Przed wybuchem wojen klonów awizo Republiki typu Consular występowało w wariancie lekko uzbrojonym, stworzonym przez podmianę kapsuły dyplomatycznej na moduł z działkami laserowymi, nie był to jednak pełnowartościowy okręt bojowy. Tymczasem po wybuchu konfliktu okazało się, że siłom republikańskim bardzo brakuje jednostki zdolnej zapełnić dziurę między myśliwcami i lekkimi kanonierkami a okrętami typu Acclamator. Aby zaradzić temu problemowi, postanowiono przebudować Consulary do standardu korwety czy też lekkiej fregaty. W krótkim czasie stworzono ustandaryzowany system modyfikacji, nazwany c70 Charger (podobny w założeniach do tego, co stworzono dla korwety koreliańskiej) i rozpoczęto przebudowę tysięcy istniejących awiz dyplomatycznych różnych wariantów. Również kolejne opuszczające stocznie jednostki były już produkowane zgodnie z jego specyfikacją.

Okręty standardu Consular/Charger konkretnie dozbrojono - tym razem już w artylerię umocowaną na stałe, co zlikwidowało problemy z jej zasilaniem, ciągłością prowadzenia ognia czy stabilnością. Na głównym kadłubie okrętu rozmieszczono turbolasery w czterech obrotowych wieżyczkach, a na grzbiecie, na dziobie i rufie dodano działka laserowe do obrony przed myśliwcami. Polepszono również integralność kadłuba okrętu oraz zainstalowano generatory osłon o większej mocy - sprawdzające się już nie tylko w misjach dyplomatycznych, ale i w ogniu prawdziwej walki. Pomieszczenia wewnętrzne również przebudowano, zapewniając miejsce dla 20 żołnierzy oraz do 6 tysięcy ton ładunku, dzięki czemu Charger może działać jako szybka, uzbrojona jednostka zaopatrzeniowa. Ulepszono również hipernapęd do poziomu pozwalającego na osiągnięcie prędkości rzędu klasy 1.5.

Jednostki tego typu były częstym widokiem w drugiej połowie wojen klonów, także z tego względu, że większość nakładów na flotę przeznaczana była na konstruowanie i budowę nowych krążowników - Gwiezdnych Niszczycieli typu Victory czy Venator. Mimo, że z czasem w linii pojawiły się lekkie krążowniki Arquitens, Consular/Charger pozostał praktycznie do końca standardem jednostki eskortowej, a wiele z tych jednostek stało się po zakończeniu konfliktu bardzo pożądanymi nabytkami w kręgach piratów, najemników czy przemytników, jak również lokalnych sił bezpieczeństwa.