Jacht kosmiczny typu Horizon to opus magnum sullustańskich zakładów SoroSuub w tej klasie jednostek. Oparty częściowo na koncepcjach, które przyświecały korporacji przy tworzeniu jachtu Luxury 3000, Horizon, jest on jeszcze bardziej dopasowany pod kątem wymagającej klienteli biznesowej.

Przy projektowaniu tej klasy jednostek nierzadko ważniejszy od osiągów technicznych jest wygląd zewnętrzny statku. W przypadku Horizona projektanci zdecydowali się na opływowe kształty kadłuba, zaakcentowane dwoma statycznymi i dwoma dynamicznie sięgającymi do przodu płatami skrzydeł, na końcach których w aerodynamicznie ukształtowanych gondolach zainstalowano dwie pary współpracujących ze sobą silników jonowych stanowiących główny napęd jachtu. Szeroki kadłub sprawia, że ukryte w jego wnętrzu pomieszczenia mogą być obszerne i wygodne, a równocześnie pozwala ukryć solidną konstrukcję wewnętrznego szkieletu, na którym zbudowany jest ten statek. Ku przodowi jednostka zwęża się, płynnie przechodząc w klinowaty dziób o zaoblonych krawędziach, z którymi kontrastuje ostry trójkąt kokpitu pilotów. Rozwiązanie takie nie tylko dostarcza ciekawych wrażeń estetycznych, ale równocześnie zapewnia bardzo dobrą widoczność z kabiny - lepszą nawet, niż w wielu myśliwcach kosmicznych.

Nie tylko pilotom przysługuje jednak na jednostce tej klasy możliwość zachwycania się majestatem przestrzeni kosmicznej. Na Horizonie zrezygnowano wprawdzie ze znanego z Luxury 3000 i Starwinda tarasu widokowego, dostęp do wrażeń estetycznych zapewniono jednak zastępując dużą część połaci sufitowych głównego pokładu salonowego przezroczystą transparistalą, tworząc w ten sposób prawdziwą "gwiezdną komnatę". Temu samemu celowi służy również długi rząd iluminatorów na obu burtach jednostki, pozwalając pasażerom delektować się widokiem przestrzeni kosmicznej, czerpać inspirację ze smug światła wirujących w nadprzestrzeni, czy też zapewniając odpowiednie tło podczas strategicznych negocjacji biznesowych.

Wspomnieliśmy już o braku tarasu widokowego. Jego tradycyjne miejsce na rufie przeznaczono na jachcie typu Horizon na niewielki pokładowy hangar mogący pomieścić reprezentacyjny śmigacz, pozwalający na dokowanie miniaturowego promu kosmicznego, czy też, po niewielkich przeróbkach, będący w stanie ukryć myśliwiec kosmiczny. Konstrukcja statku umożliwia również instalację uzbrojenia, a systemy pokładowe można dostosować do zapewniania odpowiedniej ilości mocy do zasilania nawet kilku stanowisk broni energetycznej.

Standardowa załoga tego jachtu to trzy osoby - pilot, drugi pilot i nawigator. Do tego należy jednak oczywiście dodać kilka osób personelu odpowiedzialnego za zapewnienie odpowiednich warunków bytowych pasażerom, lub też ewentualną ochronę. Na pokładzie Horizona nie ma jednak miejsca dla wielu pasażerów - projektanci wydają się bowiem wychodzić z założenia, że najważniejsze sprawy załatwia się w kameralnym gronie, bez ryzyka rozproszeń czy ewentualnego szpiegostwa.

Kiedy podczas inwazji Yuuzhan Vongów Mara Jade straciła swój osobisty transportowiec, jej przyjaciele postanowili przygotować dla niej nową jednostkę. Lando Calrissian w krótkim czasie zorganizował (tzn. kupił od handlarzy przyprawą) jacht typu Horizon, który jego żona ochrzciła mianem Jade Shadow (Cień Jade) - nazwa ta miała nawiązywać do matowej szarości jego kadłuba. Następnie statek poddano gruntownej modernizacji: zainstalowano na nim wysuwane działka laserowe, ukryte wyrzutnie rakiet i emiter promienia ściągającego, wzmocniono główne silniki jonowe, a hipernapęd podrasowano do prędkości 0.5. Wiele pracy włożono też w zainstalowanie najnowocześniejszej elektroniki pokładowej. Dzięki niej jednostka mogła być pilotowana zaledwie przez jedną osobę, a komputer pokładowy mógł sam prowadzić ogień do atakujących Cień przeciwników lub dolecieć do celu kierowany sygnałem z obwodu przyporządkowania. Jednostka została też wyposażona w zaawansowane systemy wykrywania i zakłócające oraz wyrzutnię celów pozornych, a w pamięci autopilota zapisano szereg manewrów unikowych stosowanych w przypadku ataku. Mara Jade miała na podorędziu cały zestaw fałszywych kodów transponderowych oraz system łączności holograficznej najwyższej klasy o zasięgu niemal połowy galaktyki, a pilotaż wspierał układ wyświetlania hologramów prezentujących najważniejsze parametry lotu, zestrojony z kamerami śledzącymi ruch gałek ocznych tak, aby umieszczać je zawsze z boku pola widzenia pilota. Dzięki temu w każdej sytuacji bojowej dane te były ciągle widoczne, a równocześnie nie istniała groźba przesłonięcia przez nie jakiegoś ważnego szczegółu zewnętrznego.