Hammerhead ("ryba-młot", lub też, mniej dystyngowanie: "młotkogłowy") to podstawowa jednostka liniowa Republiki z okresu wojen mandaloriańskich. Jednostki te określane są czasem mianem fregat, jednak ich rozmiar sprawił, że częściej klasyfikuje się je jako krążowniki.

Okręt ten zaprojektowano jako jednostkę uniwersalną, zdolną działać zarówno w grupie, jak i podejmować indywidualne misje wymagające jednostki o wysokim stopniu autonomiczności. Obia te zadania Hammerhead wykonuje skutecznie, dodatkowo nierzadko służąc również jako jednostka desantowo-transportowa - w przypadku wspierania działań obejmujących powierzchnię planety. Hammerhead bywa wykorzystywany jako jednostka flagowa do przewodzenia większym zgrupowaniom Floty - a więc to z pokładu tych jednostek wyżsi oficerowie lub Jedi koordynują działania Floty i czuwają nad przebiegiem bitwy. W takim charakterze z krążowników tych korzystano chociażby podczas wojny domowej Jedi, na przykład w trakcie bitwy o Gwiezdną Kuźnię. Jednostki te służą również jako środek transportu dla dyplomatów czy specjalnych wysłanników Zakonu Jedi.

Krążownik typu Hammerhead jest silnie uzbrojony i opancerzony, może skutecznie poradzić sobie z większością standardowych jednostek wojennych swoich czasów. Jego uzbrojenie składa się z turbolaserów do walki z okrętami wroga oraz z szeregu lekkich działek laserowych przystosowanych do zwalczania mniejszych celów - myśliwców lub kanonierek. Dodatkowo na pokładzie przenosić może eskadrę myśliwców typu Aurek, dwa promy typu Ministry oraz ewentualne jednostki pomocnicze. Okręt wyposażono w rozbudowany system łączności oraz wygodne kajuty mieszkalne dla gości, a także zaawansowane centrum medyczne pozwalające na leczenie rannych nie tylko z własnej załogi. Najczęściej podnoszoną wadą tych krążowników jest natomiast niedostosowanie ich systemu informacji bojowej do koordynowania działań formacji obejmujących kilkadziesiąt lub więcej okrętów. Do takich sytuacji (a więc na przykład do walnych bitew okołoplanetarnych z licznym przeciwnikiem) Republika przygotowała specjalną jednostkę koordynującą - okręt typu Inexpugnable, będący w stanie kontrolować prowadzenie ognia przez 64 Hammerheady.

Jednym z lepiej znanych okrętów tego typu był Endar Spire utracony przez Republikę nad Taris podczas wojny domowej Jedi, co - paradoksalnie - wywołało ciąg zdarzeń prowadzących do uratowania Republiki przed zagrożeniem ze strony Sithów. Do tego typu należał również Harbinger, którego historia mocno splotła się z losami Wygnanej Jedi. Również na pokładzie takiej właśnie jednostki miał miejsce jeden z najsłynniejszych zamachów na dowódców republikańskich w erze wojen mandaloriańskich, w wykonaniu nie mniej słynnego Mandalorianina - Cassusa Fetta.

Jednostki o takim fasonie kadłuba były na przestrzeni wielu lat określane mianem Hammerhead, co sprawiło, że nazwa ta zaczęła być w końcu stosowana raczej jako oznaczenie klasy, niż typu. W okresie wielkiej wojny galaktycznej podobny projekt wykorzystano przy budowie korwety typu Thranta, a zmodyfikowane Hammerheady działały w linii jeszcze podczas nowych wojen Sithów. Później ta linia stylistyczna nie cieszyła się szczególnym powodzeniem, powrócono do niej jednak w okresie galaktycznej wojny domowej, a na dobre do Hammerheadów nawiązywać zaczęły okręty Sojuszu Galaktycznego w okresie poprzedzającym wybuch wojny sithańsko-imperialnej, w szczególności - krążownik typu Scythe.

Krążownik typu Interdictor (nie mylić z krążownikiem przechwytującym typu Immobilizer, popularnie nazywanym interdictorem) zaprojektowany został na potrzeby Floty Republiki, mając stać się pierwszym od dłuższego czasu pełnoprawnym krążownikiem i wypełnić lukę między lekkimi krążownikami Hammerhead a okrętami dowodzenia typu Inexpugnable.

Okręt ten przystosowany jest do w pełni samodzielnych działań: jest większy i lepiej opancerzony od Hammerheada, posiada silne uzbrojenie artyleryjskie, obszerne ładownie i magazyny sprzętu i żywności, w jego konstrukcji przewidziano również miejsce na hangary mogące pomieścić do czterech eskadr lekkich myśliwców oraz dodatkowe pojazdy wsparcia. Unikalną cechą tego krążownika są cztery generatory symulowanego cienia masy - prawdopodobnie jest to pierwszy przypadek zainstalowania ich na pokładzie statku kosmicznego. Ze względu na to właśnie nietypowe wyposażenie nowo zaprojektowany typ okrętów postanowiono nazwać Interdictorami - nazwa ta, zaproponowana przez republikańskiego admirała Jimasa Veltraa'ę, z biegiem czasu przyjęła się tak bardzo, że zaczęła być stosowana nie tylko w odniesieniu do tego konkretnego typu jednostki, ale do wszystkich podobnej klasy maszyn - aż po CC-7700 i Immobilizera IM-418 (warto nadmienić, że po śmierci Jimasa pojawiły się propozycje, by zmienić nazwę mających wkrótce opuścić doki jednostek na typ Veltraa, nie zostały one jednak zrealizowane).

Republika nie miała jednak szczęścia do Interdictorów. Krótko po tym, jak pierwsze jednostki tej serii - w tym prototypowy Leviathan - opuściły stocznie i zaczęły sprawdzać się w walce z Mandalorianami, we Flocie wybuchł bunt sprowokowany przez Revana i Malaka. Leviathan, jako flagowy okręt admirała Saula Karatha, znalazł się w jego efekcie w składzie floty Sithów, którym tak przypadł do gustu, że przy pomocy Gwiezdnej Kuźni rozpoczęli oni taśmową produkcję krążowników tego typu. Tak więc wkrótce Interdictory zamiast wspierać Hammerheady, stały się ich głównym przeciwnikiem, przenoszone zaś na ich pokładach myśliwce Sithów - poważnym wyzwaniem dla republikańskich Aureków. Istną powódź Interdictorów (odpowiedzialnych m.in. za całkowite spustoszenie powierzchni Taris) zatrzymało dopiero zniszczenie Kuźni.

Krążowniki typu Munifex to jednostki zbudowane na potrzeby Sił Obronnych Federacji Handlowej na wiele lat przed wybuchem wojen klonów. Ze względu na wielkość pierwotnego zamówienia, często nazywano je również "krążownikami typu 1000".

Powołana do istnienia w 300 BBY Federacja Handlowa przez długie lata pełniła przede wszystkim rolę arbitra i promotora działań wielu niezależnych grup kupieckich, broniąc ich przed zdominowaniem przez gigantyczne galaktyczne korporacje. W miarę, jak organizacja powiększała się o nowych członków, około roku 274 BBY zaczęła też tworzyć własne siły porządkowe, przeznaczone do eskorty konwojów oraz obrony placówek handlowych przed napadami piratów czy najemników wynajętych przez korporacje lub konkurencję. Z początku flota składała się przede wszystkim z kanonierek, korwet i lekkich fregat, jednak z czasem zadecydowano o jej rozbudowie. Wkrótce do KDY trafiły zamówienia na cztery typy jednostek: szybki niszczyciel typu Auxilia, fregatę rakietową typu Lupus, krążownik amunicyjny typu Captor oraz właśnie lekki krążownik typu Munifex.

Krążownik "typu 1000" to jednostka dość dobrze uzbrojona i opancerzona, będąca w stanie stawić czoła praktycznie wszystkim typom okrętów, jakimi mogliby dysponować piraci czy korsarze. Poza standardowymi turbolaserami posiada ona całkiem przyzwoity zestaw artylerii jonowej, pozwalającej na czasowe obezwładnienie wroga czy też pojmanie go (być może w celu uzyskania informacji o zleceniodawcach ataku). Okręt może też przenosić eskadrę myśliwców, przydatną zarówno do ścigania szybszych przeciwników, jak i do obrony bezpośredniej przed atakami lekkich kanonierek czy myśliwców kosmicznych wroga.

Munifex dysponuje również oddziałem 200 żołnierzy (w epoce Starej Republiki byli to najczęściej marines Sił Obronnych Federacji Handlowej), którzy mogą przeprowadzić abordaż na okręt wroga, wzmocnić załogi własnych statków wymagających wsparcia, lub też posłużyć do akcji na powierzchni planety.

Krążowniki Munifex okazały się na tyle udanym produktem, że mimo, iż z sił Federacji Handlowej zostały z czasem wyparte przez okręty rodziny Lucrehulk, to w rękach innych podmiotów funkcjonowały przez przynajmniej dwa wieki i nawet Imperium podczas galaktycznej wojny domowej wykorzystywało pojedyncze egzemplarze do patrolowania mniej narażonych na ataki układów planetarnych czy też do działań przeciw przemytnikom.

