Republikańska kanonierka LAAT (Low Altitude Assault Transport - transportowiec szturmowy niskiego pułapu) to podstawowy środek transportu i wsparcia pola walki dla Wielkiej Armii Republiki w okresie wojen klonów. Kanonierka jest zasadniczo pojazdem atmosferycznym, przystosowanym jednak również do ograniczonego działania w kosmosie, dzięki czemu może startować bezpośrednio z dużych okrętów gwiezdnych znajdujących się na orbicie. Pojazd wyposażony jest w tarczę energetyczną pełniącą rolę osłony termicznej podczas wchodzenia w atmosferę, jak również w odrzucane silniki wykorzystywane podczas lotu w przestrzeni i do zejścia z orbity. Standardowy modelu tego pojazdu nie jest jednak w stanie o własnych siłach wrócić na orbitę.

Jednostka ta posiada napęd hybrydowy - oprócz mieszczących się w dolnej części jej kadłuba repulsorów nośnych oraz repulsorów manewrowych ukrytych w końcówkach skrzydeł, wyposażona jest w dwa silniki turbowentylatorowe (odrzutowe) o sterowanym wektorze ciągu, wykorzystywane podczas lotu w atmosferze. LAAT, będąca następcą zbudowanego lata wcześniej i wykorzystywanego m.in. przez siły policyjne na Coruscant transportowca VAAT, występuje w kilku wariantach - podstawowym, dostosowanym do przewozu i desantowania piechoty, oraz specjalistycznych, uzupełniających.

Podstawowym wariantem tego pojazdu jest LAAT/i (infantry - piechota) - maszyna zdolna do przeniesienia plutonu żołnierzy jako desantu, a dodatkowo zabierająca na pokład cztery skutery repulsorowe jako drużynę zwiadu dla sił naziemnych. Załogę takiej jednostki stanowią cztery osoby: pilot i drugi pilot, zajmujący miejsca w kabinie dziobowej w układzie "tandem", oraz dwóch strzelców w obrotowych, kulistych wieżyczkach wyposażonych w wielowiązkowe działka laserowe.

Siedzący z przodu pilot ma do swojej dyspozycji główną broń tej jednostki - dwa potężne działa elektromagnetyczne. Te akceleracyjne wyrzutnie strzelają pociskami fizycznymi różnego typu, od rozpryskowych, udarowych i kumulacyjnych, przez nuklearne i EMP, aż po klasyczne penetratory. Pocisk opuszcza wyrzutnię z początkową prędkością nadaną przez samo działo, po czym uruchamia własny napęd i kieruje się do celu albo po z góry ustalonej trajektorii, albo też naprowadzany sygnałami z jednostek kosmicznych lub naziemnych - na przykład wysuniętych do przodu zwiadowców albo oznaczającego cel oddziału komandosów, który przeniknął na tyły wroga. Dzięki temu kanonierki mogą atakować cele znajdujące się poza polem widzenia (nawet i poza linią horyzontu), a dokładne miejsce uderzenia może być precyzyjnie wyznaczone na kilka chwil przed dotarciem pocisku na miejsce. Siła pocisku z klasyczną głowicą burzącą odpowiada - uśredniając - salwie z czterech działek myśliwca kosmicznego, a więc na planetarnym polu bitwy nie posiada wielu sobie równych, oczywiście dopóki do akcji nie wkroczy ciężka artyleria. Magazyny amunicji do głównych dział umieszczone są w wewnętrznych częściach skrzydeł statku, skąd specjalne taśmowe podajniki podają ją bezpośrednio do wyrzutni, zapewniając wysoką szybkostrzelność. Pilot posiada również kontrolę nad ośmioma pociskami powietrze-powietrze, w które można wyposażyć LAAT/i, aby mogła korzystać z nich do samoobrony w przypadku napotkania myśliwców wroga, jak również do utorowania sobie drogi przez ewentualną blokadę powietrzną mającą na celu uniemożliwienie desantu.

Kolejny członek załogi, drugi pilot, odpowiedzialny jest za obsługę trzech działek laserowych zainstalowanych w zdalnie kierowanych wieżyczkach. Dwa z nich rozmieszczone są po obu stronach dzioba kanonierki i mogą prowadzić ostrzał wspólnie do przodu lub też pokrywać ogniem obszar w zakresie po około 120 stopni od dziobu w kierunku rufy, trzecie natomiast zainstalowano w ogonie LAAT/i, aby całkowicie domknąć obszar ostrzału. Broń ta służy przede wszystkim do czyszczenia przedpola i terenu lądowania z wrogich sił oraz wspierania desantowanych oddziałów - zarówno przez zapewnienie im osłony podczas opuszczania pokładu LAAT/i lub wchodzenia na jej pokład, jak i przy wykorzystaniu transportowca jako maszyny wsparcia pola walki.

