Kimogila (nazwa pochodzi od olbrzymiego drapieżnego gada z planety Lok) to kolejny myśliwiec kosmiczny produkcji MandalMotors stworzony we wczesnym okresie istnienia Imperium. Podobnie jak poprzednie maszyny, Scyk i Dunelizard, przeznaczony był przede wszystkim dla odbiorców indywidualnych, w tym najemników, sił obronnych planet i oczywiście większych organizacji przestępczych. W krótkim czasie Kimogila zyskał(a?) dużą popularność jako uniwersalna maszyna szturmowa, nie osiągając wprawdzie sukcesu na miarę Y-winga, jednak plasując się pewnie w galaktycznej czołówce.

Wypuszczenie w prywatne ręce tak silnie uzbrojonego myśliwca nie byłoby prawdopodobnie możliwe gdyby nie pewien trik - Kimogilę uznano oficjalnie za wersję rozwojową G1-M4-C Dunelizarda, dodatkowo maskaradę tę wzmacniając odpowiednią kwotą kredytów przekazaną nieoficjalnie imperialnemu doradcy sprawującemu pieczę nad MandalMotors. W ten sposób poszczególni użytkownicy byli w stanie w zasadzie legalnie nabyć maszynę będącą i groźnym bombowcem atmosferycznym, i skutecznym ciężkim myśliwcem szturmowym do walk w kosmosie. Imperialne Ministerstwo Przestrzeni nie było zadowolone, kiedy sobie to uświadomiło...

Ze względu na swoją wagę, rozmiary i ilość uzbrojenia maszyna ta jest dwuosobowa, z opcją zainstalowania droida astromechanicznego odpowiedzialnego za nawigację w nadprzestrzeni. Cztery sprzężone działka laserowe czynią ją groźną w starciu bezpośrednim z wrogimi myśliwcami, szczególnie w połączeniu z całkiem sporą zwrotnością oraz mocnym opancerzeniem. Do zwalczania większych celów w rodzaju kanonierek Kimogila może zastosować średnie rakiety, których posiada całkiem spory zapas, a na szczególnie ciężkie czasy zainstalowano jej również wyrzutnię torped protonowych z niewielkim zapasem amunicji. Wyrzutnia rakiet kontrolowana jest przez drugiego pilota / strzelca, co pozwala na skuteczne wykorzystanie jej podczas walki manewrowej, a torpedy odpalać może albo pierwszy pilot, albo strzelec, dzięki czemu podczas nalotu na cele naziemne lub orbitalne możliwe jest równoczesne korzystanie z obu tych cięższych środków perswazji.

Podobnie jak w poprzednich konstrukcjach MandalMotors, główną jednostkę napędową myśliwca stanowi potężny pojedynczy silnik jonowy stanowiący zasadniczą część kadłuba. Wspomagają go dwa silniki manewrowe, a w czasie lotu w atmosferze dodatkowej siły nośnej dostarczają spore płaty skrzydeł. Na ich końcach umieszczono dwa spośród działek laserowych, a dla dwóch pozostałych znalazło się miejsce bezpośrednio pod kokpitem pilota, który umieszczony jest z samego przodu kadłuba jak w Scyku czy w... patrolowcu Firespray. Dwa działka w osi maszyny zmniejszają problemy ze zbieżnością ognia, natomiast dwa oddalone od niej pozwalają na lepsze pokrycie celu ogniem. W tym drugim aspekcie nie jest to może aż tak skuteczne jak u X-winga albo TIE Interceptora, ale dodaje Kimogili jeszcze nieco więcej uniwersalności.

Na konstrukcji Kimogili MandalMotors oparło swoją kanonierkę typu Krayt - ostatnie ogniwo w ewolucji tej serii maszyn.