Lasery to podstawowa i najpopularniejsza w Galaktyce broń energetyczna, najskuteczniejsza przeciw lekko i średnio opancerzonym celom w rodzaju transportowców i myśliwców kosmicznych, a także do punktowego niszczenia celów o niewielkich rozmiarach lub wrażliwych podzespołów większych obiektów.

W zależności od przeznaczenia i rodzaju jednostki, której wyposażenie stanowią, lasery mogą mieć różną moc i być montowane w wielu różnych konfiguracjach: pojedyncze, sprzężone, w wieżyczkach lub bateriach. Typowy zasięg działka to zazwyczaj dwadzieścia-kilka jednostek (w atmosferze spada do dwóch i pół kilometra), jednak walki z ich użyciem toczy się zazwyczaj na dużo bliższych dystansach. Wiązki laserowe mogą być odchylane lub pochłaniane przez tarcze energetyczne - oczywiście jeśli te drugie dysponują wystarczającą mocą.

Lasery stanowią z reguły podstawowe wyposażenie myśliwców kosmicznych. Montowane są w kadłubie maszyny lub na jej skrzydłach, a cięższe myśliwce (np. ARC-170) i bombowce miewają ponadto uzbrojonych w działka laserowe strzelców ogonowych. Działka stanowią również główną broń defensywną ciężej uzbrojonych spośród frachtowców (zazwyczaj instalowane są wtedy w ruchomych wieżyczkach), lub też broń ofensywną na jednostkach należących do przemytników, przestępców i łowców nagród. Na okrętach liniowych baterie działek laserowych często pełnią rolę artylerii przeciwlotniczej, przeznaczonej do zwalczania myśliwców i lekkich kanonierek wroga.

Broń laserową zamontowaną w jednym kierunku z reguły można sprzęgać tak, aby wszystkie lufy oddawały salwę równocześnie - w wielu przypadkach jest to jedyny przewidziany przez producenta tryb prowadzenia ognia, nierzadko jednak możliwe jest wykorzystanie innych kombinacji (np. myśliwiec TIE może prowadzić ogień parami lub na przemian, a X-wing ma dodatkowo w standardzie możliwość sprzęgania działek laserowych po dwa.

Działka sprzężone mogą mieć regulowany punkt zbieżności, czyli miejsce, w którym spotykają się promienie z nich wystrzelone - pozwala to na osiąganie większej siły przebicia dzięki koncentracji ognia. Najstarsze rozwiązanie to regulacja podczas przeglądu technicznego, w nowszych maszynach pilot może to jednak czasem robić podczas lotu. W niektórych przypadkach wybrać można jedno spośród kilku predefiniowanych ustawień, najbardziej zaawansowane systemy są natomiast sprzężone z komputerem celowniczym, który automatycznie dostosowuje punkt zbieżności w zależności od odległości do namierzonego aktualnie celu.

Niezależnie od mocy broni, trzeba mieć na działka laserowe pozwolenie, nie wspominając oczywiście o aktualnej rejestracji statku w BoSS. Im silniejsza jest broń pokładowa, tym trudniej jest uzyskać na nią zezwolenie. Lekkie działka laserowe w rodzaju Vonaka są zazwyczaj najcięższą bronią, na jaką zezwalają imperialne przepisy w odniesieniu do jednostek cywilnych - zazwyczaj bowiem statki uzbraja się raczej w blastery. Łowcy nagród z ważnymi certyfikatami i licencjami mogą sobie z reguły pozwolić na więcej, a i w rejonach częściej nawiedzanych przez piratów łatwiej jest uzasadnić potrzebę korzystania z cięższego sprzętu w rodzaju (do samoobrony). Oczywiście przemytnicy i inni "przedsiębiorcy" podobnego autoramentu wiedzą również, że wiele zezwoleń można za odpowiednią kwotę po prostu kupić i spokojnie montują sobie ciężkie działka laserowe w rodzaju Tomrala, są też i tacy, którzy "zapominają" o rejestracji i liczą na przeoczenie patroli, lub też z racji swoich obowiązków zawodowych (piractwo, rebelia) nie są zainteresowani robotą papierkową. Ukrywanie działek laserowych też się zdarza, jednak jest o tyle trudne, że emitują one dość silną sygnaturę energetyczną, no i mają spore rozmiary.

Typowym laserowym zestawem przeciwlotniczym montowanym na okrętach wojennych jest natomiast produkowana przez Corellian Engineering Corporation bateria AG-2G składająca się czterech działek laserowych obracających się na wspólnej podstawie. Jest ona obsługiwana przez pojedynczego operatora, który może ustalać, w jakiej kolejności i konfiguracji mają strzelać poszczególne działka. Ich bazowa szybkostrzelność to 1 strzał na 1,32 sekundy, a więc przy wybraniu "ognia ciągłego" broń ta wystrzeliwuje wiązkę laserową co 1/3 sekundy, a przy strzelaniu salwami - co półtorej sekundy daje ognia z czterech rur. AG-2G jest powszechnie znana z wysokiej skuteczności i spójności wiązki na dalekim zasięgu, a także dużej szybkości obrotu w poziomie. Autonomiczny system naprowadzania może sam wnosić poprawki i sugerować moment otwarcia ognia - jest on w stanie namierzyć cel o wielkości minimum 4 metrów pozostający w polu obserwacji przez przynajmniej półtorej sekundy (myśliwce TIE i inne szybkie maszyny bojowe są zazwyczaj w stanie tego uniknąć, co zmusza operatorów uzbrojenia do polegania na własnym refleksie i wyczuciu, jednak do zwalczania statków kosmicznych nieco większego kalibru jest to niemal jak znalazł). Operator działka pozostaje oddzielony od niego charakterystycznym iluminatorem z transparistali co w ograniczonym zakresie chroni go przed skutkami ewentualnej eksplozji w przypadku przeładowania emiterów lub bezpośredniego trafienia.

Podobnym, acz cięższym i znacznie starszym sprzętem jest poczwórny DL-III NightFang produkowany przez GolanArms i wykorzystywany między innymi na orbitalnych stacjach bojowych typu FireStar.