Kanonierka może mieć na pokładzie jeszcze dwóch członków załogi - strzelców obsługujących każdy po jednej obrotowej wieżyczce wyposażonej w wielowiązkowe działko laserowe, zwane również laserem kompozytowym. Broń ta może być instalowana lub demontowana w zależności od potrzeby. Jeśli wiezyczki są zamontowane, to w położeniu spoczynkowym znajdują się wewnątrz ładowni LAAT/i, skąd mogą być wysuwane na specjalnych wysięgnikach, by zająć miejsce z przodu po obu burtach maszyny. Celowanie ze stanowiących ich uzbrojenie działek odbywa się zarówno przez obrót samej wieżyczki, jak i przez odpowiednie skierowanie promieni lasera w tak, aby skupiły się precyzyjnie w pożądanym punkcie, co pozwala na skuteczne punktowe przebijanie nawet bardzo odpornych pancerzy. Po jednej, tym razem automatycznie sterowanej wieżyczce można również umieścić w każdym ze skrzydeł kanonierki blisko jego końca, zapewniając im szerokie pole ostrzału zarówno w górę, jak i w dół jednostki. Wszystkie te działka służą przede wszystkim samoobronie statku i sprawują się skutecznie w zestrzeliwaniu droidów-mysliwców Separatystów, można je jednak wykorzystać również przeciwko celom naziemnym czy sile żywej przeciwnika (chociaż do tego celu załogi wolą stosować pociski rozpryskowe z antymaterią wystrzeliwane z dział głównych). Kapsuły strzelców pokładowych są hermetyczne i zapewniają ograniczony czas autonomiczności w przestrzeni kosmicznej, nawet po oddzieleniu od jednostki macierzystej.

Zróżnicowane uzbrojenie kanonierki sprawia, że jest ona skuteczna przeciwko różnym rodzajom celów, chronionych w różny sposób. Najbardziej wszechstronne zastosowania posiadają działa elektromagnetyczne, z których pociski mogą być używane, jak już wspomnieliśmy, do obszarowego niszczenia piechoty czy lekkiego sprzętu wroga, ale także i do szeregu innych zadań, począwszy od ataków na umocnienia i instalacje naziemne, a skończywszy na precyzyjnych uderzeniach chirurgicznych w infrastrukturę i elementy dowodzenia. Rakiety te wyrzucane są z prędkością naddźwiękową, mogą manewrować, trafiać w cele nie znajdujące się w polu widzenia, no i, jako pociskom fizycznym, nie przeszkadzają klasyczne tarcze energetyczne. Z kolei wiązki z broni energetycznej trafiają w cel praktycznie natychmiast, przez co trudniej jest ich uniknąć; mają większą szybkostrzelność i nie straszna jest im groźba zestrzelenia. Komplet uzupełniają pociski samosterujące, które we własnym zakresie ścigają latające cele zmuszając je do uników, co często wystawia je na ogień innego rodzaju uzbrojenia.

O ile kanonierka typu LAAT/i jest skuteczną jednostką bezpośredniego wsparcia pola walki, o tyle jednak jej głównym atutem na polu bitwy jest możliwość dokonania skutecznego desantu. Cztery skutery repulsorowe typu BARC mogą wkroczyć do akcji jeszcze w czasie lotu - po osiągnięciu przez ich nosiciela maksymalnego dla nich pułapu lotu, otwarta zostaje odchylana do dołu tylna rampa ładunkowa, a skutery uruchamiają własne repulsory i podążają swoją drogą, zazwyczaj w celu zabezpieczenia obszaru lądowania. Reszta desantu może opuścić LAAT/i zarówno tą samą drogą, jak i przez olbrzymie boczne włazy, odsuwane na boki i do tyłu i w pozycji otwartej odsłaniające niemal cały przedział ładunkowy. Dzięki temu znajdujący się tam żołnierze mogą od razu w gotowej formacji wkroczyć do akcji, jak również prowadzić ogień z wnętrza pojazdu. Cała ładownia chroniona jest polem kompensacyjnym, które broni pasażerów przed skutkami przeciążeń w wyniku gwałtownych manewrów, jakich nie brak podczas lotów na niskim pułapie czy w walce powietrznej, pozwala również na skuteczne udzielanie pierwszej pomocy w sytuacji, w której kanonierka wykorzystywana jest do ewakuacji rannych. W sytuacji awaryjnej boczne drzwi mogą być otwarte ręcznie, lub też w całości odstrzelone, aby pozwolić pasażerom na szybkie opuszczenie pokładu mimo uszkodzenia mechanizmów otwierających i/lub prowadnic.

