Krótko po opanowaniu Coruscant, stratedzy wojskowi Nowej Republiki zaczęli zastanawiać się nad stworzeniem spójnej doktryny dla floty kosmicznej tego w zasadzie nowego państwa galaktycznego. Przygotowując projekt modernizacji floty określany jako Nowa Klasa, zdecydowano, że głównymi zadaniami nowych okrętów będą nie dalekie, samodzielne misje połączone często z podbojami, jak to było za czasów Imperium, ale przede wszystkim działania na już ucywilizowanych i włączonych do Nowej Republiki (metodami politycznymi) terytoriach - patrole, misje porządkowe i antypirackie oraz obrona terytoriów przed zewnętrzną (w tym imperialną) agresją. Dlatego postawiono na jednostki o mniejszej niż dotychczas samodzielności, o większej efektywności systemów pokładowych i zmniejszonej liczebności załogi. Dzięki redukcji zapasów pokładowych okręty mogły mieć lepiej rozplanowaną przestrzeń wewnętrzną i być skuteczniejsze w akcji, a wymagane zaopatrzenie mogło być bez problemów dowożone z bazy w jeddnym z zaprzyjaźnionych układów planetarnych. Do tego potrzeba było jednak wyspecjalizowanej jednostki - zaopatrzeniowca, zwanego czasem tendrem.

Wspomniana jednostka to zaopatrzeniowiec typu Hajen. Zaprojektowany został zaraz po lekkim krążowniku Sacheen w oparciu o ten sam szkielet konstrukcyjny, co sprawdziło się tak dobrze, że również i kolejne okręty Nowej Klasy postanowiono tworzyć parami: lotniskowiec Defender z krążownikiem Majestic, lotniskowiec Endurance z Gwiezdnym Niszczycielem Nebula a kanonierkę Warrior ze zwiadowczym Agave. O ile jednak Sacheen to uniwersalny okręt wojenny, o tyle Hajen zaprojektowany został jako gigantyczne pudło transportowe mające przewieźć jak najwięcej potrzebnych flocie towarów: od paliwa, przez części zamienne, gaz do blasterów i turbolaserów, aż po wodę, żywność i artykuły pierwszej potrzeby dla załóg i droidów.

Załoga tego niemal czterystumetrowego tendra liczy zaledwie 6 osób, co udało się uzyskać między innymi dzięki zastosowaniu dużej ilości wyspecjalizowanych droidów oraz wysokiemu poziomowi automatyzacji systemów pokładowych. Hajen nie został w ogóle uzbrojony, gdyż założono, że zmniejszyłoby to jego efektywność jako transportowca, a w niebezpiecznych rejonach zawsze będzie można przydzielić mu osłonę. Nie zrezygnowano natomiast z osłon oraz wysokiej klasy silników i hipernapędu, dzięki którym zaopatrzeniowiec może bez trudu dotrzymać kroku bojowym jednostkom floty i dostarczać swój ładunek w rozsądnym czasie. W porównaniu do Sacheena zwiększyła się natomiast bezwładność okrętu, co wpłynęło na redukcję zwrotności - nadal jednak nie jest z tym tak źle, jak u większości frachtowców cywilnych.

Czym tender Hajen nie jest? Przede wszystkim nie jest jednostką naprawczą. Projektanci założyli, że w świetle coraz bardziej brutalizującej się walki w kosmosie niewielkie są szanse, aby uszkodzony w boju okręt był w stanie przeżyć aż do momentu zajęcia się nim przez zewnętrzne oddziały naprawcze. Założono, że w przyszłości ciężko uszkodzona jednostka albo ulegnie zniszczeniu, albo jej załoga będzie w staie załatać ją na tyle, że ratownicy ocalą rozbitków - a okręt i tak nie będzie się już nadawał na wiele więcej niż tylko cel ćwiczebny. W związku z tym wyposażono Hajena w wydajne systemy transportu ładunków, ale nie w mechanizmy czy zasoby naprawcze - oceniono zresztą, że zabiłoby to jego główną zaletę, czyli specjalizację. Hajen jest więc latającym magazynem przydatnych zasobów, kursującym stale między flotą a bazą zaopatrzeniową i dzięki temu nie tylko zapewniającym okrętom wojennym niezbędne do funkcjonowania zapasy, ale wręcz pozwalającym im na na praktycznie nieskończone przebywanie w polu.