Krążownik typu Carrack to jednostka bardzo trudna do sklasyfikowania. Wielkością odpowiada raczej fregacie, uzbrojeniem - krążownikowi (stąd jego nominalne zaszeregowanie), a pod względem prędkości przewyższa nawet niektóre myśliwce (choć nie dorównuje korwecie typu Vigil). Prawdopodobnie najłatwiej byłoby sklasyfikować go jako niszczyciel (nie myląc z Gwiezdnym Niszczycielem) - i byłby prawdopodobnie jedynym przedstawicielem tak stworzonej grupy.

Powstały w czasach Starej Republiki Carrack nie jest jednostką zbyt nowoczesną, jednak należy do tych okrętów, które pozostają użyteczne przez bardzo długi czas. Często pełni klasyczne działania krążownicze, ponadto bardzo dobrze sprawdza się zarówno w działaniach przeciw frachtowcom przemytniczym, jak i w akcjach przeciw mniejszym klasom okrętów bojowych - fregatom i korwetom, które może doścignąć dzięki swojej bardzo wysokiej prędkości i zniszczyć lub zmusić do kapitulacji za pomoca silnego uzbrojenia (ciężkie turbolasery o mocy takiej, jak na drednocie!). Opancerzenia też mogłoby mu pozazdrościć wiele jednostek bojowych, i to nawet tych powszechnie uważanych za silniejsze od niego.

Konstrukcja tego krążownika jest tak odporna, że wielokrotnie po bitwie znajdywano żywe załogi wewnątrz czegoś, co z wierzchu zupełnie już nie przypominało okrętu. Minusem jest to, że aby osiągnąć taką wytrzymałość, wnętrze Carracka podzielono na wiele niewielkich pomieszczeń o niskich stropach, z grodziami o niewielkich otworach komunikacyjnych, co staje się dość niewygodne dla załogi, szczególnie dla osób wzrostu wyższego niż przeciętny. Zewnętrzny wygląd tej jednostki potrafi natomiast czasem zmylić niezbyt uważnego i niedoświadczonego przeciwnika, który widząc płytę ochronną części dziobowej bierze ją za okna mostka i wyciąga błędne wnioski co do wielkości całego okrętu.

Pewną wadą Carracka jest brak miejsca do przenoszenia większej ilości myśliwców - cztery lub pięć TIE przenoszonych na zewnętrznych prowadnicach może pełnić zadania rozpoznawcze i brać udział w akcjach przeciw statkom handlowym, pirackim czy przemytniczym, jednak w przypadku walki z okrętem bojowym cały ciężar starcia spoczywa na samym krążowniku. Karaki mogą czasem służyć jako transportowce do przewiezienia bardzo ważnego ładunku oraz, ze względu na znaczną prędkość, jako rajderzy na zaplecze i konwoje wroga. Podobnie jak niszczyciele typu Victory, są też w stanie wejść w atmosferę planety znacznie głębiej, niż jakikolwiek inny okręt kosmiczny - zostało to wykorzystane m.in. przez wielkiego admirała Thrawna podczas ataku na Ukio.

Carracków używa się zazwyczaj albo jako wsparcia orbitalnych sił bezpieczeństwa, albo też w charakterze lekkiego wsparcia linii bojowych floty, gdzie mają za zadanie prowadzić zwiad oraz zwalczać lekkie okręty wroga oraz myśliwce. Jednostki tego typu wzięły podczas wojen klonów udział w bitwie o Coruscant i przyczyniły się do zniszczenia okrętu flagowego Separatystów, Niewidzialnej Ręki. Za czasów Imperium natomiast wielu dygnitarzy imperialnych korzystało z tych krążowników typu Carrack jako szybkich i bezpiecznych jednostek dyspozycyjnych, zdatnych czy to do podróży, czy też do zadań bojowych - czasem i prywatnych.

Podobny w filozofii budowy do fregaty typu Munificent, używany przez Gildię Kupiecką niszczyciel typu Recusant (Oporny) to okręt zaprojektowany pierwotnie przez Kalamarian, jednak w okresie niepokojów podczas schyłku Starej Republiki jego plany zostały wykradzione przez quarreńskich separatystów i po modyfikacjach wykorzystane na potrzeby powstającej floty Konfederacji.

Podobnie jak inne jednostki budowane w tym czasie przez Hoersch-Kessel Drive na potrzeby Separatystów, Recusant jest w znacznej mierze zautomatyzowany - jego żywa załoga służy przede wszystkim do przeprowadzania napraw, nie ma natomiast większego wpływu na decyzje podejmowane przez centralny system sterowania tej jednostki. Podobnie jak Munificent, Recusant jest wyposażony w silne uzbrojenie artyleryjskie ciężkiego kalibru, posiada jednak również ogromną ilość działek przeciwlotniczych. W istocie mógłby więc pełnić również funkcję podobną do roli koreliańskich kanonierek DP20 czy fregat typu Lancer, gdyby nie odwieczny problem broni automatycznej z zestrzeliwaniem myśliwców pilotowanych przez żywe osoby, często kierujące się instynktem w równym stopniu co logiką i schematami.

Zgodnie z doktryną separatystów, Recusant był przystosowany do przewożenia na pokładzie dużej ilości droidów bojowych - do 3 tysięcy z nich mogło być aktywowanych i wykorzystanych na pokładzie jednostki, na przykład w celu odparcia abordażu. Okręt mógł też dawać schronienie myśliwcom typu Vulture - nie posiadał wprawdzie hangarów (tylko niektóre egzemplarze tych okrętów były zmodyfikowane tak, aby dysponować niewielkim wewnętrznym lądowiskiem, z reguły wszelka komunikacja odbywała się za pomocą rękawów dokujących), mógł jednak wpuścić je pod osłonę swoich tarcz i charakterystycznych wygiętych płyt kadłuba zewnętrznego. W podobny sposób w miarę potrzeby mógł również przewozić jednostki desantowe, na przykład barki C-9979.

Okręty te były masowo produkowane przez stocznie Separatystów i stanowiły znaczącą część ich sił kosmicznych. Z początku wysyłano je głównie w charakterze korsarzy przeciw zapleczu i szlakom handlowym oraz zaopatrzeniowym przeciwnika, zazwyczaj w autonomicznych grupach po kilka Recusantów, później zaś zaczęły wchodzić w skład większych zgrupowań floty i brać regularny udział w walkach flot liniowych. Jeden z okrętów tego typu pełnił nawet przez pewien czas rolę jednostki flagowej generała Grievousa.

Do głównych zalet Recusanta należy duży zasięg jego dziobowych turbolaserów, pozwalający mu na zagrożenie wrogim jednostkom jeszcze zanim one same osiągną zasięg skutecznego ognia - a w tym czasie lekka broń pokładowa i własne myśliwce niszczyciela są w stanie zapewniać mu ochronę przed mniejszymi i szybszymi statkami wroga. Drugą zaletą był fakt, że Gildia Kupiecka dostarczyła Unii Technokratycznej dość materiałów, aby zbudować dziesiątki tysięcy tych okrętów, dzięki czemu można było wysyłać je do walki grupami, które dysponowały siłą ognia wystarczającą, aby zagrozić nawet nominalnie znacznie silniejszym okrętom Republiki. Szacunki taktyczne wskazywały, że cztery do sześciu okrętów tego typu powinny być w stanie rozprawić się z Gwiezdnym Niszczycielem typu Venator lub Victory.

Siłom Republiki sprzyjały natomiast w walce z Recusantami dwa fakty: po pierwsze, niewielki rozsądek komputerów pokładowych niszczycieli, które miały tendencję do koncentrowania ognia na jednym, wybranym przeciwniku i ignorowania działań jakichkolwiek innych wrogów. Dzięki temu można było wystawić im "na wabia" najsilniej opancerzoną jednostkę, a resztę sił wykorzystać bądź to do zniszczenia samych niszczycieli, bądź też do ataku na cel, którego miały bronić. Po drugie, mimo nominalnie silnego kadłuba, po utracie osłon Recusant jest bardzo wrażliwy na precyzyjny ogień mogący zniszczyć krytyczne wiązania jego ażurowej konstrukcji i doprowadzić do rozpadu strukturalnego całego niszczyciela.

Po zakończeniu wojen klonów nie wszystkie niszczyciele uległy zniszczeniu. Pół tuzina tych maszyn trafiło w ręce władz Sektora Korporacyjnego, a przynajmniej jeden znalazł się w posiadaniu Sojuszu Rebeliantów, który poddał go daleko idącym modyfikacjom, pozwalającym na obsadzenie go organiczną załogą i zapewnienie jej podstawowego poziomu wygody.

Warto też zauważyć, że Recusant to jedna z niewielu jednostek oficjalnie sklasyfikowanych jako niszczyciel.

