Kiedy zachodzi potrzeba naprawienia wielkiego okrętu kosmicznego w rodzaju imperialnego Gwiezdnego Niszczyciela, w praktyce da się to zrobić tylko w przestrzeni kosmicznej. Dlatego Marynarka Imperialna wraz z rozwojem swojego ramienia bojowego rozwijała również sektor remontowy, a w szczególności - orbitalne stocznie naprawcze o modułowej konstrukcji. Wśród nich jedną z najpopularniejszych była stocznia KDY typu II.

Odpowiednio rozbudowana i zaopatrzona oraz obsadzona wykwalifikowanym personelem stocznia orbitalna typu II może nie tylko prowadzić przeglądy i naprawy, w tym także generalne, okrętów gwiezdnych, ale też podjąć się budowy nowych jednostek. Prace takie zazwyczaj powierza się firmom zewnętrznym, które zatrudniają własnych pracowników, niewolników i droidy, wszystko oczywiście pod kontrolą głównego wykonawcy oraz przedstawicieli wojska.

Podstawowym elementem konstrukcyjnym tej instalacji jest mierzący 1200 metrów samodzielny moduł stoczniowy o podłużnym kształcie. Jego autonomia pozwala mu na obsługiwanie w pojedynkę jednostek kalibru lekkich krążowników, jednak prawdziwa jego siła objawia się po zestawieniu kilku lub kilkunastu sekcji w większy kompleks stoczniowy, mogący remontować Gwiezdne Niszczyciele typu Imperial czy nawet Executor. Elementy można konfigurować dowolnie, choć zazwyczaj tworzy się z nich sześcian lub trójwymiarową kratownicę, aby konstrukcja była bardziej zwarta i przez to łatwiejsza do obrony oraz ochraniania tarczami energetycznymi.

Stocznie orbitalne typu II są obiektami w pewnym sensie ruchomymi. Nie posiadają wprawdzie klasycznych silników, wyposażono je jednak w hipernapęd, z którego mogą skorzystać przy wsparciu potężnych holowników gwiezdnych będących w stanie ruszyć nimi z miejsca i rozpędzić do wymaganej prędkości. Z możliwości tej korzysta się raczej rzadko, pozwala to jednak na szybkie dostarczenie doku naprawczego w rejon, gdzie jest on pilnie potrzebny, bez konieczności długiego i uciążliwego budowania go na miejscu.

Stocznia jest nieźle opancerzona i posiada dość silne osłony o promieniu efektywnym 200 metrów, ale jej główną obroną są jednostki przydzielone jej w charakterze eskorty. Zależy to oczywiście od znaczenia danej instalacji, jednak za czasów świetności Imperium doktryna przewidywała obronę każdej stoczni przy pomocy standardowej formacji eskortowej - a więc na papierze średnio 108 okrętów - oraz kompanii szturmowców. W praktyce było z tym różnie, a w miarę kurczenia się zasobów wojennych siły eskorty redukowano do absolutnego minimum lub nawet do zera.

Zarządzanie stoczniami odbywa się na poziomie sektora - każdy dowódca tego szczebla (zazwyczaj wysoki admirał, z reguły będący również moffem) ma obowiązek zapewnić taką ilość placówek, aby były one w stanie na bieżąco zapewniać wsparcie całej jego flocie. Nominalnie sektor powinien posiadać dwa pełnowymiarowe doki kosmiczne Rendili będące centrum kompetencji technicznych, oraz taką ilość wspierających je stoczni orbitalnych, aby spełnić wspomniane wymagania remontowe. W praktyce jednak zdarzało się, że całą pulę zgarniały te drugie, będąc w stanie (lub starając się) zastąpić dedykowane placówki konstrukcyjne.

Do stoczni remontowych typu II należały obiekty przypisane do imperialnej Czarnej Floty - pięć takich kompleksów zostało przejętych przez Yevethów, przemieszczonych w sekretne lokalizacje i intensywnie wykorzystywanych między 4 a 16 rokiem ABY.