Niektórzy twierdzą, że wojna jest naturalnym przedłużeniem polityki, prowadzonym przy użyciu nieco innych środków. Skoro tak, to trudno się dziwić, że jeden z najbardziej politycznych gatunków rozumnych w Galaktyce, Bothanie, dość dużą wagę przykłada do posiadania własnych sił bojowych i nawet w przypadku sprzymierzenia się z dowolną siłą zewnętrzną w rodzaju Imperium czy Republiki stara się zachować ich odrębność.

Już kilka lat po klęsce Imperium pod Endorem Bothanie, formalnie działając w ramach struktury wojskowej Nowej Republiki, korzystali z własnych, autonomicznych zespołów nazwanych po prostu "Formacjami Odpowiedzi Bojowej", z których jeden wziął udział w ostatnim etapie polowania na moffa Sarne w sektorze Kathol. Z jednej strony mogli dzięki temu być częścią floty republikańskiej, z drugiej - w przypadku odniesienia jakiegoś spektakularnego sukcesu mogli go przypisać wyłącznie sobie. Dalej wyglądało to podobnie - z jednej strony, coraz więcej bothańskich figur wojskowych awansowało na ważne stanowiska we flocie i armii Nowej Republiki, ale z drugiej zawsze starano się, aby lojalność pozostawała przede wszystkim przy ich własnej planecie, klanie i frakcji.

Jednym z widocznych znaków tego dwoistego sposobu egzystencji jest pierwszy zaprojektowany na Bothawui duży okręt wojenny - bothański krążownik szturmowy. Pierwsze jednostki tego typu opuściły stocznie już po podpisaniu pokoju między Resztkami Imperium a Nową Republiką i przez jednych uważane były za krok w kierunku militaryzacji planety i zagrożenie dla jej najbliższych sąsiadów, inni zaś stwierdzali po prostu, że pragnienie posiadania własnej silnej floty jest naturalnym skutkiem kryzysu związanego z najazdem na nią sił Imperium w ostatnich miesiącach wojny. Tak czy inaczej, Bothanie stworzyli okręt, który miał się wkrótce przydać nie tylko im...

Bothański krążownik szturmowy zaprojektowany został od podstaw przy wykorzystaniu najnowszych dostępnych technologii, a więc jest po prostu nowoczesny. Wyposażono go w wydajne silniki jonowe, zaawansowany hipernapęd klasy 1 i efektywne generatory osłon. Ideowo okręt ten to typowa jednostka liniowa, pod względem przeznaczenia i wyposażenia najczęściej przyrównywana do Gwiezdnego Niszczyciela typu Victory-II. Podobnie jak VSD, okręt ten ma wytrzymałą konstrukcję wewnętrzną, jest solidnie opancerzony i wyposażony w silne osłony - oczywiście i jedne i drugie nieco mocniejsze, bo czasy zdążyły się trochę zmienić i technika poszła do przodu. Bothański krążownik posiada również zróżnicowany garnitur artylerii turbolaserowej - cięższe działa do zwalczania jednostek liniowych wroga oraz 24 podwójne turbolasery mniejszego kalibru zgrupowane w 6 baterii mających atakować cele drugorzędne lub wspierać artylerię główną. Broń rozmieszczona jest tak, aby okręt nie miał żadnych większych martwych stref: z cięższych turbolaserów 8 umieszczonych jest z przodu, a po 4 na burtach i rufie, lżejsze baterie zaś rozmieszczono po 2 na każdej burcie i po jednej na dziobie i rufie. Dzięki temu jednostka ta dysponuje największą siłą uderzeniową od dziobu, niewiele mniejszą po bokach, i najmniejszą, ale nie drastycznie małą - w kierunku rufy.

Okręt wyposażono też w artylerię rakietową - wyrzutnie lekkich torped protonowych zdatnych do wykorzystania przeciw ciężkim myśliwcom, kanonierkom czy korwetom. 10 z tych wyrzutni może zwalczać cele przed dziobem krążownika, 5 - w kierunku każdej z burt, a każda z nich dysponuje zapasem 16 pocisków. Dodatkowo bothański krążownik szturmowy - jak na jednostkę tych rozmiarów i przeznaczenia przystało - wyposażono w działa jonowe kontrolujące przód i boki jednostki w stosunku 4:3:3 oraz cztery emitery promienia ściągającego. Na pokładzie znalazło się też miejsce dla myśliwców - dwa pokładowe hangary na śródokręciu, z niezależnym pokładem startu i lądowania na każdej z burt, mieszczą do czterech eskadr "małych przyjaciół".

Mimo wspomnianych już zastrzeżeń - a podnoszono różne, począwszy od pretensji, że wydawane na budowę krążowników kredyty należałoby przeznaczyć na odbudowę planet spustoszonych w wojnie domowej, aż po oskarżenia o przygotowania do najazdów wojennych na inne rejony, wliczając w to Korelię - projekt budowy tych jednostek kontynuowano, co okazało się zbawienne w momencie najazdu Yuuzhan Vongów. Wiele bothańskich krążowników weszło w skład sił walczących z napastnikami, a jeden z nich, Ralroost, służył jako okręt flagowy republikańskiego (i bothańskiego) admirała Traesta Kre'fey i wziął udział w większości ważnych bitew tego konfliktu. Gdy półtorej dekady później Bothanie dołączyli do Konfederacji Koreliańskiej, zabrali z sobą również i swoje podstawowe jednostki liniowe.