw Nowej Republice. Sama Katana zaś została przejęta i wyremontowana przez Republikę po bitwie o Flotę Katańską (tzn. o pozostałe z niej parę jednostek), przedtem dzięki systemom podporządkowania w pośredni sposób niszcząc jeden z Gwiezdnych Niszczycieli Thrawna.

Lot Zewnętrzny, zwany również Misją Międzygalaktyczną czy kilkoma pokrewnymi określeniami, był dzieckiem Mistrza Jedi Jorusa C'Baotha. Nazwa ta oznaczała stworzony przez niego plan stworzenia statku kolonizacyjnego, który miałby za zadanie zbadać nie poznane jeszcze obszary Galaktyki, założyć kolonie na sprzyjających rozwojowi światach, a w miarę możliwości wyruszyć jeszcze dalej - w przestrzeń poza obszary Galaktyki, szukać tam inteligentnego życia. C'baoth zdołał pozyskać dla swoich planów poparcie Rady Jedi, jak również kanclerza Palpatine'a. Po wielu walkach z senacką biurokracją, na 29 lat przed bitwą o Yavin rozpoczęto budowę przeznaczonego do tej misji statku kolonizacyjnego, a w roku 27 BBY Outbound Flight był gotów do wyruszenia.

Jednostka ta nie była całkowicie nowego typu statkiem. Dla zaoszczędzenia na kosztach projektowych postanowiono, że konstrukcja Lotu Zewnętrznego zostanie oparta o sześć drednotów Rendilli, ustawionych równolegle w pierścień, grzbietami do zewnątrz. Rdzeń tej formacji stworzono natomiast od podstaw - był to wrzecionowatego kształtu kadłub mieszczący kwatery dla kolonistów oraz zapasy potrzebne tej jednostce na długi lot, podczas którego nie miała ona nadziei na zawinięcie do jakiegokolwiek przyjaznego portu wyposażonego w infrastrukturę pozwalającą na dokonywanie napraw statków kosmicznych, czy też na planetę dysponującą odpowiednimi zapasami żywności. W magazynach rdzenia złożono również odpowiednie zapasy paliwa, a także wszelkie materiały potrzebne kolonistom do tworzenia przyczółków na odkrytych planetach i budowaniu tam pierwszych osiedli. Dzięki temu wszystkiemu, Outbound Flight był przygotowany na dziesięć lat autonomicznej podróży przy pełnej załodze.

Stalowa konstrukcja łącząca wszystkie siedem elementów statku kolonizacyjnego wyposażona była w turbowindy pozwalające na szybki transport między poszczególnymi pancernikami oraz rdzeniem. Pancerniki zamocowane były mechanizmami dokowymi, pozwalającymi na odłączenie wybranej jednostki od formacji - czy to w celu przeprowadzenia samodzielnego rozpoznania, czy też by pozostawić ją dla obrony świeżo założonej kolonii, pozwalając reszcie jednostki ruszyć dalej. Pancerniki miały też zapewniać całej misji napęd (rdzeń nie został wyposażony w silniki), a także ochronę. W obliczu nasilających się w Galaktyce niepokojów realna była groźba zaatakowania jednostki kolonizacyjnej chociażby przez piratów, skuszonych cennymi zapasami i nowoczesną technologią przewożonymi na pokładzie w hurtowych ilościach.

Załogę Misji Pozagalaktycznej stanowiło około 51 tysięcy osób, z czego 5 tysięcy stanowił personel techniczny, a 46 tysięcy - koloniści. Jorus C'baoth zadbał o to, aby na pokład trafiło sześciu mistrzów i dwunastu rycerzy Jedi, a także wiele osób o większej niż przeciętna wrażliwości na Moc. Było to na rękę również Palpatine'owi, który skuszony możliwością uśmiercenia tak wielu silnych Jedi za jednym zamachem, przygotował potajemnie plan zniszczenia całej misji. Pod dowództwem Kinmana Doriany wysłał on na Nieznane Terytoria grupę zadaniową złożoną z neimoidiańskich pancerników typu Lucrehulk z droidami-myśliwcami na pokładach, uzbrojonych transportowców typu Hardcell oraz jednostek eskortowych i zlecił jej przechwycenie Outbound Flight. Formacja ta została wprawdzie zniszczona przez siły Chissów dowodzone przez komandora Thrawna, jednak sam Thrawn w trójstronnej bitwie z Lotem i siłami Vagaarich doprowadził do śmierci większości załogi statku kolonizacyjnego oraz jego ciężkiego uszkodzenia. Jednostka wykonała ostatni, rozpaczliwy skok w nadprzestrzeń i z kilkudziesięcioma ocalałymi kolonistami lądowała ostatecznie rozbiciem na odległej planecie zwanej Redutą. O miejscu spoczynku statku nie wiedział jednak nikt, a wieści o samej bitwie na Nieznanych Terytoriach również nie dotarły do Republiki.

