Scimitar to następca maszyny TIE Bomber, przeznaczony do działania zarówno w przestrzeni, jak i w atmosferze, ze szczególnym uwzględnieniem tego drugiego. Za pierwszego pomysłodawcę tej maszyny można uznać kapitana Tomaxa Brena - dowódcę słynnego Skrzydła Scimitar, elitarnej imperialnej jednostki bombowej znanej też jako "Biała Śmierć". W swoich rapotach wypunktował on szereg cech, które można było ulepszyć w standardowym myśliwcu TIE/sa, aby był on w stanie lepiej spełniać stawiane przed nim zadania. Oczywiście - jak to zwykle bywa - życzenia te zostały zignorowane przez wyższe dowództwo, dla którego zawarte w raportach "podważanie aktualnej doktryny imperialnej" zakrawało niemal na otwarty bunt. Dzięki wyjątkowym wynikom swojej jednostki Bren uchował głowę i stanowisko, jednak tą i kilkoma podobnymi wypowiedziami raczej zamknął sobie droge do dalszego awansu. Tymczasem jednak kilku inżynierów w SFS miało okazję zapoznać się z raportami Brena i połączyć to z rezultatami własnych przemyśleń. Tak powstał projekt nowego zaawansowanego bombowca - przez długi czas istniejący tylko na papierze, robiony z przeznaczeniem do szuflady i "na lepsze czasy".

W pewnym momencie sytuacja jednak miała się zmienić, a lepsze czasy - nadejść. Oto Imperium przegrało pod Endorem, utraciło Coruscant, a potem zyskało szansę na odrodzenie wraz z powrotem wielkiego admirała Thrawna. Thrawn znał i doceniał wkład Brena w taktykę działań myśliwsko-szturmowych i nie trzeba go było specjalnie przekonywać do korzyści, które mogły płynąć z posiadania nowego typu bombowca. W krótkim czasie odkurzono więc praktycznie gotowy do produkcji projekt Scimitar (nazwany tak na cześć Skrzydła Scimitar) i przystąpiono do masowej budowy i wprowadzania do linii nowych maszyn.

W dużym skrócie Scimitara można opisać jako myśliwiec stworzony przez wzbogacenie starego modelu T/B o rozwiązania wypróbowane w myśliwcach TIE Interceptor oraz pochodzące z... maszyn rebelianckich. Scimitar jest zwrotniejszy od swojego poprzednika, co czyni go dużo trudniejszym łupem dla myśliwców przeciwnika, ponadto wyposażono go w osłony i dwie podskrzydłowe wyrzutnie rakiet. Do lotów w przestrzeni używany jest potężny, pojedynczy silnik jonowy (stąd myśliwiec ten, mimo podobnego wyglądu i charakterystycznych skrzydeł, nie zalicza się do rodziny TIE), do działań w atmosferze zaś - dwa sprzężone generatory repulsorowe. Maszyna posiada odstrzeliwany kokpit, pełniący rolę kapsuły ratunkowej dla pilota i operatora uzbrojenia, co jest dobitnym znakiem zmiany podejścia Imperium do personelu latającego - pierwsze TIE/ln nie miały bowiem nawet katapult.

Dzięki małym rozmiarom Scimitar może przenikać do obszarów chronionych polem planetarnym przed ostrzałem z orbity i bezpośrednio wspierać oddziały szturmowe. Głównym jego zadaniem są jednak naloty strategiczne, których to dokonuje się przy użyciu ciężkich rakiet lub bomb. Działka laserowe służą głównie do samoobrony, chociaż można je odchylić o kiladziesiąt stopni w dół, co okazuje się bardzo przydatne przy atakach z lotu koszącego. W przypadku walk w kosmosie standardowa doktryna użycia Scimitarów przewiduje wysłanie ich w jednym, silnym zgrupowaniu, którego maszyny wspierają i osłaniają się wzajemnie podczas lotu z maksymalną prędkością w kierunku celu. Po wejściu w zasięg rakiet, wszystkie myśliwce odpalają wszystkie przenoszone na pokładzie rakiety, co znacząco zwiększa prawdopodobieństwo zniszczenia celu dzięki przeciążeniu jego osłon.

Bombowce Scimitar były uważane za jedne z najlepszych myśliwców atmosferycznych, a zdecydowanie - za najlepsze maszyny szturmowe; mimo problemów Imperium z zapewnieniem dla nich odpowiedniego zaopatrzenia i z wyprodukowaniem większej ich ilości zdobywając sobie renomę groźnego przeciwnika (i trudnego łupu) wśród pilotów rebelianckich. Kilka lat później pojawiła się wersja Mk.II, wyposażona w mocniejsze silniki, pozwalające na loty z większą prędkością; stopniowo wszystkie istniejące jednostki zmodyfikowano do tego standardu.