Historia rebelianckiego myśliwca typu A była dość skomplikowana i trudno streścić ją w kilku słowach. Na szczęście historia jego następcy jest nieco prostsza.

W trakcie galaktycznej wojny domowej rebelianckie A-wingi stopniowo udoskonalano i modernizowano, jednak były to często działania na pograniczu prac chałupniczych. Pewien wspólny standard pojawił się w momencie wypuszczenia serii tych maszyn przez Incom, jednak to dopiero twórcy oryginalnego modelu, R-22 Spearhead, postanowili wykonać nowe otwarcie, i to już w czasach Nowej Republiki. Zebrali informacje od dotychczasowych użytkowników A-wingów, zasiedli za holodeskami kreślarskimi i zaproponowali drugie wcielenie tej superszybkiej maszyny, nazwane po prostu RZ-2 A-wing. A ponieważ w tym samym czasie liczni piloci i mechanicy republikańscy domagali się od swoich przełożonych działań w tym właśnie kierunku, argumentując, że czas już na unifikację w miejsce pracy chałupniczej i na modularyzację w miejsce rozwiązywania zagadek detektywistycznych w postaci odmiennego położenia instalacji w każdym następnym myśliwcu, nowy A-wing został dość szybko zamówiony i trafił do produkcji - jeszcze zanim w Galaktyce zaczęło się na dobre mówić o demilitaryzacji.

RZ-2 jest nieco dłuższy i ma trochę niższą sylwetkę niż RZ-1, a jego kształty dopracowano tak, aby obniżyć podatność płatowca na przeciążenia i pozwolić na osiąganie jeszcze większych prędkości w atmosferze. Z przodu kadłuba pozostawiono charakterystyczną szczelinę w krawędzi natarcia, wykorzystywaną do holowania statku na lądowisku, co ucieszyło obsługę naziemną; gestem zaś w kierunku pilotów było zwiększenie długości kabiny, co przypadło do gustu szczególnie tym legitymującym się wyższym wzrostem. Jeśli chodzi o mechanizm podnoszenia owiewki, to z dwóch wariantów stosowanych w R-22 i RZ-1 wybrano ten, w którym jest ona odchylana na zawiasach w górę i do tyłu - jako prostszy w obsłudze i łatwiejszy w utrzymaniu. Całkowicie wymieniono też konsolę sterowania, zastępując kilka niewielkich wskaźników jednym dużym monitorem wielofunkcyjnym, integrującym w jednym miejscu informacje z systemów wykrywania, celowniczych, uzbrojenia, diagnostycznych itd.

W konstrukcji użyto nowej generacji materiałów zwiększających odporność kadłuba, a równocześnie postęp techniczny i gruntowne przemyślenie modernizacji pozwoliły zwiększyć niezawodność tego myśliwca (m.in. rozwiązać problem z notorycznie blokującymi się w pozycji odwrotnej działkami laserowymi), a także poprawić charakterystykę jego sterowania tak, aby stał się nieco mniej wymagający wobec pilotów.

A-wing RZ-2 dysponuje nowocześniejszym modelem silników "Event Horizon": Novaldex K-88 z hipernapędem Incom GBX-885, jest też wyposażony w skuteczniejsze systemy obrony: generator osłon Rseik Hullspace F2E "Energy Armor" (dzięki postępującej miniaturyzacji udało się znacznie skrócić mieszczący go grzbiet za kabiną pilota) współpracujący z niezależnymi emiterami umieszczonymi w niewielkich owiewkach w przedniej części kadłuba i nad kokpitem, oraz zagłuszarkę Irilliad 4B2 "Blinder" z modułem maskowania CloakEye. Awioniki dopełnia chłodzony cieczą komputer pokładowy Microaxial LpL-849 z holocelownikiem Pallas 98j "Crosshairs" i samodzielnym komputerem celowniczym oraz zespół systemów wykrywania Fabritech ANS-9E, dopracowany pod kątem dokonywania szybkich (i niebezpiecznych) misji zwiadowczych bezpośrednio na terytorium wroga.

Uzbrojenie myśliwca stanowią dwa działka laserowe Zija GO-4, w stosunku do pierwowzoru pozbawione laserów celowniczych; oraz dwie wyrzutnie rakiet Dymek HM-22 z zapasem 6 pocisków każda. Wyrzutnie te są też przystosowane do użycia miniaturowych torped protonowych znanych z X-wingów i Y-wingów, jednak z powodu odmiennego przeznaczenia myśliwca zdarza się to znacznie rzadziej.

Ze względu na postępującą demilitaryzację sama Republika w momencie wybuchu konfliktu z Najwyższym Porządkiem nie posiadała zbyt wielu maszyn typu RZ-2, bo zdążyła pozbyć się już sporej części tych zamówionych krótko po zakończeniu galaktycznej wojny domowej. Ruch Oporu zdołał jednak pozyskać pewną ilość nowych A-wingów i wykorzystał je m.in. do eskorty swoich bombowców B/SF-17 podczas ataku na imperialny drednot typu Mandator w trakcie ewakuacji bazy na D'Qar. Eskadra Niebieskich prowadzona przez porucznik Tallissan Lintrę zdołała za cenę ciężkich strat doprowadzić bombowce nad cel, jednak myśliwce ocalałe z tego starcia zostały zniszczone krótko później, w ataku Kylo Rena na hangar należącego do rebeliantów krążownika MC85 Raddus.

Podczas trudnego roku po tych wydarzeniach Ruch Oporu dysponował dwiema szczątkowymi eskadrami A-wingów, wykorzystywanymi głównie do misji w stylu "uderz i odskocz" zarówno przeciw Najwyższemu Porządkowi, jak i zbytnio rozzuchwalonym piratom. Formacje te nosiły miana Tallie Torchers (Podplacze Tallie) - na cześć poległej w boju Tallissan - oraz eskadry Farrella, na pamiątkę współtwórcy sukcesu tego myśliwca.