W czasie wojen klonów większość potencjału stoczniowego Republiki zaangażowana była w budowę olbrzymich Gwiezdnych Niszczycieli, za mniejsze jednostki bojowe służyły więc przede wszystkim konstrukcje oparte na statkach cywilnych, przede wszystkim "krążowniki" Consular / Charger. Czasem potrzeba było jednak czegoś porządnie zaprojektowanego od podstaw i dysponującego większą siłą ognia - i ty na scenę wkracza lekki krążownik Arquitens.

Ta stworzona przez KDY konstrukcja kształtem przypomina zarówno swoich dużo większych braci, jak i nieco mniejszych towarzyszy klasy korwet. Charakterystyczny mostek przywodzi na myśl Gwiezdne Niszczyciele, moduł rufowy z trzema silnikami - koreliańskie Consulary. Uzbrojenie oraz pancerz czyni z tego okrętu całkiem przyzwoitą jednostkę eskortową czy też dowódczą dla małych i średnich zgrupowań i pozwala mu - przynajmniej na krótką metę - na angażowanie się w bój, w którym po przeciwnej stronie biorą udział okręty klasy na przykład niszczycieli Recusant. Arquitens nie wymaga przy tym zbyt dużej załogi i jest jednostką szybką i zwinną.

Okręty te Republika wykorzystywała zarówno jako klasyczne eskortowce, jak i w roli jednostek wspierających szturmy czy starcia większych zgrupowań floty. Podczas potyczki nad Saleucami Arquitens dowodzony przez Obi-Wana Kenobiego posłużył jako przynęta na generała Grievousa, jednostki te brały też udział w obronie Kamino przed atakiem sił Separatystów.

Krążownik typu Broadside (salwa burtowa) to oparty o konstrukcję Gwiezdnego Niszczyciela typu Gladiator okręt rakietowy zaprojektowany w początkach galaktycznej wojny domowej. Zgodnie ze swoją nazwą przeznaczony jest przede wszystkim do walki w linii, gdzie przy użyciu potężnego uzbrojenia rakietowego może wyrządzać poważne szkody ciężkim okrętom wroga.

Tworząc Broadside'a zdecydowano, że będzie to okręt ściśle wyspecjalizowany. W związku z tym wyeliminowano z projektu praktycznie całą artylerię, zostawiając jedynie dwa symboliczne turbolasery. Usunięto również hangary dla myśliwców i transportowców, emitery promienia ściągającego i dużą część wyposażenia pozwalającego zachować okrętowi autonomiczność, w zamian za to instalując osiem baterii po 5 wyrzutni rakiet każda. Redukcja wyposażenia pozwoliła na znaczne zmniejszenie liczebności załogi, a w większości wariantów krążownika zredukowano też opancerzenie, aby zwiększyć jego możliwości manewrowe.

Z początku krążowniki typu Broadside wyposażano w kosztowne pociski diamentowo-borowe o dalekim zasięgu i obszarowym działaniu, dzięki czemu mogły one zadać pierwsze ciosy linii bojowej przeciwnika lub nadciągającym formacjom uderzeniowym poruszającym się w ścisłym szyku. Później jednak ze względów ekonomicznych zdecydowano o przezbrojeniu je w klasyczne rakiety wstrząsowe. Jednostki te używane były niemal wyłącznie w składzie większych flot bojowych i ze względu na swoją wrażliwość na ataki kanonierek i myśliwców zawsze otrzymywały eskortę lotniczą lub z złożoną jednostek dostosowanych specjalnie do zwalczania myśliwców i bombowców - na przykład krążowników Tartan.

Okręt ten został zaprojektowany przez Sienar Fleet Systems jako lżejszy odpowiednik Gwiezdnych Niszczycieli typu Victory oraz Imperial, mający zastąpić w linii przestarzałe krążowniki typu Dreadnaught produkcji Rendili. Pamiętany jest jednak głównie jako jednostka, na podstawie której stworzono siewcę grozy wśród przemytników - krążownik przechwytujący typu Immobilizer.

Vindicator został wyposażony w zróżnicowane uzbrojenie, mające umożliwić mu walkę zarówno z większymi, jak i mniejszymi jednostkami wroga - dysponuje turbolaserami, działkami laserowymi oraz lekkimi działkami jonowymi i emiterami promienia ściągającego. Dodatkowo może przenosić na pokładzie do 6 eskadr myśliwców typu TIE, co czyni go dość skutecznym lotniskowcem.

Vindicatory są przystosowane do działań samodzielnych, a standardowo wysyłano je tam, gdzie potrzeba było wsparcia cięższego okrętu, a dowództwo nie dysponowało lub nie mogło skorzystać z Gwiezdnego Niszczyciela - z tego względu niektórzy uważali dowództwo tej jednostki za bardziej przydatne w karierze niż wielkiego, statecznego ISD, który często pełnił funkcje reprezentacyjne zamiast brać udział w prawdziwej akcji. Wkrótce jednak potrzeba posiadania krążowników przechwytujących okazała się na tyle duża, że podjęto decyzję o wstrzymaniu wytwarzania tych okrętów na rzecz Immobilizerów. Vindicatory będące w budowie także ukończono jako interdyktory, przekonstruowano do tego standardu także większość z już istniejących i pozostających w służbie jednostek. Ocalały niemal wyłącznie te krążowniki, które trafiły do sił planetarnych lub w ręce Rebelii czy piratów. Decyzja ta przyczyniła się między innymi do stworzenia jakiś czas później krążownika uderzeniowego, który zapełnił niszę zwolnioną przez Vindicatory.

Za chichot historii można uznać to, że po śmierci Imperatora pod Endorem Sprzysiężenie Pięciu Gwiazd podjęło prace nad przebudową posiadanych przez siebie Immobilizerów na zwykłe krążowniki, tworząc Enforcery - które jednak nie sprawowały się w bitwach tak dobrze, jak ich dziadkowie. Sojusz Rebeliantów natomiast przez długie lata korzystał z niezmodyfikowanego Vindicatora Savrip, po przejęciu przez rebelianckich komandosów przemianowanego na Molatora i wykorzystywanego w misjach dyplomatycznych w Zewnętrznych Rubieżach.

Fregata typu Imperial-II to w zasadzie pod względem wyglądu, konstrukcji i wyposażenia przeskalowany w dół Gwiezdny Niszczyciel typu Imperial - do tego stopnia, że nawiązuje do niego nawet nazwą. Okręt ten wyglądem nawiązuje do najlepszych tradycji marynarki wojennej okresu schyłku Starej Republiki (charakterystyczna ogonowa "płetwa" do złudzenia przypomina tę z Acclamatora), a następnie czasów Imperium. Mimo swojej oficjalnej klasyfikacji jako fregata, pod wieloma względami, szczególnie jeśli chodzi o liczebność załogi, uzbrojenie i wyposażenie, mógłby zostać z powodzeniem sklasyfikowany jako krążownik i faktycznie często bywa określany nawet krążownikiem pancernym.

Fregata Imperial-II nie jest jednak przeznaczona do działań krążowniczych, a ma za zadanie wypełniać dwa nieco inne zadania. Po pierwsze, jest jednostką patrolową dalekiego zasięgu, kierowaną na szlaki komunikacyjne z zadaniem obrony ruchu handlowego przed atakami piratów (i rebeliantów), a także w rejony, w których podejrzewa się aktywność piracką - celem sprawdzenia plotek i doniesień. Po drugie, okręty tego typu są kuźnią oficerów Marynarki Imperialnej i większość kadetów kończących Akademię Imperialną to właśnie na nich zdobywa pierwsze doświadczenie praktyczne i ma okazję wziąć udział w swoich pierwszych akcjach bojowych.

Okręt ten pod względem konstrukcyjnym bardzo przypomina swoich większych braci, jest też przystosowany, podobnie jak oni, do przewożenia 72 myśliwców kosmicznych - standardowo są to trzy eskadry TIE/ln oraz trzy - TIE Interceptorów. Ponadto okręt przenosi dwa dwa promy Lambda oraz kilka innych jednostek technicznych i wspierających. Obszerne hangary na obu burtach pozwalają ponadto fregacie typu Imperial-II na przejmowanie podejrzanych jednostek i prowadzenie drobiazgowych przeszukań, a także na przewożenie zarekwirowanych lekkich transportowców i podobnej klasy jednostek.

Jedną z większych porażek jeśli chodzi o projekt tej jednostki jest jej hipernapęd. Tutaj konstruktorzy wyjątkowo nie przyłożyli się do sprawy i wyposażyli okręt w system klasy czwartej, co praktycznie eliminuje go z eskorty szybszych konwojów oraz sprawia, że nie jest to jednostka interwencyjna i nie ma raczej co liczyć, że uda jej się zdążyć na czas w przypadku wezwania pomocy w związku z atakiem piratów. Sprawia to również, że wszelkie misje mające na celu zniszczenie zgrupowań bandytów czy rebeliantów mają szansę powieść się jedynie wówczas, gdy nie zostaną oni ostrzeżeni o nadciągającej karzącej ręce Imperium - w przeciwnym bowiem razie mogą mieć wystarczająco dużo czasu, żeby opuścić swoje dotychczasowe miejsce pobytu i całkowicie zatrzeć za sobą ślady.