Dopiero pięćdziesąt lat później, już za czasów Nowej Republiki, wrak statku kolonizacyjnego został odnaleziony, a nieliczni pozostali przy życiu rozbitkowie - uratowani. Jeden z drednotów stanowiących część statku kosmicznego został przejęty przez wysłanników Vagaarich w próbie pozyskania nowoczesnych (jak dla tej rasy) technologii, jednak działania Luke'a Skywalkera i jego żony, Mary, położyły kres temu planowi. Lot Zewnętrzny nie dotarł wprawdzie do swojego celu, jednak jego tajemnica została w końcu wyjaśniona.

Alderaańska fregata wojenna Another Chance to jeden ze statków, o którym podróżnicy przemierzający kosmiczne szlaki opowiadają wiele legend, niespecjalnie przejmując się tym, że poszczególne ich wersje z reguły są ze sobą sprzeczne. W odróżnieniu jednak do takich statków-widm jak Celestine, tejlkoński wagabunda czy nawet Katana, historia Drugiej szansy jest dość krótka, bo rozpoczęła się dopiero po zakończeniu wojen klonów.

W reakcji na krwawe wydarzenia mające miejsce podczas wojny Republiki z Separatystami, społeczeństwo Alderaanu postanowiło przyjąć kurs całkowicie pacyfistyczny. Zadecydowano o rozwiązaniu sił zbrojnych i całkowitym rozbrojeniu planety oraz złomowaniu jej floty wojennej, złożonej przede wszystkim z potężnych fregat oraz krążowników typu Thranta. Alderaańska Rada Starszych podczas utrzymywanych w tajemnicy spotkań uznała jednak, że niszczenie całego posiadanego uzbrojenia może okazać się nie do końca rozsądne - postanowiono więc potajemnie załadować jak najwięcej zakonserwowanej broni na pojedynczy, zautomatyzowany statek kosmiczny, który miał służyć za "broń ostatniej szansy" - w przypadku nagłej potrzeby przywódcy Alderaanu mogliby go wezwać i na nowo uzbroić przynajmniej część planety.

Do misji tej wybrano fregatę nazwaną dość odpowiednio - Another Chance. Alderaańska fregata wojenna była jednym z potężniejszych okrętów liniowych ery wojen klonów, przy nieledwie dwustu pięćdziesięciu metrach długości opancerzeniem niemal dorównując późniejszym Gwiezdnym Niszczycielom typu Imperial. Nakładem dość sporych sił i środków okręt przerobiono tak, aby mógł pełnić rolę całkowicie automatycznej latającej zbrojowni. Większą część wnętrza zajęły dwa olbrzymie, wielopoziomowe arsenały, w których w polach stazy umieszczono zakonserwowaną broń i uzbrojenie. Umieszczony na dziobie hangar okrętu również przeznaczono na magazyn i zakonserwowano w nim do długiego przechowywania liczne myśliwce i kanonierki, mogące przydać się w razie potrzeby. Miejsce żywej załogi okrętu zajęło 700 droidów różnych typów i specjalizacji, komputery pokładowe dostosowano do pracy w trybie automatycznym, a systemy nawigacyjne zaprogramowano tak, aby utrzymywały okręt na niekończącej się trasie nadprzestrzennej, z której można go było wyrwać jedynie przy użyciu specjalnego nadajnika umieszczonego w ciężko opancerzonym bunkrze w podziemiach królewskiego pałacu na Alderaanie.

Specjalna grupa zadaniowa pod dowództwem Corli Metonae, zaufanej Baila Organy, przygotowała Drugą szansę oraz trzy mające eskortować ją również zautomatyzowane krążowniki do lotu i dopilnowała załadunku. O projekcie dowiedziały się w jakiś sposób siły Imperium i specjalna grupa zadaniowa Imperium podjęła próbę przechwycenia lub zniszczenia okrętu, jednak alderaańczycy wykonali manewr mylący z użyciem innej jednostki ze sfałszowanymi kodami transponderowymi, dzięki czemu prawdziwy latający arsenał zdołał bezpiecznie wyruszyć w swoją podróż.

