Mina zbliżeniowa to następny krok w ewolucji po zwykłej minie kontaktowej. Wyposażona w czujniki zbliżeniowe, detonuje ona, kiedy tylko odpowiedni cel pojawi się w jej zasięgu - najczęściej ustalonym jako połowa maksymalnego pola rażenia miny. W znaczący sposób zwiększa to zarówno efektywną skuteczność tej broni, jak i jej przydatność w przypadku wykrycia przez wroga - nie wystarczy mu już tylko unikać bezpośredniego spotkania z ładunkiem wybuchowym, musi on manewrować tak, aby nie wejść w nieznany sobie do końca obszar aktywowania miny. Podobnie jak w przypadku min kontaktowych, miny zbliżeniowe mogą występować w wersjach maskowanych, celem zaskoczenia przeciwnika, lub też przeciwnie - służyć jako dobrze widoczny straszak.

Miny najskuteczniejsze są do blokowania określonych tras na obszarach o ograniczonej swobodzie manewru. Pola minowe stawiać można na podejściach do wrogich baz, można też wykorzystywać je jako część własnych instalacji obronnych. Wiele spośród większych stoczni czy baz imperialnych otoczonych jest dobrze oznakowanymi polami minowymi, co wymusza na przylatujących i odlatujących jednostkach poruszanie się ściśle określonymi trasami.

Względnie niewielki (w skali kosmicznej) zasięg eksplozji oraz łatwość unieszkodliwienia miny zbliżeniowej przy pomocy artylerii sprawiła, że wojsko opracowało i zaczęło preferować bardziej zaawansowane modele tej broni - w okresie galaktycznej wojny domowej standardem stała się mina laserowa typu A uzbrojona w działko laserowe do ataku oraz samoobrony.