Po gigantycznym sukcesie komercyjnym odniesionym przez lekki frachtowiec YT-1300 zarząd Corellian Engineering Corporation postanowił na dobry początek nic nie zmieniać w podstawowym projekcie, ale spróbować za jakiś czas wejść na rynek z nieco ulepszonymi wariantami tego modelu. Kiedy więc tylko uznawano, że sprzedaż nowej jednostki nie wpłynie negatywnie na popyt na poprzednią, odbiorcom proponowano nowe warianty i mutacje linii YT. Wśród nich znalazł się YT-1930: przez wielu uważany w swoim czasie za szczytowe osiągnięcie CEC, choć inni z kolei twierdzili, że w istocie jest tylko rozbudowanym i poddanym niewielkiemu liftingowi wariantem YT-1300.

Głównymi celami przyświecającymi projektantom lekkiego frachtowca typu YT-1930 było zachowanie podstawowych zalet pierwowzoru, a więc wytrzymałości, łatwości obsługi i podatności na modyfikacje, a przy tym powiększenie przestrzeni ładunkowej tak, aby jednostka uzyskała przewagę nad wygrywającą tu konkurencją w rodzaju frachtowców typu Ghtroc 720. Analizy wykazały, że najłatwiej (a także względnie szybko i tanio) można to osiągnąć dzięki oparciu konstrukcji o model YT-1300. Zdecydowano się na wariant symetryczny, z centralnie umieszczonym kokpitem, któremu znacząco zmodyfikowano rufę przez dodanie dwóch "skrzydeł" mieszczących ładownie. Zostały one odsunięte do tyłu i w bok, tak, by nie trzeba było zbyt drastycznie przerabiać sekcji silnikowej i maszynowni, a równocześnie aby ładunek nie był narażony na podgrzewanie przez same systemy napędowe czy ich strumienie wylotowe (to lekcja wyniesiona z problemów z frachtowcem HT-2200). Przejście między wnętrzem "spodka" a "skrzydłami" odbywa się w sposób płynny - nie ma tam żadnych ścian czy grodzi, a jedynie pewne obniżenie pokładu, zaprojektowane tak, by nie utrudniać przemieszczania ładunku i aby obie strefy mogły być traktowane jako jedna przestrzeń magazynowa. W rezultacie więc statek posiada dwie duże komory ładunkowe - prawo- i lewoburtową, rozdzielone blokiem silników napędu głównego oraz hipernapędu. Fakt, że kadłub statku jest szerszy na rufie, niż przy bocznych pierścieniach dokujących sprawia, że nie jest możliwe bezpośrednie przycumowanie bokiem do innej jednostki czy stanowiska portowego - trzeba do tego wykorzystać dodatkowy korytarz łącznikowy.

Dzięki dodatkowej powierzchni magazynowej YT-1930 może przewieźć dwukrotnie więcej ładunku niż jego szacowny antenat, co w oczach wielu kompanii przewozowych czyni go niemal dwukrotnie ekonomiczniejszym - ze względu na koszty utrzymania, załogi, roboty papierkowej, ubezpieczenia itp. Załadunek towaru odbywa się albo przez włazy w ładowniach rufowych, albo za pośrednictwem rampy wejściowej umieszczonej w osi statku, w jego przedniej części (przednie ramiona frachtwca nie posiadają repulsorowej windy towarowej znanej z innych YT, gdyż miejsce dziobowej furty ładunkowej zajął kokpit). Stąd korytarzami obwodowymi można przemieścić ładunek na rufę jednostki, po drodze mijając kajuty dla załogi i ewentualnych pasażerów (na bakburcie), salon, kuchnię i podręczny magazynek (na sterburcie) oraz wejścia do kapsuł ratunkowych (z obu stron). Najdalej do tyłu i na boki wysunięte części obu ładowni przeznaczono na chłodnie dla szczególnie wrażliwego towaru, który dzięki temu będzie najmniej narażony na emisje cieplne z rozmaitych systemów pokładowych. Idąc natomiast od rampy wejściowej centralnym korytarzem w kierunku rufy dotrzeć można do śluzy z systemami dokującymi oraz do studzienki prowadzącej do stanowiska broni pokładowej (lub stanowisk, w przypadku wersji zmodyfikowanej). Z przodu zaś znajduje się kokpit przygotowany pod czterech członków załogi, chociaż do pilotowania YT-1930 wystarczą w zupełności dwie osoby.

To oczywiście tylko zarys aranżacji wnętrza tego transportowca, bo w zależności od wariantów i wprowadzonych fabrycznie bądź indywidualnie modyfikacji może ono wyglądać zupełnie inaczej, podobnie, jak bywało to z YT-1300 czy innymi produktami koreliańskimi. Niezależnie jednak od umeblowania, YT-1930 posiada jeszcze jeden atut dostarczany w standardzie - odporność na uszkodzenia i ataki. Jednostka jest fabrycznie wyposażona w osłony energetyczne - standardowy YT-1300 ich nie posiadał i było to powszechnie uważane za jego największą wadę. Generator na YT-1930 nie imponuje specjalnie mocą, ale zawsze przecież można go podrasować lub wymienić... Dodatkowo wzmocniono też sam kadłub statku, czyniąc go jedną z najbardziej odpornych maszyn w tej klasie. Nie oznacza to oczywiście, że jego pilot może spokojnie taranować wrogie kanonierki czy pirackie pinasy, jednak daje to całkiem przyzwoite szanse przetrwania ataku lekkiego myśliwca TIE czy dwóch. Statek cieszy się też renomą prowadzącego się znacznie lepiej, niż jego poprzednik (choć oczywiście nieco mu brakuje do szczycącego się podobną opinią YT-1760). Sekcje rufowe pełnią rolę swoistych stateczników, stabilizując lot zarówno w przestrzeni kosmicznej, jak i w atmosferze. YT-1930 jest z tego względu szczególnie ceniony przez osoby regularnie trudniące się przewozem ładunków źle znoszących rozmaitego typu potrząsanie...

YT-1930 został wypuszczony na rynek na krótko przed rozwiązaniem przez Imperatora Senatu oraz bitwą o Yavin i sprzedawał się całkiem nieźle. Nie zdobył jednak oszałamiającej popularności przynajmniej z kilku powodów: po pierwsze, rynek był już dość mocno nasycony podobnymi jednak YT-1300, a zanim sprzedaż zdążyła się na dobre rozkręcić, na polu walki pojawił się już w przyspieszonym trybie frachtowiec YT-2000, kolejne ogniwo ewolucji, wykorzystujące wiele tych samych rozwiązań, ale zaprojektowane całkowicie od nowa.

Znanych jest jednak kilku dumnych posiadaczy YT-1930, wśród nich niezależna przewoźniczka Lynnori działająca na swoim zmodyfikowanym Starbound Misfit na pograniczu Środkowych i Zewnętrznych Rubieży oraz Zan Ransom latający na Wild Menagerie i zgodnie z nazwą wykorzystujący swój statek do polowań na rzadkie okazy zwierząt i do dostarczania ich (najczęściej żywcem) swoim klientom. Interesujące modyfikacje Menażerii to przede wszystkim wielofunkcyjny system podtrzymywania życia (i utrzymywania go w zamknięciu) w ładowniach, pozwalający na transportowanie żywych okazów, oraz działka laserowe dolnej wieżyczki wyposażone w tryb ogłuszający do polowania na naprawdę dużą zwierzynę.