Program fregaty przewidywał dokonywanie co jakiś czas kontrolnych, około minutowej długości powrotów do normalnej przestrzeni celem skalibrowania systemów nawigacyjnych, co sprawiło, że od czasu do czasu ktoś natykał się na tajemniczy "statek-widmo", pojawiający się i znikający jak gdyby nigdy go nie było. W połączeniu z plotkami, których źródłem były przecieki informacji czy to z kręgów dworu alderaańskiego, czy też ze służb imperialnych, dało to początek wielu różnym legendom, które przez lata ulegały kolejnym przekształceniom i rozrastały się w miarę przekazywania z ust do ust. Wkrótce historia Another Chance stała się jednym z lepiej znanych elementów folkloru kosmicznego - i oczywiście w związku z tym mało kto traktował ją poważnie. Dodatkowej warstwy fabularnej dostarczyło zniszczenie Alderaanu: opowieść o "duchu okrętu" pojawiającym się wśród asteroid stanowiących cmentarzysko zniszczonej planety i szukającym tam swoich właścicieli, którzy odeszli już ze świata żywych, z pewnością była tym, co różni gawędziarze uwielbiają opowiadać i za każdym razem dodawać coś do siebie. Tymczasem okręt rzeczywiście istniał i funkcjonował, choć zniszczenie Alderaanu wywarło na niego niespodziewany wpływ - przepięcie na łączu ze stacją kontrolną w pałacu królewskim w momencie ataku Gwiazdy Śmierci spowodowało rozstrojenie komputerów pokładowych i powstanie uszkodzeń, które jeszcze bardziej zwiększyły chaotyczność zachowania, pojawiania się i znikania jednostki.

Nie wiadomo, jak potoczyłyby się losy Another Chance gdyby nie działania kilku grup osób. Pierwszą z nich byli złomiarze i łupieżcy, którzy plądrując cmentarzysko Alderaanu natrafili na asteroidę, w której zachowała się część podziemi pałacu królewskiego wraz ze zrujnowanym bunkrem kontrolnym. Drugą były siły Imperium, które z polecenia Dartha Vadera postanowiły wykorzystać tę okazję i rozpuścić odpowiednie plotki, by zwabić w pułapkę księżniczkę Leię i innych związanych z Alderaanem członków Sojuszu Rebeliantów - ale przez przypadek zwabiły też inny oddział rebeliancki, który dotarł na miejsce nieco wcześniej. Aż w końcu, ważną osobą okazał się Orinn Tathis - ocalały członek Rady Starszych Alderaanu, który znał tajemnicę Drugiej szansy. Tathis z początku współpracował z Imperium udając Baila Organę, w końcu jednak przeszedł na stronę rebeliantów i wyjawił im sekret latającej zbrojowni oraz pomógł dostać się na jej pokład. Dzięki temu Sojusz Rebeliantów udaremnił zamiary Vadera oraz wzbogacił się o dużą ilość broni i wyposażenia, które następnie wykorzystano w walce przeciwko Imperium.

Ponieważ jednak wydarzenia te starano się zachować w tajemnicy, opowieść o statku-widmie żyła nadal, wspomagana przez sporadyczne pojawianie się w klasycznej przestrzeni zautomatyzowanych krążowników, które wcześniej eskortowały Another Chance, a teraz próbowały ją odnaleźć. Jeszcze przez długie lata Druga szansa budziła wiele emocji, a ten i ów przysięgał, że widział ją na własne oczy lub też wie, gdzie spoczywają jej szczątki.

MC80 Home One to jeden z pierwszych liniowców Mon Calamari przebudowanych na okręt wojenny, jak również jeden z największych. Od "standardowego" MC80 różni się przede wszystkim brakiem skrzydeł, ponad dwuipółkrotnie większymi rozmiarami, jak również wyposażeniem i uzbrojeniem.

Jednostka ta od początku przeznaczona była na okręt flagowy Floty Rebelii i taką pełniła rolę, aż do zastąpienia przez MC90 Defiance (nie mylić z krążownikiem MC80 o tej samej nazwie, pełniącym służbę mniej więcej równolegle z Home One). Home został specjalnie dostosowany do specyficznych zadań jakie stawiano przed nim jako przed flagowcem admirała Ackbara. Posiadał najlepiej spośród wszystkich jednostek Floty wyposażone centrum bojowe i ośrodek dowodzenia, porównywalne w zasadzie tylko z tymi spotykanymi w najbardziej rozbudowanych bazach planetarnych. Dodatkową zaletą takiego rozwiązania było to, że w przypadku ewentualnej konieczności ucieczki centrum nie musiało być w szybkim tempie demontowane celem ewakuacji: po prostu cały okręt miał być jak najlepiej chroniony i, zgodnie z rebeliancką doktryną walk w przestrzeni, unikać starć z przeważającym i/lub zdolnym wezwać silne posiłki przeciwnikiem.