Budowany jeszcze w czasach Starej Republiki krążownik transportowy typu Neutron Star (gwiazda neutronowa) stanowi dość ciekawe skrzyżowanie jednostki bojowej z frachtowcem. Powstał on podczas wojen klonów, kiedy większość mocy produkcyjnych wszystkich galaktycznych stoczni przeznaczana była na gigantyczne okręty w rodzaju Gwiezdnych Niszczycieli typu Victory, Venatorów czy - po drugiej stronie - niszczycieli typu Providence oraz setek i tysięcy myśliwców. Równocześnie jednak wiele zakładów nie posiadało technologii koniecznej do budowy wytworów najnowocześniejszej myśli technicznej, a w magazynach zalegały gigantyczne ilości przestarzałych niemal z dnia na dzień komponentów. Koncern Rendili Star Drive postanowił wykorzystać te zasoby i stworzyć linię okrętów opartych na starej technologii i relatywnie niedrogich, a dysponujących przyzwoitą siłą bojową.

Okręty typu Neutron Star miały być jednostkami do użycia w drugiej linii - do pilnowania porządku na szlakach zabezpieczonych przed głównymi siłami wroga i atakowanych najwyżej przez pojedynczych rajderów lub korsarzy, do eskortowania konwojów czy obrony mniej ważnych strategicznie i mało wyeksponowanych planet i tym podobnych zadań nie wymagających jednostki bojowej z najwyższej półki. Nagle jednak wojny klonów zakończyły się, co zaskoczyło wielu planistów i strategów biznesowych, w tym także tych, którzy czuwali w Rendili nad linią Neutron Star. W rezultacie żaden z tych okrętów nie wziął udziału w działaniach wojennych, a nowo proklamowane Imperium nie wyrażało specjalnego zainteresowania przestarzałymi technologicznie jednostkami. Zakupiono wprawdzie niewielką ilość Neutronów na potrzeby testowe i do patrolowania obszarów uznanych za bezpieczne (być może decyzja ta była po prostu wynikiem bezwładu biurokratycznego), ale RSD aby wyjść na swoje zmuszone było do szukania alternatywnego rynku zbytu.

Znaleziono go na rynku korporacyjnym. Dla swoich odbiorców Neutron Star był okrętem zdolnym do eskorty konwojów i obrony planet przed co bardziej agresywnymi i wyposażonymi w silne jednostki bojowe piratami lub maruderami, szczególnie przed formacjami paramilitarnymi pozostałymi po wojnach klonów. Już wkrótce po rozpoczęciu sprzedaży krążownik transportowy stał się podstawową w swojej skali jednostką bojową w większości "prywatnych" flot, zyskał też dużą popularność w rozmaitych siłach porządkowych, flotach planetarnych itp.

Jednostka ta znakomicie spełnia swoje zadania w większości sytuacji, w których nie musi stawić czoła współczesnym, nowoczesnym formacjom o przeznaczeniu stricte militarnym. Stosunkowo słaba konstrukcja, niska prędkość i zwrotność, zawodność wynikająca z przestarzałego wyposażenia oraz brak cięższego uzbrojenia powodują jednak, że okręt ten nie ma większych szans w starciu z pełnowartościowymi okrętami liniowymi, czy też na przykład ze zwartą grupą nowoczesnych, silnie uzbrojonych myśliwców. Nie takie są jednak jego zadania - czego nie może on dokonać w spotkaniach z okrętami liniowymi, znakomicie dokonuje w mniej przykrych sytuacjach. W istocie pod względem siły ognia jest bowiem odpowiednikiem fregaty, a dużo większa masa sprawia, że trudniej jest go uszkodzić i zniszczyć.

Wiele korporacji czy rządów planetarnych wykorzystuje jednostki tego typu w swoich własnych flotach, do zabezpieczenia się przed piratami czy nagłymi rajdami sił powstańczych, a czasem - do prowadzenia małych, prywatnych wojen. Krążowniki te to w większości przypadków najsilniejszy okręt, na jakiego posiadanie można uzyskać zgodę władz imperialnych - jedynym wyjątkiem od tej reguły są w zasadzie tylko VSD należące do CSA. Są one również w zasadzie największymi okrętami, których kupna i sprzedaży siły imperialne nie śledzą z dokładnością do każdego egzemplarza - w przypadku cięższych okrętów każdy z nich nie należący do Marynarki Imperialnej jest zarejestrowany w bazach danych i zasadniczo wiadomo, gdzie można się go spodziewać.

Sojusz Rebeliantów, zawsze nękany brakiem maszyn większego kalibru, także wykorzystywał krążowniki tego typu - w pierwszych dniach wojny były one wręcz podstawą kulejącej floty Rebelii. W późniejszym okresie też starano się nie wycofywać ich ze służby, przenosząc je raczej na mniej wysunięte i mniej wymagające pozycje, a równocześnie modyfikując, aby mogły pełnić rolę swego rodzaju lotniskowców przenoszących do trzech dywizjonów myśliwców. Mimo wielu dekad na karku, mimo swojej zawodności i konieczności przeprowadzania na nich ciągłych napraw, jednostki te ciągle "mogły się przydać". Przydawały się Rebelii, przydawały Nowej Republice, po Endorze zaczęły się też przydawać siłom imperialnym. W większości przypadków przydzielano je do eskorty konwojów, lub też traktowano jako ruchome bazy wypadowe dla przewożonych przez nie myśliwców. Ich dowódcy, podobnie jak kapitanowie imperialnych lotniskowców eskortowych szkolili się w unikaniu jednostek bojowych wroga i wykorzystywaniu przenoszonych myśliwców jako głównej i jedynej broni - zarówno do ataku, jak i do obrony.

Krążownik typu Nova został zaprojektowany przez Hapan jako jednostka wsparcia mająca służyć do obrony i eskorty ich głównych okrętów liniowych - Smoków Bitewnych. Stworzona jednostka okazała się jednak na tyle skuteczna, że zaczęto wykorzystywać ją w charakterze samodzielnego okrętu uderzeniowego.

Hapanie nigdy nie mieli oporów przed korzystaniem z cudzej technologii, stąd wiele z wykorzystanych w krążowniku typu Nova rozwiązań pochodzi prosto z ośrodków projektowych Kuat Drive Yards oraz SoroSuub - i z reguły nie zostały one pozyskane legalnie. Krążownik posiada też zapasowe generatory osłon wprost niepokojąco podobne do tych, jakie znaleźć można na jednostkach kalamariańskich. Dodatkową osłonę mostka zapewniają charakterystyczne, przypominające metalowe wachlarze ekrany, rozwijane w warunkach bojowych po obu jego stronach.

Znaczącą wadą konstrukcyjną tego okrętu pozostają - podobnie jak w przypadku innych jednostek hapańskich - turbolasery. Stosowana przez Hapan technologia zasilania sprawia, że są one w stanie prowadzić ogień trzykrotnie wolniej, niż ich odpowiedniki standardowo stosowane w Galaktyce. Stąd też dowódcy tych jednostek niemal do perfekcji opanowali taktykę pierwszej salwy, mającej na celu na tyle obezwładnić zaatakowanego przeciwnika, aby uniemożliwić mu skuteczny kontratak przynajmniej do momentu powtórnego naładowania kondensatorów turbolaserów. W międzyczasie wroga można razić przy użyciu broni mniejszego kalibru - na tę okoliczność Nova została wyposażona w działa jonowe i lekkie działka laserowe. Całe lżejsze uzbrojenie wymierzone jest do przodu, co wymusza specyficzną taktykę walki, opierającą się przede wszystkim na gwałtownym ataku frontalnym - i niejako przy okazji sprawia, że dowódcy okrętów hapańskich cieszą się sławą niezwykle agresywnych i nieskorych do negocjacji. Kiedy zauważy się, że zaatakowany z boku lub z tyłu krążownik hapański jest niemal bezbronny w starciu z innego typu okrętem porównywalnej klasy, przestaje to być takie dziwne. Problemowi niskiej szybkostrzelności udało się zaradzić dopiero wiele lat po wyprodukowaniu pierwszego egzemplarza Novej - w ramach tego samego programu, który pozwolił zmodernizować artylerię Smoków.

Jako dodatkowy środek obrony oraz ataku, okręty tego typu przenoszą myśliwce i bombowce. Początkowo na pokładzie krążownika typu Nova znajdowały się dwie eskadry myśliwców Miy'til oraz 6 bombowców, jednak później zdecydowano się wykorzystać część przestrzeni hangarowej na wspomniane osłony zapasowe (działanie rozsądne, biorąc pod uwagę potencjalne zagrożenie, jakie niesie ze sobą niska szybkostrzelność głównej artylerii), co zredukowało ilość przenoszonych maszyn do maksimum 22 sztuk - 12 myśliwców i 6 do 10 bombowców.

Hapańska doktryna wojenna przewiduje używanie tych krążowników bądź w większych grupach jako eskortę Smoków Bitewnych, bądź też w patrolowych formacjach złożonych z trzech okrętów. W przypadku zebrania większej grupy krążowników typu Nova, z reguły dwa lub trzy z nich odgrywają rolę Smoka, dzięki czemu sytuacja taktyczna zostaje sprowadzona do znanego i dobrze opisanego przypadku.