Przednia część kadłuba, poniżej kabin pilotów, mieści dodatkowe wyposażenie i zapasy amunicji, a także sprzęt medyczny - w tym miejscu na pokładzie standardowo znajduje się również droid medyczny typu IM-6. Pomieszczenie techniczne od pokładu desantowego oddzielone jest hermetyczną grodzią, w pełni autonomiczna jest również sama kabina pilotów, która w momencie zestrzelenia kanonierki może być odstrzelona jako kapsuła ratunkowa.

Kanonierki LAAT/i używane były szeroko już od czasów bitwy o Geonosis, w której wzięło udział 1600 tych maszyn, i należały prawdopodobnie do najliczniej produkowanych pojazdów kosmicznych ery wojen klonów. Znajdowały się przede wszystkim na wyposażeniu jednostek typu Acclamator i Venator, a służyły zarówno do przerzucania (lub ewakuowania) sił regularnych, jak i oddziałów komandosów, Jedi czy awaryjnego zaopatrzenia. Egzemplarze tych maszyn przypisane do sił specjalnych były zazwyczaj dodatkowo modyfikowane i modernizowane, a z biegiem czasu znaczna ich ilość zyskała własne, unikalne malowanie - najczęściej spotykanymi wzorami były rozmaite wariacje na temat zębatych paszcz lub skąpo odzianych przedstawicielek ras humanoidalnych (ze szczególnym uwzględnieniem Twi'lekanek).

Na Geonosis jednostki te wzięły udział w ewakuowaniu ocalałych Jedi z areny Petranaki, ale przede wszystkim zaangażowały się w główną bitwę, gdzie poza tradycyjnymi działaniami zostały wykorzystane do zwalczania wrogich statków kosmicznych i zniszczyły wiele uzbrojonych transportowców typu Hardcell oraz podejmujących próbę ucieczki rdzeni pancerników Lucrehulk. Wspierając siły naziemne zapisały dodatkowo na swoje konto wiele zniszczonych droidów Hailfire. Sukcesy odnoszone przez te maszyny na polach bitew skłoniły Separatystów do skonstruowania maszyn przeznaczonych specjalnie do walki z nimi w warunkach atmosferycznych - latających droidów HMP i MAF.

W kosmosie kanonierki zmuszone bywały również ścierać się z droidami-sępami i innymi myśliwcami kosmicznymi, co z reguły dużo mniej wychodziło im na zdrowie - zazwyczaj przydzielano im więc na tym etapie własną eskortę myśliwską, często złożoną z maszyn typu V-19 Torrent.

Po zakończeniu wojen klonów LAAT/i były jeszcze przez pewien czas wykorzystywane przez Armię Imperialną, powstała nawet ich wersja rozwojowa - kanonierka MAAT (Mutli Altitude Assault Transport - transportowiec szturmowy wielu pułapów). Powoli jednak jednostki te były wypierane przez nowsze modele desantowców, ze szczególnym uwzględnieniem szybkich lądowników i barek desantowych zdolnych do wchodzenia w atmosferę z prędkością niemalże uniemożliwiającą przechwycenie.

Poza wariantem przewidzianym do transportu piechoty, stworzono również kilka innych odmian kanonierki LAAT. LAAT/v (vehicle - pojazd) wyglądały niemal identycznie i przystosowane były do przewożenia do 16 skuterów repulsorowych lub 8 cięższych wojskowych śmigaczy w ładowni poszerzonej kosztem przedziału desantowego. LAAT/c (carrier - nosiciel) były natomiast dalej posuniętą modyfikacją i ich zadaniem było zapewnienie transportu ciężkim pojazdom bojowym. Istniały również inne warianty tej jednostki, wśród nich opancerzone "niszczyciele czołgów" oraz wyposażone w ściśle tajne modyfikacje maszyny służące jako transportowce dla sił specjalnych.