Lekkie krążowniki budowane (a raczej konwertowane z okrętów badawczo-eksploracyjnych i im podobnych) przez kalamarian przyjęło się oznaczać jako MC40 i MC40a - a ich najłatwiej rozpoznawalną charakterystyczną cechą jest umieszczenie dwóch spośród silników na górnej powierzchni kadłuba, w przedniej części jednostki.

Okręty te porównywalne są pod względem osiągów z fregatą typu Nebulon, a główna różnica jest taka, że ze względu na swoje pochodzenie są lepiej przystosowane do samodzielnych działań bez kontaktów z flotą - przynajmniej jeśli chodzi o materiały potrzebne do życia i funkcjonowania. Dlatego też z reguły wysyłane są na dalekie patrole w rzadko zamieszkane obszary, lub też do samodzielnych misji przeciwko określonym celom imperialnym. Podczas gdy ciężkie krążowniki rodziny MC80 pozostają zazwyczaj we Flocie, lub też wysyła się je do walki przeciw silnym zgrupowaniom floty imperialnej, lekkie kalmary wypełniają wszelkie zadania nieco mniejszego kalibru - ale rzadko mniejszej wagi. W przypadku działań w linii pełnią natomiast rolę wsparcia dla swoich większych braci.

Krążownik MC40a jest uzbrojony lepiej od fregat czy korwet, bolączką jego pozostaje jednak, podobnie jak u "osiemdziesiątek", słaba moc pojedynczych turbolaserów. Oczywiście w przypadku, gdy zachodzi taka konieczność, CRL potrafi swojego przeciwnika dosyć mocno i poważnie ukąsić, jednak może mieć pewne problemy w pokonaniu jednostki klasy standardowego imperialnego krążownika. Z tego więc względu dowódcy MC40 wolą wykorzystywać w boju posiadane na pokładach myśliwce, pozostając z okrętem w bezpiecznej odległości od cięższych okrętów i instalacji wroga. Dzięki takiemu podejściu oraz faktowi, że CRL zazwyczaj cały czas pozostają w aktywnej służbie, to właśnie piloci z dywizjonów stacjonujących na tych okrętach uchodzą często za najtwardszych i najbardziej doświadczonych weteranów.