Szacuje się, że Konsorcjum Hapes wydaje na produkcję pojedynczego okrętu tego typu ok. 15 milionów kredytów w wersji pierwotnej, oraz niemal 20 milionów w wersji zmodernizowanej (za tyle też można dostać taką jednostkę na czarnym rynku - w stanie używanym i oczywiście tylko wtedy, gdy jakimś dziwnym trafem jest dostępna). Jako ciekawostkę należy wspomnieć fakt, że książę Isolder zaproponował przekazanie Hanowi Solo jednego z krążowników typu Nova w zamian za rezygnację ze starania się o rękę księżniczki Leii.

Podczas gdy praktycznie nikt nie pamiętał już o Vindicatorze - okręcie, którego konstrukcja po zmodyfikowaniu stała się podstawą do zbudowania krążownika przechwytującgo typu 418, historia zatoczyła pełne koło, a to za sprawą Sprzysiężenia Pentastar. Grupa ta - jeden ze spadkobierców rozbitego po klęsce pod Endorem i Coruscant Imperium - znalazła się w szczególnej pozycji posiadania sporej ilości krążowników przechwytujących, oraz stoczni będących w stanie konstruować tego typu jednostki. Równocześnie Sprzysiężenie cierpiało na odczuwalny brak tradycyjnych jednostek liniowych, co w obliczu wzrastania w siłę Nowej Republiki, jak również wyłonienia się z rozbitego Imperium wielu dość awanturniczych i żądnych nowych zdobyczy frakcji, mogło stać się dość poważnym problemem. Tak więc mieszany zespół projektowy z firm Sienar Fleet Systems oraz Kuat Drive Yards - producentów odpowiednio krążownika typu Immobilizer oraz imperialnych Gwiezdnych Niszczycieli - rozpoczął tworzenie nowej jednostki liniowej na podstawie okrętów typu Im-418.

Wynikiem tych prac jest krążownik typu Enforcer - jednostka przeznaczona zarówno do dłuższych patroli w poszukiwaniu piratów i przemytników, jak i do regularnych starć w linii bojowej. Okręt ten przede wszystkim dozbrojono w porównaniu z jednostką, od której się wywodzi. Siłą ognia nie dorównuje on może potężnym Gwiezdnym Niszczycielom, jest z pewnością jednak w stanie potykać się z pełnowartościowymi jednostkami bojowymi w rodzaju fregat i lekkich lub średnich krążowników. Usunięcie z kadłuba krążownika przechwytującego jego gigantycznych generatorów grawitacyjnych pozwoliło na uzyskanie odpowiedniej ilości mocy do zasilania całego garnituru dodatkowego uzbrojenia - w tym także dział jonowych, a równocześnie znacznie zmniejszyło bezwładność okrętu, co pozytywnie wpłynęło na jego zwrotność. To nie jest już krążownik wsparcia, zmuszony do szukania ochrony u innych, lepiej uzbrojonych i opancerzonych jednostek. Enforcer jest pełnowartościowym okrętem bojowym, może nie tak silnym jak niektóre jednostki liniowe, ale z pewnością potrafiącym napędzić stracha przemytnikom, piratom, czy innym nieostrożnym przestępcom, zapewniając tym samym bezpieczeństwo na obszarze przestrzeni kosmicznej Sprzysiężenia.

W trakcie misji patrolowych i porządkowych Enforcery zazwyczaj działają pojedynczo lub w parach, natomiast w przypadku, gdy możliwe jest pojawienie się silniejszego nieprzyjaciela, zdarzało się, że łączono te okręty w formacje liczące nawet i do sześciu sztuk.

Lekkie krążowniki budowane (a raczej konwertowane z okrętów badawczo-eksploracyjnych i im podobnych) przez kalamarian przyjęło się oznaczać jako MC40 i MC40a - a ich najłatwiej rozpoznawalną charakterystyczną cechą jest umieszczenie dwóch spośród silników na górnej powierzchni kadłuba, w przedniej części jednostki.

Okręty te porównywalne są pod względem osiągów z fregatą typu Nebulon, a główna różnica jest taka, że ze względu na swoje pochodzenie są lepiej przystosowane do samodzielnych działań bez kontaktów z flotą - przynajmniej jeśli chodzi o materiały potrzebne do życia i funkcjonowania. Dlatego też z reguły wysyłane są na dalekie patrole w rzadko zamieszkane obszary, lub też do samodzielnych misji przeciwko określonym celom imperialnym. Podczas gdy ciężkie krążowniki rodziny MC80 pozostają zazwyczaj we Flocie, lub też wysyła się je do walki przeciw silnym zgrupowaniom floty imperialnej, lekkie kalmary wypełniają wszelkie zadania nieco mniejszego kalibru - ale rzadko mniejszej wagi. W przypadku działań w linii pełnią natomiast rolę wsparcia dla swoich większych braci.

Krążownik MC40a jest uzbrojony lepiej od fregat czy korwet, bolączką jego pozostaje jednak, podobnie jak u "osiemdziesiątek", słaba moc pojedynczych turbolaserów. Oczywiście w przypadku, gdy zachodzi taka konieczność, CRL potrafi swojego przeciwnika dosyć mocno i poważnie ukąsić, jednak może mieć pewne problemy w pokonaniu jednostki klasy standardowego imperialnego krążownika. Z tego więc względu dowódcy MC40 wolą wykorzystywać w boju posiadane na pokładach myśliwce, pozostając z okrętem w bezpiecznej odległości od cięższych okrętów i instalacji wroga. Dzięki takiemu podejściu oraz faktowi, że CRL zazwyczaj cały czas pozostają w aktywnej służbie, to właśnie piloci z dywizjonów stacjonujących na tych okrętach uchodzą często za najtwardszych i najbardziej doświadczonych weteranów.

Jest to jeden z podstawowych typów lżejszych ciężkich (sprzeczność pozorna) okrętów imperialnych - przy czym czasem dostępny może być też dla rządów planet, a kilka razy widziano nawet taką jednostkę w składzie floty pirackiej. O ile Gwiezdne Niszczyciele są dobrze znane i natychmiast rozpoznawalne ze względu na swój charakterystyczny trójkątny kształt, krążownik uderzeniowy nie od razu kojarzy się z Imperium i może wykonywać działania w bardziej dyskretny sposób niż na przykład jednostka typu Victory, co często pozwala sprawić ofiarom nieprzyjemną niespodziankę.

Modułowa budowa tego okrętu pozwala na sprawne przystosowanie go do rozmaitych celów i działań: dzięki wymianie całych segmentów kadłuba silnie uzbrojony uniwersalny krążownik może stać się wyspecjalizowaną jednostką do ratowania ciężko uszkodzonych okrętów, do transportowania dużych ilości wojska lub sprzętu militarnego (istnieją moduły pozwalające przewieźć całą prefabrykowaną bazę wraz z pełnym wyposażeniem), do przewożenia oddziałów szturmowych wraz z maszynami AT-AT (w konfiguracji standardowej - kompania wojska, jeden AT-AT i dwa AT-ST; w konfiguracji desantowej - dużo więcej, w tym 5 AT-AT), lub też nosicielem myśliwców (standardowo tylko 1 dywizjon, w odpowiedniej konfiguracji - nawet trzy). Dzięki temu Flota może osiągnąć spore oszczędności, unikając budowy statków, które większość czasu spędziłyby w dokach lub na niespecjalnie potrzebnych manewrach. System ten ułatwia też doprowadzenie okrętu do stanu używalności po jakiejś cięższej bitwie czy kolizji - naprawa uszkodzeń często polega po prostu na wymianie całej sekcji, co znakomicie skraca czas wyłączenia jednostki z linii.

Także produkcja tych krążowników może odbywać się w tempie dużo szybszym, niż w przypadku innych okrętów podobnej wielkości, no i przede wszystkim - jest dużo tańsza. O ile więc krążownik uderzeniowy nie ma siły przebicia ISD, o tyle jest jednostką zdecydowanie ekonomiczniejszą, a przy tym bardziej uniwersalną. Jedyny poważny problem to dosyć duża podatność na uszkodzenia w sytuacji, w której trafione zostaną segmenty łączące poszczególne moduły kadłuba - zdarzyło się, że po ciężkim ostrzelaniu skoncentrowanym ogniem takiego punktu, krążownik po prostu rozpadał się na dwie części.

Loronar po rozpoczęciu masowej produkcji krążownika uderzeniowego nie spoczął na laurach i podjął prace nad jego następcą. Rezultatem tych działań był zbudowany dla Nowej Republiki krążownik Belarus.

Standardowy lekki krążownik Ssi-ruuków typu Wurrif to dość zwrotna jednostka uzbrojona w silne działa jonowe oraz znaczną liczbę myśliwców, niezbyt jednak odporna na ogień ciężkiej broni nieprzyjaciela. Jednostki tego typu z reguły wykorzystywane były jako eskorta większych i mniejszych okrętów oraz do prowadzenia bombardowań orbitalnych.

