Ten lekki lądownik produkowany przez KDY to druga najczęściej spotykana - po MT/191 - podstawowa imperialna jednostka desantowa pierwszego rzutu. W swojej istocie stanowi ona ulepszoną, nieco większą i bardziej niezgrabną aerodynamicznie wersję modelu 191, przekonstruowaną zgodnie z doświadczeniami armii oraz nowymi pomysłami inżynierów KDY (firma specjalnie zakupiła Meller & Dax, aby przejąć ten projekt). Na dodatek oficjalnie nazwano ją tak, jak do tej pory brzmiało slangowe określenie dla tej klasy lądowników.

W porównaniu z wersją pierwotną, lądownik Landing Brick F7 jest przede wszystkim o 20% większy i pozbawiony wewnętrznego podziału na dwa pokłady. Oznacza to możliwość przewiezienia znacznie mniejszej ilości żołnierzy (pluton zamiast kompanii), pozwala natomiast na załadowanie dużo większej ilości ciężkiego sprzętu oraz zaopatrzenia. Biorąc pod uwagę, że lądownik zazwyczaj nie będzie od razu wracał na statek macierzysty po dodatkowe zapasy, często okazuje się to być na wagę złota. Desantowiec KDY jest też lepiej uzbrojony - wprawdzie ma nadal tylko jedno działko, charakteryzuje się ono jednak większą mocą i lepszym polem ostrzału (wieżyczka). Działo może być używane w różnych warunkach, czasem nawet dzięki niemu barki KDY F7 wykorzystywane były jako... wsparcie powietrzne dla zdesantowanych oddziałów.

Model dolotu do celu jest w KDY Landing Brick podobny, jak w innych "szybkich" lądownikach - maszyna z olbrzymią prędkością "spada" w atmosferę, wyhamowując dopiero w ostatnim momencie. F7 nie wymaga jednak użycia VACX - jego kadłub jest pokryty tak odpornym ceramicznym materiałem, że jest w stanie wytrzymać tego typu wejście w atmosferę bez większego uszczerbku. Znacznie skraca to czas wymagany do ponownego przygotowania tej maszyny do lotu.

KDY F7 Landing Brick są szeroko używane przez Imperium - zarówno podczas masowych desantów regularnych sił wojskowych, jak i do transportu niewielkich oddziałów specjalnego przeznaczenia czy innego typu gwałtownych ataków, gdzie prędkość liczy się przede wszystkim.

Podczas kampanii wielkiego admirała Thrawna przeciwko Nowej Republice lądowniki atmosferyczne wykorzystywano również nie do końca zgodnie z ich przeznaczeniem - do abordażu okrętów wroga w przestrzeni kosmicznej. Był to jednak środek dość ryzykowny, gdyż odpowiednio ostrzeżony i uzbrojony przeciwnik mógł zestrzelić niemal bezbronną barkę desantową zanim zdołała ona przybić do jego śluzy czy wtargnąć do hangaru.