Na pokładach Home One bazować mogło do 10 dywizjonów myśliwców - siła porównywalna, jeżeli nie większa od tego, co przenosi na pokładach imperialny SSD. Oczywiście rzadko zdarzało się, żeby hangary były całkowicie zapełnione - większość bazowanych maszyn nie należała bezpośrednio do okrętu ani nawet do skrzydeł obrony Floty, ale była główną siłą uderzeniową Rebelii podległą Dowództwu Lotnictwa Myśliwskiego - i jako taka rozsyłaną w rozmaite części Galaktyki do rozmaitych zadań.

Home One pełnił rolę okrętu flagowego przez wiele lat. Niemal zawsze działał w składzie Floty Rebelii, w związku z tym za czasów Sojuszu stosunkowo rzadko uczestniczył w większych walkach. W końcu jako okręt dowodzenia (czasem nazywany "fregatą dowódczą") wziął udział w bitwie pod Endorem, a następnie, w miarę reorientowania doktryny wojennej świeżo powstałej Nowej Republiki, coraz częściej pojawiał się w walce - z reguły w misjach wymagających silnej obecności dużych jednostek - jako okręt flagowy Ackbara. Spośród licznych spotkań i potyczek wymienić można chociażby walki z siłami Zsinja, bitwę o Coruscant, atak na Bilbringi podczas kampanii Thrawna itp. Jak wspomniano wyżej, krótko po zakończeniu kryzysu związanego z powrotem Thrawna, admirał Ackbar przesiadł się na świeżo zbudowany MC90, Home One zaś jeszcze przez pewien czas wypełniał zwykłe zadania ciężkiego krążownika.

Chimera, jeden z dawniej zbudowanych Gwiezdnych Niszczycieli typu Imperial, później zmodyfikowany do standardu Imperial II, do czasów bitwy pod Endorem nie wyróżniała się niczym szczególnym, o ile oczywiście imperialny Gwiezdny Niszczyciel jest się w ogóle w stanie nie wyróżniać. Prawdopodobnie i później nie stałaby się okrętem szczególnym, gdyby nie jej pierwszy oficer, młody korelianin Gilad Pellaeon. W chaosie, jaki nastąpił po zniszczeniu Executora i drugiej Gwiazdy Śmierci, to on przejął po zmarłym przełożonym dowodzenie okrętem i - jak się wkrótce okazało - tą częścią floty, która ocalała z walki. Od tego momentu Chimera pod dowództwem Pellaeona z mniejszymi lub większymi skutkami prowadziła wojnę mającą na celu utrzymanie dla Imperium tych terenów, które nie zostały zdobyte przez rebeliantów lub przejete przez rozmaitych "następców Imperatora" czy lokalnych władyków, którzy namnożyli się po upadku silnej władzy centralnej. W miarę rozpadu imperialnych instytucji, Chimera staje się w końcu okrętem flagowym floty Resztek Imperium. To ten właśnie okręt, ze względu na najlepszą skuteczność jego załogi, wybiera na swoja jednostkę flagową powracający wielki admirał Thrawn i to na niej najczęściej przebywa i przeznacza do najważniejszych zadań.

Na pokład Chimery włamywali się też Luke Skywalker i Mara Jade, a sam okręt brał udział we wszystkich ważniejszych bitwach z okresu powrotu Thrawna, wliczajac w to liczne walki w głębokiej przestrzeni, atak na Sluis Van czy oblężenie Coruscant. Na pokładzie tego okrętu w trakcie bitwy o Bilbringi Thrawn został zamordowany.

W późniejszym okresie Chimera nadal pełniła rolę okrętu flagowego, pozostając pod dowództwem Pellaeona (potem już admirała) i biorąc udział w licznych potyczkach z wrogimi siłami. Podczas bitwy o Duro Gwiezdny Niszczyciel dostał się w ręce sił Nowej Republiki, jednak jakiś czas później imperialnym agentom udało się sfałszować rozkaz złomowania okrętu, po czym odbić go z rąk załogi szkieletowej nad Gravlex Med. Chimera wróciła w posiadanie Imperium i pod dowództwo Pellaeona, a na jej pokładzie zaczęto testować rozmaite taktyki użycia generatora pola maskującego i systemów mających z nim współpracować. W końcu wreszcie, na mostku gwiezdnego niszczyciela Chimera, podpisany został traktat pokojowy kończący długotrwałą wojnę między Imperium Galaktycznym a Nową Republiką.

W późniejszych latach okręt ten służył marynarce wojennej Imperium, również podczas walk z Yuuzhan Vongami. Podczas ataku najeźdźców na Bastion krążownik został poważnie uszkodzony, a Pellaeon przesiadł się na ISD Right to Rule, a następnie na gwiezdny superniszczyciel Megador. Chimera zaś została w końcu przejęta przez admirał Daalę i wykorzystana w walce z siłami Dartha Caedusa podczas drugiej insurekcji koreliańskiej.