Okręt ma owalny kształt o dłuższej przekątnej mierzącej niemal pół kilometra i w zasadzie przypomina nieco przeskalowany krążownik typu Shree. Od innych jednostek Ssi-ruuków odróżnia się przede wszystkim charakterystycznymi statecznikami w pobliżu rufy. Zgodnie ze standardami, uzbrojony jest przede wszystkim w działa jonowe, posiada raczej zawodne systemy osłon, a jego napęd wykorzystuje dość szkodliwe pierwiastki ciężkie.

Mimo znacznych rozmiarów, Wurrif opancerzeniem odpowiada raczej korwecie niż zbliżonym mu wielkością krążownikom Imperium czy Republiki i w bezpośrednim pojedynku artyleryjskim Carrack lub lekki krążownik kalamariański poradziłyby sobie z nim bez większego trudu. Wurrif jednak rzadko działa samodzielnie - z reguły jako eskorta służy mu kilka patrolowców Fw'sen, a dodatkowo w jego magazynach i na pokładach hangarowych zmieścić się może nawet 200 bezpilotowych myśliwców Swarm, które mogą przeważyć szalę na korzyść Ssi-ruuków. Poza tym sam Wurrif zazwyczaj też pełni rolę eskortowca - czy to dla krążowników typu Shree i statków-fabryk Lwhekk, czy też dla krążowników desantowych Sh'ner.

Wurrif wyposażony jest w laboratoria pozwalające na pozbawianie pojmanych jeńców esencji życiowej i przenoszenie jej do maszyn czy systemów pokładowych, co sprawia, że jest intensywnie wykorzystywany zarówno podczas starcia, jak i po jego zakończeniu. Często rolę naganiaczy dla krążownika pełnią przydzielone do jego eskorty patrolowce, które osaczają wybraną wrogą jednostkę, unieszkodliwiają ją ogniem dział jonowych (lub też wystawiają na strzał artylerii krążownika), a następnie holują do hangaru Wurrifa lub w jego pobliże, tak, aby dało się dokonać skutecznego abordażu.

Standardowa załoga krążownika liczy 1700 osób, z czego jedynie 200 to Ssi-ruukowie, resztę zaś stanowią P'w'eckowie, kontrolowani rozkazem, groźbami oraz zdalnymi ogłuszaczami i systemem pułapek mających na celu w miarę potrzeby przywołać krnąbrnego podwładnego do porządku, ogłuszyć go lub też uśmiercić go na miejscu.

Spośród czterech krążowników typu Wurrif, które wzięły udział w inwazji Ssi-ruuków na Bakurę w 4 roku ABY, zniszczony został zaledwie jeden, co może być dobrym świadectwem jego zwrotności albo skuteczności jednostek eskortowych. Pozostałe okręty wycofały się z placu boju wraz z resztą niedobitków.

Po udanej sprzedaży krążownika uderzeniowego, gdy zamówienia na ten okręt ze strony Marynarki Imperialnej spływały niekończącym się strumieniem, firma Loronar podjęła prace nad jego wersją rozwojową. W międzyczasie sytuacja na scenie politycznej nieco się zmieniła - Imperium przegrało pod Endorem, a coraz większe znaczenie zaczęła mieć proklamowana niedługo później Nowa Republika. Toteż gdy wysłannicy Republiki zawitali do Loronara w poszukiwaniu średniej klasy jednostki bojowej dla swojej floty, nie musieli długo negocjować, aby uzyskać obietnicę otrzymania krążownika typu Belarus.

Flocie Nowej Republiki zależało na czasie, gdyż trwała właśnie jej restrukturyzacja i uniformizacja w ramach programu Defender, a do tego potrzebne były nowe okręty w miejsce starych, należących do różnych typów, klas i nierzadko odległe od siebie datą produkcji o sto lat lub więcej. Dlatego, mimo, że projekt nie był jeszcze ostatecznie doszlifowany, naciskano na Loronara, aby czym prędzej wprowadził krążownik Belarus do produkcji. Dzięki temu stał się on jedną z pierwszych nowych jednostek w siłach Nowej Republiki, choć nie był aż tak znaczącym ulepszeniem krążownika uderzeniowego jak to początkowo planowano.

Główne oszczędności - zarówno na czasie, jak i kredytach - poczyniono dzięki rezygnacji z uniwersalnej konstrukcji modułowej. Belarus jest budowany jako jedna całość, bez wymienialnych komponentów - aby przerobić go na przykład na lotniskowiec czy desantowiec, potrzeba remontu generalnego w porządnej stoczni. Rezygnacja z wymienialnych modułów pozwoliła przyciąć nieco konstrukcję kadłuba i efektywniej rozmieścić niezbędne systemy wokół elementów nośnych, co sprawiło, że okręt ten zewnętrznie niezbyt przypomina swój pierwowzór i jest od niego nieco mniejszy.

Zredukowano również nieco uzbrojenie, rezygnując z pięciu turbolaserów artylerii drugorzędnej i pięciu dział jonowych oraz gruntownie zmieniając rozmieszczenie wszystkich rodzajów broni. W rezultacie krążownik dysponuje o 40% cięższą salwą burtową, mogąc zwrócić na boki po 5 baterii i dodatkowo po 5 pojedynczych luf turbolaserów oraz po 2 działa jonowe, do przodu może jednak prowadzić ogień tylko z 5 turbolaserów i 1 działa jonowego, a rufę ma zupełnie nie bronioną. Dlatego jednostki typu Belarus przeznaczono przede wszystkim do walk w linii - czy to jako główne jednostki lekkiej formacji, osłaniane z przodu i z tyłu przez coś lżejszego, czy też jako element linii o postępującej sile - pomiędzy fregatami a cięższymi krążownikami.

Przy tych wszystkich oszczędnościach udało się również zredukować nieco bardziej niż proporcjonalnie liczebność załogi - przede wszystkim dzięki wykorzystaniu nowszych i wydajniejszych systemów pokładowych. Znalazło się też trochę więcej miejsca dla przewożonego oddziału wojskowego oraz na ładunek.

Podsumowując, krążownik Belarus to jednostka z grubsza odpowiadająca imperialnemu krążownikowi uderzeniowemu, nieco lepiej dostosowana do potrzeb Nowej Republiki. Jednostki tego typu służyły dzielnie w wielu potyczkach i bitwach za czasów Nowej Republiki, choć ich produkcja zmalała w momencie pojawienia się zaprojektowanych od podstaw okrętów Nowej Klasy - szczególnie ze względu na pojawienie się jednostek typu Sacheen i Majestic. Krążowniki Belarus brały udział również w wojnie z Yuuzhan Vongami i służyły Sojuszowi Galaktycznemu jeszcze lata po tym konflikcie. Ciekawa rola przypadła jednostce nazwanej Glorious - podczas konfliktu yevethańskiego pod dowództwem pułkownika Ejagga Pakkpekatta śledziła ona teljkońskiego wagabundę i zdołała dotrzeć za nim na Brath Qella, by odkryć jego przeznaczenie.

Kanonierka typu Warrior to stworzony w ramach republikańskiego projektu Nowej Klasy dedykowany niszczyciel wrogich okrętów charakteryzujący się niewielkimi rozmiarami oraz wysoką zwrotnością i prędkością. Zbudowany w oparciu o tę samą wielokadłubową konstrukcję nośną co korweta zwiadowcza Agave, jest on od niej znacznie lepiej uzbrojony i opancerzony, równocześnie zachowując zbliżone parametry lotu, w tym wysoką prędkość i zwrotność.

Głównym zadaniem Warriora - czy raczej z reguły formacji złożonej kilku okrętów tego typu - jest rozbicie wrogiego szyku lub stworzenie w nim luk przez zniszczenie lub poważne uszkodzenie wybranych jednostek liniowych. Korzystając ze swojej wysokiej prędkości i zwrotności kanonierki te mają ominąć wszystkie jednostki osłonowe wroga w rodzaju myśliwców, korwet czy fregat, a następnie skoordynowanymi salwami ciężkich rakiet dosięgnąć krążowników stanowiących trzon linii bojowej. Po dokonaniu skutecznego ataku i wyczerpaniu amunicji lub utracie przewagi taktycznej Warriory mają zazwyczaj przykazany odwrót w nadprzestrzeń, choć w miarę potrzeby mogą być też wykorzystane w dalszym boju.

Ten specyficzny profil misji podyktował wiele rozwiązań technicznych użytych na kanonierce. Główną broń Warriora - cztery wyrzutnie ciężkich rakiet CM-9 - rozdzielono równomiernie między dziób i rufę, tak, aby okręt mógł odpalać śmiercionośne salwy nie tylko podczas dolotu do celu, ale też podczas odchodzenia od niego: czy to po przecięciu linii wroga, czy po dokonaniu taktycznego nawrotu. Główne uzbrojenie artyleryjskie stanowią turbolasery o mocy pozwalającej na skuteczne zwalczanie korwet i fregat, a nawet na zagrożenie krążownikom. Do tego dochodzą jeszcze lekkie działka laserowe do niszczenia myśliwców i ciężkich pocisków rakietowych, co w połączeniu z silnymi osłonami i pancerzem ma zapewnić okrętowi bezpieczeństwo do momentu odpalenia własnych rakiet.

