W okresie poprzedzającym bitwę o Yavin, kiedy zagrożenie rebelianckie nie wydawało się jeszcze krytyczne, firma Sienar Fleet Systems niespiesznie eksperymentowała z nowymi maszynami mającymi w przyszłości zastąpić standardowe myśliwce oraz bombowce TIE. Na podstawowego następcę typowano (jak się później okazało - niesłusznie) TIE/x1 - pierwszego z rodziny "Advanced". Podobnie jednak, jak w przypadku maszyn wcześniejszych, pomyślano o kilku innych wariantach opartych na standardowym płatowcu, z których jeden to wielozadaniowy ciężki myśliwiec kosmiczny o dwuosobowej załodze - TIE Aggressor.

Przygladając się TIE/ag widać, że podstawowy projekt konstrukcji nośnej pozostał bez zmian. Nadal mamy do czynienia z charakterystycznym kulistym kokpitem, przechodzącym w masywny element łączący płaty baterii słonecznych, przedłużony do tyłu w coś, co przypomina poły płaszcza. Ogniwa słoneczne również nie zaskakują kształtem, przynajmniej jeśli spojrzeć na myśliwiec od przodu. Rzut oka z każdej innej pozycji pozwoli jednak dostrzec znaczące różnice, wynikające przede wszystkim z dodatkowego wyposażenia tej jednostki.

Główną niespodzianką zainstalowaną na pokładzie Aggressora jest wieżyczka na jego rufie, uzbrojona w dwa sprzężone ciężkie działka laserowe wysokiej mocy. Obsługiwana zdalnie przez strzelca pokładowego zapewnia ona tej maszynie obronę przed próbującymi atakować ją od tyłu myśliwcami wroga, jak również dodatkowy środek zaczepny pozwalający na ostrzeliwanie celu nie tylko podczas dolotu, ale i w trakcie odskoku. Wreszcie zaś, umożliwia ona wybieranie i atakowanie celów przygodnych podczas wykonywania innego wyznaczonego zadania.

Fakt zainstalowania wieżyczki ogonowej spowodował konieczność przekonstruowania baterii słonecznych tak, aby nie stanowiły one przeszkody w prowadzeniu ognia. Tylną ich część praktycznie usunięto, pozostawiając jedynie wąskie pasy centralne, rozchylone dodatkowo na zewnątrz. Zwiększenie masy myśliwca, dodanie działek i zmniejszenie powierzchni ogniw zapewniających dodatkowe zasilanie spowodowało pewien niedobór w bilansie energetycznym statku, którego skutkiem jest zmniejszenie jego prędkości maksymalnej oraz konieczność rezygnacji z osłon energetycznych. Aggressor nadal jest jednak nieco szybszy od X-winga i tak samo jak on zwrotny, chociaż zdecydowanie ustępuje czołowej maszynie rebelianckiej pod względem odporności.

TIE Aggressor to jednostka o tyle specyficzna, że dodatkowych strzelców czy wieżyczki obronne instaluje się zazwyczaj na maszynach szturmowych czy bombowych, a do wykonywania tego typu misji myśliwiec ten nie jest specjalnie dobrze przystosowany. Dwa zestawy ciężkich działek oraz fakt przenoszenia rakiet czynią go wprawdzie wśród myśliwców raczej maszyną wagi ciężkiej, jednak mała ilość pocisków oraz brak osłon nie rokują dobrze w przypadku próby ataku na ciężko uzbrojony i opancerzony okręt przeciwnika. SFS stworzył więc coś pośredniego, krzyżówkę myśliwca i bombowca, niestandardową i trudną w obsłudze, wykraczającą poza standardy stosowane w maszynach rodziny TIE i zmuszającą pilotów do dodatkowego przeszkolenia przed zajęciem miejsca za jej sterami. Wszystko to sprawiło, że po zbudowaniu pierwszej eksperymentalnej serii tych maszyn i poddaniu ich testom bojowym z modelu tego zrezygnowano, koncentrując się zamiast tego na rozwijaniu jednostek tańszych i o lepiej zdefiniowanym przeznaczeniu - przede wszystkim powstającym w bólach myśliwcu TIE Interceptor. Nie bez znaczenia jest tu też fakt, że TIE Aggressora zaprojektowano pod kątem zwalczania cięższych okrętów rebelianckich, a tymczasem ci poradzili sobie z Gwiazdą Śmierci jedynie przy pomocy myśliwców kosmicznych.