Mina jonowa to twórcza adaptacja miny uzbrojonej w działko laserowe. Jej sposób działania jest praktycznie taki sam, podobnie także kształtuje się taktyka wykorzystania tej broni. Dodatkowym atutem min jonowych jest fakt, że nie niszczą one, a jedynie unieruchamiają jednostki, które miały pecha znaleźć się w ich zasięgu. Stąd też broń ta szybko zaczęła być wykorzystywana do blokowania szlaków handlowych, a w szczególności do przeprowadzania zasadzek bez obawy, że wpadną w nie i zostaną zniszczone statki cywilne. Miny jonowe bywają też stosowane przez służby celne jako środek ułatwiający przechwycenie przemytników.

Ze zrozumiałych przyczyn broń ta spotkała się też z ciepłym przyjęciem u niektórych piratów, którzy opracowali metodę działania polegającą na umieszczeniu pola min jonowych na obszarze trasy nadprzestrzennej, a później stosowania rozmaitych sposobów, aby podróżujące nią statki handlowe wyrzucić z nadprzestrzeni prosto w przygotowane miejsce. Jest to dosyć kosztowne i wymagające sprawnej koordynacji, ale w krytycznym momencie dostarcza siły ognia dużo większej niż ta, jaką byłyby w stanie zapewnić zwykłe jednostki pirackiej floty. W ten właśnie sposób próbowano nawet przechwycić imperialny prototyp myśliwca TIE Defender podczas walk sił lojalnych Imperatorowi z frakcją admirała Zaarina.

Mina Mk.III Defender produkcji Merr-Sonn to jedna z najsilniejszych min jonowych, bardzo dobrze sprawdzająca się w działaniach blokadowych. W przeciwieństwie do większości standardowych modeli, na przykład Typu B produkowanego przez Arakyd, Defender nawet jednym strzałem ze swojego pokładowego działa jonowego jest w stanie poważnie uszkodzić nowoczesny myśliwiec kosmiczny czy lekki frachtowiec. Słabą stroną tej broni jest jej krótki zasięg, jednak aby zrekompensować tę wadę, minę wyposażono w systemy maskujące znacznie utrudniające jej wykrycie z większych odległości.