W zamierzeniu okręty typu Warrior miały działać w oderwaniu od własnej grupy bojowej, atakując jako pierwsze, zanim jeszcze rozpocznie się bezpośrednie starcie większych jednostek liniowych. Praktyka podczas kryzysu yevethańskiego pokazała, że poza tymi zadaniami, Warriory skutecznie sprawują się także w składzie mniejszych grup bojowych, chociaż siła ognia pojedynczej korwety może nie być wystarczająca do wyrządzenia odpowiednio dużych szkód dobrze opancerzonemu wrogowi.

Krążownik eskortowy typu Sacheen to pierwsza z jednostek Nowej Klasy jaka została wprowadzona do służby, jeszcze zanim rozpoczęto tworzenie z okrętów tego projektu republikańskiej Piątej Floty. Z nazwy krążownik, z zastosowania raczej niszczyciel eskortowy lub nawet fregata, okręt ten charakteryzuje się przede wszystkim bardzo korzystnym stosunkiem siły ognia do liczebności załogi - nawet wśród i tak bardzo pod tym względem efektywnych jednostek Nowej Klasy.

Sacheen mierzy 375 metrów, czyli tyle, co porządna fregata eskortowa. Wyposażony jest w ciężkie turbolasery o mocy godnej dawnych Gwiezdnych Niszczycieli i bardzo celne na długich dystansach, dzięki czemu może nie tylko skutecznie zwalczać wrogie fregaty i korwety, ale i stawać w szranki z lżejszymi spośród krążowników. Do tego dorzucono broń przeciwlotniczą pozwalającą wykorzystywać go w roli eskortowca przeciw kanonierkom i myśliwcom, a także działa jonowe pozwalające na unieruchomienie statków i okrętów wroga w przypadku pełnienia działań krążowniczych. Okręt posiada ponadto hangar przystosowany dla maksymalnie jednej eskadry myśliwców krótkiego zasięgu w rodzaju Defenderów.

Podobnie jak inne okręty Nowej Klasy Sacheen jest szybki i zwrotny, jest też najmniejszą jednostką z tej rodziny zdolną do dłuższych samodzielnych operacji - co zgodnie z doktryną oznacza do 5 miesięcy, czyli znacznie mniej, niż wynosił standard dla ciężkich okrętów Imperium Galaktycznego. To zresztą właśnie na podstawie szkieletu konstrukcyjnego Sacheena postanowiono zbudować główny zaopatrzeniowec floty - tender Hajen, pozwalający utrzymać przez cały czas wszystkie jednostki w pełnej gotowości bojowej. Sacheenom zaś często przypada w udziale eskorta tychże jednostek i konwojów zaopatrzeniowych.

Nie jest to jednak jedyna rola tego okrętu. Eskortowiec Sacheen jest również ważnym elementem większych zgrupowań bojowych, gdzie osłania duże okręty przed atakami małych i średnich jednostek wroga - częściowo wygryzając z tej roli fregatę Corona. Poza tym wypełnia samodzielne zadania patrolowe, z reguły przy wsparciu myśliwców. Działające niezależnie Sacheeny z reguły posiadają hangary w pełni obsadzone, podczas gdy te przypisane do większych zespołów jeszcze w okresie kryzysu yevethańskiego często nie dysponowały własnymi eskadrami.

Lekki krążownik typu Namana (nazwa pochodząca od bakurańskiego drzewa owocowego) był jedną z pierwszych konstrukcji stworzonych samodzielnie przez uniezależnioną od Imperium Bakurę. Był również pierwszą jednostką zbudowaną specjalnie pod kątem wykorzystania eksperymentalnego bakurańskiego wynalazku - urządzenia podtrzymującego pole nadprzestrzenne w przypadku wpadnięcia okrętu w obszar sztucznego cienia grawitacyjnego.

Urządzenie to, którego pełna nazwa brzmiała: "system bezwładnościowego podtrzymywania pędu hiperfalowego" (HIMS - hyperwave inertial momentum sustainer), składało się z zestawu dodatkowych cewek hipernapędu, uruchamianych automatycznie w momencie, gdy czujniki okrętu wykryły pojawienie się pola powstrzymującego. W takiej sytuacji podstawowy hipernapęd był wyłączany, a moduł HIMS zapewniał generowanie statycznego hiperpola, które pozwalało jednostce dalej podróżować w nadprzestrzeni dzięki pędowi, który wniosła ona ze swojej dotychczasowej podróży. Zwój zaprojektowany jest tak, aby przepalił się w momencie, w którym nie jest w stanie już dłużej podtrzymywać pola. Okręt wypada wtedy na moment do przestrzeni klasycznej, jednak już po chwili aktywuje się kolejny zwój HIMS, który pozwala jednostce kontynuować podróż rozpędem. I tak dalej, aż do momentu opuszczenia obszaru pola powstrzymującego, lub też do momentu wypalenia się wszystkich zwojów.

Podróżowanie w ten sposób nie jest szczególnie wygodne i wymaga wielkiej uwagi od pilota i nawigatora, którzy muszą na bieżąco korygować wszelkie zboczenia z kursu wynikające z gwałtownej charakterystyki opuszczania nadprzestrzeni i powracania do niej, jednak taktyczna przewaga, jaką może dzięki systemowi HIMS uzyskać okręt bakurański została uznana za wartą takiego ryzyka.

Namana to lekka jednostka patrolowa, przeznaczona przede wszystkim do ochrony granic przed ewentualnym powtórzeniem się najazdu Ssi-ruuków, jak również do zwalczania piratów niepokojących kolonie i szlaki komunikacyjne w pobliżu Bakury. Okręt funkcjonalnie można uznać za bardzo bliski krążownikowi typu Carrack - podobnie jak tamten jest bardzo szybki, ma podobne rozmiary i zbliżone, choć nieco silniejsze i lepiej rozmieszczone uzbrojenie. Dzięki dobremu pancerzowi nie musi bać się nawet najsilniejszych jednostek, jakimi mogliby dysponować piraci, a przed wszystkim, z czym mógłby sobie nie poradzić, może po prostu uciec lub podjąć walkę manewrową.

O ile podczas normalnej służby patrolowej czy antypirackiej bakurańskie okręty nie miały zbytnio okazji skorzystać z aparatury pozwalającej na nieskrępowaną podróż w nadprzestrzeni, o tyle okazała się ona kluczowa podczas kryzysu koreliańskiego, kiedy to miejscowi separatyści wykorzystali pole powstrzymujące do praktycznego odcięcia układu koreliańskiego od reszty galaktyki. Siłom Nowej Republiki udało się wówczas wynegocjować od Bakuran "wypożyczenie" kilku okrętów wyposażonych w HIMS wraz z załogami. Były to przede wszystkim Gwiezdne Niszczyciele typu Bakura, jednak rolę jednostki flagowej tego zgrupowania pełnił lekki krążownik typu Namana o numerze burtowym BLC-7, Intruder. W trakcie walki Intruder został ciężko uszkodzony przez wrogie jednostki samobójcze i, decyzją przebywającego na jego pokładzie Hortela Osillege oraz Gaerieli Captison, aktywowano jego systemy samozniszczenia, aby nie wpadł w ręce wroga. Eksplodując, krążownik zabrał ze sobą nie tylko bakurańskich dowódców, ale także większą część sacorrańskiej floty, co walnie przyczyniło się do wygrania bitwy i rozwiązania kryzysu. Po tym wydarzeniu Bakuranom na dłuższy czas odeszła jednak ochota do podobnych "pożyczek"...

Mało kto w Galaktyce w ogóle słyszał nazwę Aing-Tii, nie mówiąc już w ogóle o skojarzeniu jej z czymś konkretnym. Jedynie mieszkańcy mieszczącego się już praktycznie poza granicami znanych terytoriów przedmurza Kathol mogą powiedzieć na ten temat trochę więcej - widują bowiem od czasu do czasu statki kosmiczne tych tajemniczych obcych, podążające w nieznanym kierunku i nie nawiązujące z nikim kontaktu.

Aing-Tii są gatunkiem wyjątkowo izolacjonistycznym, zamieszkującym nieznaną planetę gdzieś w obrębie Ryftu Kathol. Jej powierzchnię opuszcza tylko kasta mnichów-wojowników, udając się na pielgrzymki po Ryfcie lub na wyprawy wojenne przeciw łowcom i handlarzom niewolników - proceder niewolnictwa jest przez nich uważany za największe zło jakie tylko można wymyślić. Aing-Tii nie mają oporów przed niszczeniem obcych jednostek kosmicznych czy uśmiercaniem osób postronnych, jeśli te wejdą im w drogę; nie przepraszają za to, ale również starają się tego unikać i w miarę możliwości stosować w takich sytuacjach broń ogłuszającą.

