Krążownik liniowy Praetor-II powstał, jak można się domyślać, w oparciu o pochodzącą jeszcze z czasów Starej Republiki jednostkę typu Praetor. O ile jednak zazwyczaj kolejny numer oznacza niezbyt daleko posunięte modyfikacje (vide przypadki Gwiezdnego Niszczyciela typu Imperial i Imperial II lub Victory i Victory II, o tyle w tym przypadku można mówić o naprawdę daleko idącej rekonstrukcji.

Starorepublikański Praetor podporządkowany był bowiem ustaleniom ruusańskim, nie pozwalającym na zainstalowanie na nim sensownych systemów napędowych, przez co po wcieleniu do służby w nowopowstałej republikańskiej marynarce wojennej okręty te nie były w stanie nadążać za formacjami floty złożonymi z nowszych lub mniejszych okrętów. Aby zlikwidować te ograniczenia, konieczne okazało się zaprojektowanie dla niego całkowicie nowych silników jonowych i hipernapędu, co w połączeniu z innymi modyfikacjami poskutkowało wydłużeniem okrętu niemal o kilometr.

Unowocześniony Praetor wymagał 109 tysięcy osób załogi, zgrupowanej przede wszystkim w centralnej, podwyższonej "nadbudówce" w tylnej części kadłuba, podczas gdy obsługa urządzeń technicznych rozmieszczonych na pozostałych obszarach została w dużej mierze zautomatyzowana. Pancernik mógł przewieźć 14 000 żołnierzy oraz do 120 myśliwców, a jego uzbrojenie składało się z 60 baterii poczwórnych turbolaserów rozmieszczonych równomiernie na obu burtach, 40 baterii podwójnych średnich turbolaserów podzielonych po połowie między grzbiet i brzuch pancernika, 10 podwójnych pościgowych dział jonowych na dziobie, 30 standardowych podwójnych dział jonowych (po 15 na burtę) oraz 10 ciężkich emiterów promienia ściągającego.

Praetory-II weszły do służby tuż po ogłoszeniu przez Palpatine'a powstania Imperium. Były to największe i najpotężniejsze z istniejących ówcześnie krążowników liniowych, jednak, paradoksalnie, nie spotkały się ze zbyt ciepłym przyjęciem i ostatecznie zbudowano bardzo mało tych jednostek. Decydenci w sztabie uważali bowiem, że znacznie bardziej uniwersalne od nich będą Gwiezdne Niszczyciele (w tym ruszający właśnie w triumfalne tournee po Galaktyce Gwiezdny Niszczyciel typu Imperial), a jeśli chodzi o wzbudzanie grozy i strachu rozmiarami i siłą ognia, to znacznie lepiej sprawdzają się na tym polu pancerniki w rodzaju 8-kilometrowych Mandatorów... No a Lira Wessex zaczynała tymczasem przymiarki do czegoś jeszcze większego, tymczasowo zwanego Projektem Sarlacc.

Krążowniki liniowe nie zyskały więc popularności, choć były oczywiście wykorzystywane - głównie do zapewniania bezpieczeństwa kluczowym obszarom Jądra Galaktyki. Czasami okręty te wysyłano jednak dużo dalej, na pogranicza cywilizowanych obszarów - były bowiem dobrze przystosowane do przetrwania niebezpiecznych misji wymagających dużej, samodzielnej jednostki z proporcjonalną siłą ognia. Jednym z takich przypadków była wyprawa admirała Milsa Giela na Helmsmanie po teezla z Valtha Divide.

Innym Praetorem II była Thalassa, po klęsce pod Endorem dowodzona przez admirała Sandera Delvardusa i zniszczona w bitwie o Moorję w 4 ABY. Okręt został unicestwiony przez republikańskie fregaty Nebulon-B oraz Y-wingi, co było kolejnym po utracie Executora przykładem na to, że olbrzymie pancerniki mogą ponieść klęskę z ręki jednostek znacznie mniejszych, gorzej opancerzonych i uzbrojonych.