Bronienie instalacji planetarnych czy orbitalnych przy pomocy kosmicznych stacji bojowych ma długą tradycję, jednak ostatnie dekady lata Starej Republiki i okres istnienia Imperium Galaktycznego były dla tego typu platform szczególnie dobrym okresem, owocując między innymi jednostkami takimi jak FireStar, XQ, Golan czy Cardan.

Pierwszy wariant Cardana odniósł znaczący sukces i wykorzystywano go niemal w każdym rejonie Galaktyki, był to jednak raczej lekki posterunek niż pełnoprawna stacja bojowa i nie mógł liczyć na wiele w starciu z jednostkami stricte wojskowymi. Jego skuteczność przeciw drobniejszym napadom była zupełnie wystarczająca, jednak większe organizacje przestępcze (oraz rebelianci) były w stanie zebrać wystarczająco dużą siłę ognia, aby zniszczyć tego typu placówkę i dopaść chronionego przez nią obiektu. KDY, pragnąc pozostać liczącym się dostawcą stacji kosmicznych, musiało jakoś na to zaradzić.

Zamiast tworzyć od podstaw nowy projekt, postanowiono po prostu rozbudować Cardana I. Nie była to jednak klasyczna modyfikacja czy upgrade, w wyniku których otrzymano by obiekt być może lepiej dozbrojony i opancerzony, ale niewiele różniący się od wersji wyjściowej. Zamiast tego podjęto odważny i wymagający na początku dużych inwestycji projekt stworzenia całej linii stacji typu Cardan opartych o konstrukcję modułową. Dzięki takiemu programowi możliwe stałoby się taśmowe budowanie nowych stacji o sile i wyposażeniu odpowiadającym konkretnym potrzebom danego odbiorcy, a równocześnie wykorzystanie tych samych fabryk na potrzeby budowy modułów rozbudowujących już istniejące stacje Cardan-I. W ciągu kilku lat stworzono moduły pozwalające na rozbudowę do standardu Cardan-II i Cardan-III, jak również bardzo odważne warianty Cardan-IV i Cardan-V, będące już w istocie samodzielnymi twierdzami orbitalnymi czy kompleksami stoczniowymi.

Cardan Mk.II to w prostej linii następca Cardana I, czy, dokładniej mówiąc, pierwsza na niego "nakładka". Charakteryzuje się zwiększoną ilością i różnorodnością uzbrojenia - poza turbolaserami i obronnymi działkami jonowymi wyposażony jest w wyrzutnie torped protonowych w lekkich wariantach przystosowanych do zwalczania lżejszych jednostek wroga oraz w emitery promienia ściągającego wykorzystywane zarówno w charakterze ofensywnym, jak i dla wspierania dokujących ze stacją jednostek. Dodatkowe hangary są w stanie pomieścić drugą eskadrę myśliwców oraz dwa dodatkowe promy kosmiczne. Równocześnie znacząco zwiększyła się powierzchnia pokładów stacji, sprawiając, że jest ona również bardziej przydatna do celów nie związanych bezpośrednio z walką - czy to magazynowania i przeładunku towarów, czy prowadzenia badań, czy wreszcie wykorzystania jako warsztat lub niewielka stocznia remontowa dla statków kosmicznych.

Cardany II szybko zyskały dużą popularność, szczególnie na obszarach Środkowych i Zewnętrznych Rubieży, gdzie ataki na posterunki imperialne najbardziej przybierały na sile, a zamówienia rządowe płynęły do KDY szerokim strumieniem. System konstrukcji modułowej okazał się wielkim sukcesem, pozwalając stoczniowcom z Kuat na wprowadzenie kolejnego wariantu tej stacji kosmicznej - Cardan Mark III.