Okręty Zgromadzenia Aing-Tii to właśnie jednostki wykorzystywane przez mnichów do podróży kosmicznych - czy to pokojowych, czy wojennych. Na ich kadłubach wytrawione lub wyryte są setki tajemniczych znaków i symboli, z reguły tych samych, które widnieją na skórze (a raczej egzoszkieletowym pancerzu) ich załóg. Statki te zbudowane są przy użyciu własnej technologii Aing-Tii, nie związanej zbyt blisko z tradycyjną sztuką budowania okrętów uprawianą w Znanej Galaktyce i łączącej elementy techniki klasycznej oraz biotechnologii. Kształtem przypominają trzystumetrowe nieregularne cygara czy też podłużne muszle; charakteryzują się obłymi, organicznymi i guzowatymi liniami, przypominającymi nieco postaci samych mnichów. Silniki główne i dysze manewrowe rozmieszczone są na ich powierzchni w sposób zbliżony do losowego, bez zachowania jakiejkolwiek symetrii czy zrozumiałej dla istot ludzkich zasady. Podobnie jak w przypadku krążowników kalamariańskich, każdy okręt wygląda inaczej, chociaż wszystkie da się mniej więcej sprowadzić do wspólnego mianownika jeśli chodzi o wyposażenie czy parametry.

Również uzbrojenie tych jednostek trudno jest określić jako klasyczne. Główną bronią okrętów Aing-Tii są generatory wytwarzające rodzaj specyficznych "pajęczynowatych" wyładowań energetycznych o potężnej sile, będących w stanie wyrządzić szkody nawet jednostkom rozmiarów Gwiezdnego Niszczyciela typu Imperial. Bronią drugorzędną są emitery pola ogłuszająco-ogłupiającego, które wpływa na aktywność mózgową członków załogi trafionych jednostek, całkowicie obezwładniając ich na kilka godzin i przy okazji zupełnie zaburzając ich poczucie czasu. Ogłuszacze te stosowane są z reguły przeciwko natrętnym obserwatorom czy innym osobom, wobec których Aing-Tii nie żywią z natury zbyt negatywnych intencji. Jeśli natomiast chodzi o wrogów, to ulubionym sposobem mnichów na rozprawienie się z nimi jest staranowanie ich jednostki własnym krążownikiem - wszystkie okręty Zgromadzenia posiadają wzmocnione fizycznie, czy też specjalnym polem energetycznym konstrukcje dziobnic, które pozwalają im bezkarnie zniszczyć jednym uderzeniem nawet korwetę koreliańską czy inny obiekt zbliżony do niej wytrzymałością. W ten sposób "usuwane są" zazwyczaj statki handlarzy niewolników; w kolizjach związanych z niespodziewanymi manewrami czy gwałtownym wyjściem z nadprzestrzeni jednostek Aing-Tii zniszczeniu uległo też ("niechcący") kilka zupełnie niewinnych transportowców czy okrętów innych ras rozumnych, które szybko nauczyły się trzymać z daleka od nieobliczalnych pod tym względem mnichów. W przypadku większych starć Aing-Tii starają się najpierw ogłuszyć załogi wroga swoimi promiennikami, a następnie spokojnie je staranować jeden po drugim. Broń energetyczna głównego kalibru stosowana jest tylko w sytuacjach wyjątkowych.

Nietypowy jest również hipernapęd stosowany na jednostkach mnichów-wojowników. Okręty posiadają odpowiednik klasycznego napędu nadprzestrzennego klasy drugiej, jednak nie korzystają z niego zbyt często. Aing-Tii opanowali bowiem pokrewną Mocy technikę "zawijania przestrzeni", dzięki której ich Sanhedrim może przenieść się w dowolne miejsce w ciągu jednej chwili, po prostu rozpływając się w jednym miejscu i pojawiając w drugim. Co ciekawe, żaden z mnichów nie musi być zaznajomiony dokładnie z miejscem docelowym, choć niewykluczone, że osoba inicjująca teleportację musi pozostawać w kontakcie telepatycznym z kimś, kto kiedyś już tam był.

Aing-Tii z zasady nie udają się w dłuższe podróże, więc ich statki kosmiczne można spotkać tylko w obszarze Ryftu Kathol oraz sporadycznie na terenach przedmurza i sektora Kathol. Jedynym znanym wyjątkiem od tej reguły był przypadek, gdy mnisi zdecydowali się w ramach pomocy dla Jorja Car'dasa przeteleportować jego gościa, Talona Karrde na Bastion - no ale Car'das był w pewnym sensie ich wychowankiem i mieszkał na Exocronie, który leży już praktycznie w Ryfcie. Nie był to zresztą precedens, gdyż w obrębie Przedmurza Aing-Tii posiadali kilku sprzymierzeńców, z którymi gotowi byli wymieniać grzeczności, szczególnie, gdy chodziło o zniszczenie formacji bandytów czy oddziałów imperialnych. Z takiego wsparcia skorzystała kilkakrotnie załoga republikańskiej korwety Far Star podczas poszukiwań imperialnego moffa Sarne i w ostatecznej z nim rozprawie, jednak zawsze była to albo pomoc "po znajomości", albo też mnisi-wojownicy mieli swoje własne plany, których wykonanie przypadkiem pomogło również oddziałom noworepublikańskim.

Konfederacja Qektothańska to ciekawy twór militarno-polityczny powstały w niezbadanych przestworzach Przedmurza Kathol. Z początku była to po prostu zapomniana kolonia naukowców, którzy w latach upadku Starej Republiki lub we wczesnych dniach istnienia Imperium zebrali się pod sztandarem poszukiwania biologicznej alternatywy dla technologii mechanicznej, która, jak wierzyli, prowadziła do degradacji i śmierci jednostek i cywilizacji. Z czasem Qektothanie zaczęli coraz bardziej izolować się od świata i zwalczać wszelkie przejawy technologii, równolegle prowadząc coraz bardziej radykalne eksperymenty biologiczne i chemiczne, nierzadko na żywych ofiarach. Gdy już odpowiednio udoskonalili swoje biowyposażenie, postanowili zabrać się za nawracanie innych na swoje poglądy...

Głównymi jednostkami kosmicznymi, które Konfederacja przygotowała do tej misji, były ich własnej produkcji krążowniki uderzeniowe wyposażone w broń biologiczną. Jednostki te rozmiarami i uzbrojeniem odpowiadały raczej fregatom, były jednak w stanie działać samodzielnie przez cały rok, no i stanowiły zaledwie ogniwo w planowanym łańcuchu ewolucji.

Krążownik qektothański kształtem przypomina nieco starodawny statek nawodny odwrócony do góry stępką. Mostek okrętu mieści się w rufowej nadbudówce, a jego cztery działka plazmowe rozmieszczone są na górnej powierzchni jednostki, będąc w stanie prowadzić ogień niemal w zakresie 360 stopni w płaszczyźnie poziomej (przeszkadza w tym tylko nadbudówka) i do góry, pozostawiając jednak całkowicie martwą strefę poniżej kadłuba krążownika. Na dziobie okrętu umieszczona jest jego główna broń, duma naukowców Konfederacji - wysuwany z wnętrza kadłuba paraboliczny miotacz bioenergetyczny emitujące podobne do błyskawic wyładowania jonizujące, obezwładniające trafione jednostki i wprawiające je w zabójczy rezonans, a równocześnie zakażający uszkodzone pojazdy bronią biologiczną pod postacią specyficznych pasożytów zabójczych po kilku lub kilkunastu dniach dla większości humanoidalnych istot rozumnych.

Zarówno działom plazmowym, jak i miotaczowi niestraszne są osłony energetyczne, co czyni je bardzo groźnymi w starciu z jednostkami polegającymi na tym sposobie ochrony przed wrogiem. Emiter bioenergetyczny ma natomiast raczej znikomą szybkostrzelność i po każdym strzale musi być ładowany przez około pół minuty, co daje przeciwnikowi szanse na kontrakcję lub próbę wydostania się z pola ostrzału - przy niewielkiej prędkości maksymalnej i zwrotności krążownika próby takie mogą być dość skuteczne. Kolejnym słabym punktem okrętów qektothańskich są ich osłony, które mogą okrywać tylko część kadłuba krążownika, przy maksymalnym ich rozpięciu obejmującą jedną półsferę. Jak na jednostkę tej wielkości mają one jednak całkiem przyzwoitą moc i mają wsparcie w silnie opancerzonym kadłubie, w sumie czyniąc tę jednostkę odporniejszą od większości korwet i sporej części fregat. Dodatkowym atutem krążowników jest również możliwość przenoszenia sześciu myśliwców - z reguły są to zmodyfikowane maszyny typu Zebra, również wyposażone w broń biologiczną.

Qektothanie kończyli dopracowywać konstrukcję tych okrętów około 8 roku po bitwie pod Yavinem - akurat w momencie, gdy Sektor Kathol stał sie przedmiotem zainteresowania Nowej Republiki. Doprowadziło to do kilku starć republikańskiej grupy zwiadowczej z jednostkami Konfederacji, podczas których to potyczek okazało się, że technologia, wyszkolenie i liczebność oddziałów qektothańskich pozostawiają nieco do życzenia. Zniszczeniu uległ zarówno prototypowy Scourge, będący lżejszą wersją ich krążownika uderzeniowego, jak i kilka późniejszych jednostek z "regularnej", dopracowanej i wzmocnionej serii, z wiodącym The Heart of Flesh na czele.